dertliyim isteyen buyursun dinlesin

9 yaşında babasını kaybeden biri olarak büyüdüm annem skolyoz hastası çalışmak zorunda onu hergün öyle görünce dertleniyorum. Küçük yaşımdan beri çalıştım evin pazar parasını karşıladım hiç bir kız arkadaşım olmadı yani sevgilim. Neyse birini sevsemde oda benim olmadı zaten duygularında samimi bir insan olduğum için genellikle kullanıldım ve atıldım. Küçüklüğümden beri içimde kapanmayan bir yara oluştu ailem yoktu vede çocukluğum çalınmıştı.Her ne kadar ayakta kalmaya çalışsamda o kadar acizim ki ufak bir dokunuş bile yıkım yaratabiliyor. Acizliğim diz boyu.Ömrümde hiç olamayacak şeyler istedim.Ne zaman mutlu bir aile görsem kendim için üzüldüm hep. Bakıyorumda ne aciz bir insanım ki size burada bu yazıyı yazma ihtiyacı duyuyorum.Ama nasıl bir son vereceğimi iyi biliyorum.