ne bir tipim var, ne zekiyim, ne bir becerim var, ne kibar ve düzgün bir sesim. insanlar bana her zaman insan değilmişim gibi davrandılar, bazen ailemde dahil. kendimi sadece bilgisayara, oyun oynamaya, anime/ferre izlemeye verdim. gün geldi duş almaya, berbere gitmeye üşendim. o kadar insan dışı biriydim ki bırak başkasının bana aşık olmasını, ben bile onlara aşık olamaz hale geldim. haliyle aşkımı bile sanaldan yaşadım. önce hiç bin gibi davranmıyordum (hala davranmam, davranamam) sonralardan bir kız ile tanıştım ve tanıştığımız 2-3 gün sonrasında gece söylediği bir cümle beni benden aldı ve hayatımı ona bağlamamı sağladı "kötü bir haldesin, seninle arkadaş olmak istiyorum" günler geçtikçe ben tüm dertlerimi sıkıntılarımı bu kıza anlattım ve kız sonunda iflas edip mesajlarıma cevap vermemeye başladı ve 11 gün boyunca konuşmadık, koskoca 11 gün... sonunda dayanamadım ve gözlerim yaşlı bir mesaj yazdım (oraya girmeyelim) beni boşladığını ve üzgün olduğunu söyledi. inanmasam da tamam dedim ve tekrar eski halimize döndü gibi olduk. ikimizinde ortak bir arkadaş olduğu bir kız vardı, (sevdiğim kız ile ne yaşadıysak her şeyi kelimesi kelimesine ona da anlattım) ona da en az sevdiğim kız kadar değer veriyordum ama asla aşk değil, yani aşktan ziyade gerçek kardeş olmamasına rağmen birbirine kardeş duyguları besleyen kişi gibi. ama bu bana yürümek anlamında değilde mesajlarında hep bir sevgi olurdu (sevdiğim kızla konuşmadığımız 11 gün boyunca bu kız bana hep destek oldu) artık bende yavaş yavaş bu diğer kızın bana bir sevgi besliyor olabileceği hissi oluştu ve bunun üstesinden gelemeyeceğim için sağlam birisinden fazlasıyla tavsiyeler aldım. onları uyguladığımda kızı hiç takmıyordum, mesajlarına bazen cevap bile vermiyordum. kız bir gün dayanamayıp bana yazdı (aşk konusunda hiçbir zaman ilk yazan o olmamıştı) ama derinliklerinde bana soğuduğunu fark edebildim, diğer kız ise git gide bana daha çok yakınlaşıyordu. ve son zamanlarda sevdiğim kızın bana olan tüm duygularını yitirdiğini, diğer kızın ise benden hoşlandığını anladım. birini canımı verecek kadar çok seviyorum, diğerini de en az onun kadar ama birisinde aşk var diğerinde yok bu nadir gerçeklerden biri. geceleri hep ağladım, bunları yaşadıktan sonra gerçekte yanımda kimsenin olmadığını anladım, ve hayatımın düzelmesi imkansız bir hale geldiğini. ben sanala ne kadar bağlansam, o kadar asosyal oluyordum ve çekilmez bir hal alıyordum. sevgili konusunda reelde kardeşim diyebileceğim tek çocukla kavga ettik ve ona bıçak çektim (sonrasında KORKUDAN DEĞiL UTANCIMDAN bıçağı yere bırakıp çocuğa sarıldıktan sonra hızlıca oradan kaçtım) bunlar olurken reelde hiçbir kız ne bana yüz veriyordu, nede onlara yavşayabiliyordum. reeldeki kızlarında benim derdime derman olmayacağını anlayınca oturdum bir gün evde yalnızken, avazım çıktığı kadar bağıra bağıra ağladım. duvara dönerek hayatımdan geçen her şeyi anlattım, sanki duvar canlanıp beni okşuyormuş gibiydi ama bunun gerçek mutluluk olmadığını anladım. şimdi sanaldaki hesabıma bile girmiyorum, giremiyorum çünkü yüzüm yok. belkide böyle oyunlarla, ferrelerle, animelerle devam ettiğim için bu düzelmesi zor olan hal imkansız bir hal olacak ve hayatım mahvolacak, biliyorum, farkındayım ama bundan kopamadığım da adım gibi gerçek. hayatımın her noktasını yazamasam bile bazı gerçekleri yazdım ve bu beni mutlu etti, okuyan okumayan herkes sağ olsun gençler, iyi ki varsınız.