+4
Acı çekiyorum. Öyle bir acı ki dinmiyor. 1.5 yıl önce ailemle tatile gittim. Kardeşimin düğünü olacaktı üstelik annemin düğünden bir ay önce 2.kez kanser olduğunu öğrendik. Dünyam başıma yıkıldı derken eşim işi nedeniyle gelemedi bizimle. Bütün hazırlıkları benim üstlenmem gerektiğini düşündüm annemin yerine. Geri döndüğümde eve ne anahtarım vardı ne de param kalmıştı. 2 yaşındaki kızımla gece 3’de kapıda kaldık. Meğer eşim varımızı yoğumuzu alıp kaçmış. Neyse artık bir şekilde açtık kapıyı iki gün boyunca öyle kaldık kızımla. Ailem de yoldalardı ben erken gelmiştim sonra aileme taşındım. Annem tedavi görmeye başlarken ben gün geçtikçe eriyordum üzüntümden. 2 ayda 10 kilo verdim ve rahatsızlanmaya başladım. Doktora gittim meğer 4.5 aylık hamileymişim. Bir kez daha yıkıldım. istemedim önce sonra onu gösterdiler bana. Karnımda büyümüş. Benim haberim yok geçirdiğim sıkıntılar yüzünden. Elleri, parmakları her şeyi vardı. Ben nasıl öldürecektim ki onu karnımda? Doğurmaya karar verdi ama ne ev vardı artık ne geçim. Kızım doğdu. Mutluyduk biraz olsa da. Sonra yine bir şeyler ters gitmeye başladı. Kızım 2 aylık olmuştu ama boş bakıyordu. Bize bakmıyordu bir şeyler ters gidiyordu. Bebek diye geçiştirdim. Şimdi daha kötü. Gelişimi geride diğer çocuklara nazaran. Otizm şüphesi var. Allah’ım yardım et. O kadar acı çekiyorum ki anlatmak tarife az geliyor, yüreğim yanıyor. 2 senede çekmediğim acı kalmadı o kadar yıprattım ki kendimi. Hamileliğimde acaba kızıma ben mi zarar verdim üzüntümle diyerek yiyip bitiriyorum kendimi. Çok bunaldım. iki kızım var ikisi de çok küçük daha. Ben onlara canımı bile veririm ama şu an öyle bir durumdayım ki elim kolum bağlı. Hiçbir şey yapamıyorum. Allah’ım yüzüme çocuklarımı bana bağışla ne olur.
Bu yazı milyonlarca insanın kadının çocuğun adamın içlerinden sadece birinin yaşadığı çaresizliğe tanık olmanızı istediğim için bu başlığı açmak istedim halinize şükür edin panpalarım ve bi sigarada ablamız için yakalım bu gecede..