kahverengi gözlü bi ahuya aşık oldum. çok seviyorum lan içim acıyo söyleyemiyorum. söylediğim an pastelleşmeye başlayan bu renklerin tekrar griye döneceğini o kadar eminim ki.söyleyemedikçede içim yanıyo kız beni içine sokmuyo bi duvar örmüş kendine o duvara çarpmamdan, zorlamamdan bile korkuyo.

sanki bana çok yakın ama aramızda dağlar denizler var gibi bana karşı.
sanırım unutamadığı biri var ve bunu düşünmek beni dahada öldürüyo
.bu yaştan sonra liseliler gibi platonik takılacak değilimde ama açılıp dirsek yemeyide kaldıramam. özgüvenim falan herşey yıkıldı tek atımlık cephanem kaldı onunlada hedefi vuramazsam kendime sıkacak kurşunum bile yok.

en başlarda onunla 7-8 ay takılıp gönül eğlendiririm diye düşünürken şuan facebookta online olduğu saatleri koştururken buluyorum kendimi.

bana bi akıl verin

yok mu dertleşicek 2 aklı başında adam