dertliyim ağlıyorum beyler

beyler gelin anlatayım lan. anlatmam kimseye derdimi ben kafam çok güzel olmadıkça. ama bira alacak param yok. kendi kendime ağlayıp duruyorum. ister ılık deyin ister liseli. ne derseniz deyin ama anlatmaya ihtiyacım var.
edit: dinleyen panpalarım çok sağolun.
özet: fakirseniz aşık olmayın amk...

9 yıllık sevgilim vardı(yaşım 26). son 1 yıl sürekli kavga ediyor tartışıyorduk. onla kavga ettiğimizde hep bana "nasıl olsa barışacaz neden böyle yapıyorsun" derdi. son zamanlar hep soğuk davranıyordu bana. bir gün ona verdiğim filmleri almaya gitmiştim kardeşinin evine.

kapıyı o açtı. 1 aydır görüşmememize rağmen sarılmadı bile. yanağımdan öptü içeri geçti. ben de durumun farkındaydım. hava sıcaktı ekim olmasına rağmen. terlemiştim bayırı çıkarken dedim 2 dk oturayım soluklanayım ama sonra böyle soğuk davrandığını görünce vazgeçtim. ben gidiyorum dedim.

kolumdan tuttu. gel dedi odada biraz konuşalım. odaya geçtik yer yatağına oturduk. "neden böyle yapıyorsun beni sevmiyor musun dedim?" gözleri doldu ağlamaya başladı. anladım ben de zaten o an. zaten çok önceden anlamıştım. ama bırakamıyordum ben. bırakamazdım. bir kere denedim çünkü. bundan 1 ay önceydi

bundan 1 ay önce sahilde gezerken beni sevip sevmediğini sordum. seviyorum dedi. aşık mısın peki dedim beni istiyor musun? sustu ve önüne baktı. dedim o zaman ayrılalım. ben gururuma yediremem dedim bana aşık olmayan biriyle sırf ben üzülmeyim diye benimle birlikte olmasını kendime yediremem dedim. emin misin dedi. evet dedim. kendine iyi bak seni seviyorum dedim arkamı döndüm yürüdüm. kız gibi ağlıyordum. 30-40 metre sonra arkama baktım. minibüs bekliyordu. bana baktı bi ara. hemen arkamı döndüm. gittim 6 tane bira aldım içtim hepsini. sonra aradım. hala köpek gibi ağluyordum. gururumu hiçe saydım. aşkta gurur olmaz dedim. nolur ayrılmayalım ben sensiz yapamam dedim. barıştık. neyse beni seviyormusun dedim? verdiği cevap şu oldu.

"seninle artık evlenmek istemiyorum!" açık ve net. nasıl lan dedim kendi kendime. beynime kan sıçradı. şok oldum. 9 yıl lan. ben onunla evlenme hayalleriyle yaşamışım bu güne kadar. nasıl olur da benimle evlenmek istemez dedim. daha düne kadar gelinlikte dekolte istemem diye kavga ediyoduk, düğün nerde olsun diye konuşuyorduk, söz tarihi kararlaştırıyorduk ya lan dedim kendi kendime. yüzüne baktım ağlıyordu. ağlamasına hiç dayanamam. normalde hiç ağlayan bir insan değilimdir ama sevgilime ağlıyordum bitek. onu ne zaman ağlarken görsem ya gözlerim dolar ya da ben de ağlarım. ağlama dedim güçlü olmaya çalıştım. gözlerimden şırıl şırıl yaşlar akıyordu ama sesimi kontrol etmeye çalışıyordum.

başını dizime dayamış ağlıyordu. ben bunu teselli etmeye çalışıyordum. "seni çok seviyorum ama ben senden ayrılmak istemiyorum" dedi . dedim "sevgilim insan evlenmek istemediği insanla neden birlikte olsun herşey düzelir sen de unutursun ben de unuturum dedim." diyordum ama kendi dediğime ben de inanmıyordum. birlikte büyüdüğümüz için herşeyimdi o benim. bütün sırlarımı ona anlatırdım. ailemle ilgili sorunlarımı tek o bilirdi. çok yakın arkadaşlarımın hiçbirisine anlatmazdım. içimdeki çocuktu o. yanında çocuklaşıyor şımarıyordum. hasta olunca hemen ona çocuk gibi oluyordum. dizimde ağlarken hep aynı kelimeyi söyledi.

" sen bensiz nasıl yaparsın? ya hastalanırsan? çok üzülürsün sen ama ağlarsın!!! kendine bişey yaparsın" o bunları söyledikçe ben sarılıp ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. bana hep "sen çok küçüksün" derdi. yine diyordu. küçüksün sen bensiz yapamazsın diyordu. ben de yuvarlak cevaplar verip lafı geçiştirmeye çalışıyordum. bir an önce gitmek için

dizimde bi 10 dk ağladı. başını ordan kaldırmasına izin vermedim beni ağlarken görmesin diye. gözyaşlarımı sildim. başını kaldırdım dizimden. "herşey zamanla geçer sakın kendini üzme beni de merak etme, kendime bişey yapacak kadar akılsız değilim" dedim. ayağa kalktım içeriden çantamı aldım ayakkabılarımı giydim. kapıya beni geçirmeye gelmiş.

