Üniversite için istanbul'a geldim. Havalimanına indikten sonra herkes bi hengame ile işini halletmeye başladı, ben ise mal gibi kaldım. Ulan dedim herkes bu şehirden de bi ben mi yabancıyım.
indim diye ailemi aradım, telefonu nasıl kapatacağımı bilemedim. "Hadi görüşürüz annem, sizleri seviyorum." lafı çıkmadı, çıkamadı ağzımdan. En son annem dedi benden de karşılığını ister gibi. Dediğimde ise dizlerimin bağı çözüldü resmen. Ağlayamadım eve gelene kadar. Kendimi kasmaktan bi hal oldum.
Evde yayılıp bilgisayarla, telefonla uğraşırken içerde olduklarını bildiğime uğraşıyodum. Şimdi ise aramızda 700 km var, içerde oturup televizyon izlemiyolar veya sohbet etmiyolar, günlerinin nasıl geçtiğini anlatmıyorlar.
Anneme sarılıp, öpüp koklamak; kardeşimi mıncırıp, sinirlendirmek varken telefonla mesajlaşıp "iyi geceler abi seni seviyorum" veyahut "her şey düzelecek oğlum merak etme olmazda da dünyanın sonu değil çık gel" denilmesi adama ne kadar koyuyormuş. Özlediğinde gidip sarılamamak, "uyuyodur, rahatsız etmeyim" diyerek arayamamak çok zormuş gerçekten.
Çok zor, büyümek çok zor...