moruk o an o kadar canım acıdı ki umarım kimse öyle bişeyle karşı karşıya kalmaz. sarılsam bırakamam, peki ya bu son görüşüm olursa diye düşündüm. hala ağlıyordu. yüzüne baktım yanına gittim. gözyaşını sildim alnından öptüm "ne zaman bana ihtiyacın olursa gelirim 1 telefonun yeterli. hakkını helal et sevgilim. " dedim kapadım kapıyı çıktım gittim.

indim minibüse doğru ilerledim. bindim kadıköy iskeleye gittim orda vapura bindim. ağlamadım hiç yolda. sonra vapurda bi çift gördüm yanıma oturdular. kız çocuğa seni çok seviyorum sevgilim dedi. moruk o yaşlar gözlerimden nasıl aktı anlatamam bir anda aktı gitti. güneş gözlüklerim vardı taktım onları yol boyunca denize bakıp ağladım.

neyse ogün köpek gibi içtim. hergün içiyorum gerçi param oldugunda da. sarhoş olduğıumda aramayım diye tel numaralarını sildim. qwerty klavye oldugu için telefon kafam güzelken çeviremiyorum numarasını yanlış basıyorum... 3 ay sonra bigün bilmediğim bir numara aradı... baştan sesini alamadım. sonra benim "sevgilin" dedi... salondan odama geçtim. ne desem ne konuşsam bilemiyordum.

telefonda 2miz de susuyorduk. 3 ay geçmiş lan. el ele tutuşan sevgilileri ne zaman görsem onu hatırlıyodum. köpek gibi özlemiştim lan bildiğin. elim kaç kere telefona gitmişti onu aramak için. arayamadım. gururuma yediremedim. aramadım. nasılsın dedim. " iyiyim " dedi sesi titreyerek... ağladığını anladım. hemen benim de gözlerim dolmuştu. işin nasıl gidiyor?" dedim memnunmusun? iyi dedi yine sesi titreyerek. "ne oldu tatlım iyi misin sesin kötü geliyor " dedim. " seni çok özledim" dedi :(...

sadece ben de diyebildim. amk 9 senedir beraberdik. her gün konuşurduk. 3 ay lan. 3 ay sesini bile duymamıştım. ağzıma yastığı bastırdım hıçkırarak ağlamaya başladım.o da ağlıyordu 2miz de konuşamadık bir süre.

kendime gelince "neyin var bitanem? kötüysen hemen şimdi atlar otobüse gelirim. yeter ki sen iste" dedim. anlatmaya başladı. sürekli saçma sapan şeyler yaptığından bahsetti. işteyken iyi olduğunu ama boş kaldığında hep mutsuz olduğunu söyledi. konuştuk konuştuk. 1 hafta sonra memlekete gideceğinden bahsetti. tamam dedim ben de gelirim. anlaştık buluşmak üzere.

o 1 hafta nasıl geçti bi allah bir ben bilir. geçmek bilmedi zaman. neyse gittim memlekete. güzelce giyindim saçlarımı yaptım parfüm sıktım yeni gömlek aldım giydim. buluşacağımız yere gittim. uzaktan gördüm. moruk kalbim ilk günkü gibi atıyordu ya * barışçaz lan heralde dedim. mutlu oldum lan bildiğin yüzüm gülüyordu. geldi tatlı tatlı naber dedi sarıldık.

3 ay geçmiş. öyle bir çektim ki o saçlarının kokusunu içime. dakikalarca bırakamadım. şirinlik yapıyodu o da bana. sırtıma vuruyo böyle çocuk gibi "yaa bırak ölcem bırak ölcem" diyip gülüyordu :(...

bıraktım sarılmayı yanaklarını ellerimle tuttum. gözleri gülüyordu. bıraktığım gibi alnından öptüm yine kokusunu içime çekerek. gel dedim pasta ısmarlayım sana o zaman güzel güzel dedim bir pastahaneye gittik. yolda konuşuyorduk öte beri yolculuk nası geçti falan diye. 8 saat sürüyor çünkü benim yolculuğum memlekete gelmek için.

neyse oturduk. kahve söyledik pasta söyledik. bi yandan normal konuşuyoruz bir yandan yiyip içiyoruz. sonra konu ayrılığımıza geldi. bensiz neler yaptın dedim? çok zor oluyor dedi. telefonda bahsettiklerini bahsetti. ben de biliyordum böyle olacağını dedim. beni bırakamazsın sen dedim içimden. anlattı anlattı ben de anlattım onsuz yapamadığımı uyuyamadğımı hastalandığımı vs. durdu durdu ben sana herşeyi anlatmak istiyorum ama üzülmenden korkuyorum çünkü sen çok gururlusun dedi.

bende yok anlat herşeyi bu sorunu halletmeliyiz bir yerde dedim. "annem" dedi " ailem" dedi sonra.. "ee" dedim. seni istemiyorlar dedi. "arkadaşlarımla kardeşim de istemiyor aslında barışmamızı" dedi. " kimsenin seninle buluştuğumdan haberi yok" dedi... şok oldum kaldım. hiçbiriyle bugüne kadar 1 atışmamız bile olmamıştı. sözde beni çok severlerdi. neden dedim anlatmaya başladı.