Evet beyler,abilerim,kardeşlerim. Ben de derdimi anlatmaya geldim.

Baştan söylüyorum buraya dilenmeye de, kendimi acındırmaya da gelmedim.

Buraya yazıyorum çünkü anlatacak kimsem yok beyler. Olsa da anlatamam çünkü boğazım
düğümlenmiş durumda artık. Ağzımı açsam ağlayacağım.

Başlıyorum ama baştan söyleyeyim uzun bi yazı olucak.
Aslında anlatacağım çok şey var ama nereden başlayacağımı bile bilmiyorum.

Artık yapamıyorum beyler. Uzun yıllardır çabalıyorum, çok çalışıyorum ama bir
türlü olmuyor. Yerimde saymaya devam ediyorum. Gün geçtikçe eriyorum ve yok oluyorum.

Mutsuzum beyler uzun zamandır. Çünkü her şeyim ters gidiyor. Mutlu olduğum anlar
iki elin parmaklarını geçmez.

Kendimden bahsedeyim.

13 yaşımdan beri türlü işlerde çalıştım. Hep eve ekmek getirme derdinde,fatura ödeme
derdinde oldum. Düşünsenize, çocuk yaşınızda,ergenliğe merdiven dayamışken böyle
dertleriniz var. Yaşıtlarım gününü gün ederken ben çalıştım. Çalışmak zorunda hissettim
çünkü sırtımı dayayabileceğim bir babam olmadı arkamda. Benim babam ailesini,çocuklarını
10 tllik şaraba değişti ve gibtir oldu gitti.
Şimdi ise 20 yaşında üniversiteye yeni başlayacak(daha doğrusu başlayamayacak) bir abiniz/kardeşinizim.

Biliyosunuz ki üniversite sonuçları açıklandı bi kaç gün önce. Ben de her ne kadar
istesem de aynı ilde değil de başka bir ilde kazandım üniversiteyi. Aynı ilde istiyordum evet,
çünkü çaresizim. Çünkü başka illerde para yicek durumum yok.

Bugün üniversite kayıtları için gereken belgelere baktım. Sağlık Kurulu Raporu
diye bi belge varmış. Araştırdım nasıl alınır, nedir diye. 200 tl istiyolarmış beyler!
200 tl! Belki bir çoğunuz için komik bi rakam ama benim için o kadar büyük ki. Çünkü
bende bunu ödeyecek güç yok. Ve malesef, ekgib belge yüzünden kaydolamıcam beyler.
Sadece 200tl yüzünden eğitimim elimden alınacak. Ne kadar komik lan aslında!

Son bir ay iş bulabildim kendime. Eylülün yarısına kadar çalışıcam. Maksadım üniversiteye
gidicem, cebime biraz para koymak. Asgari ücret tabi, ama benim için büyük lütuf.

Zar zor 3 gün izin aldım işten. Belgelerimi hazırlayıp kaydımı olacaktım. Sadece yol masrafım
olacak en azından diye seviniyodum.(kısa mesafe olduğu için biletler de ucuzdu.)

Ama malesef planlarım - her zamanki gibi - birbirine uymadı. Her zaman olduğu gibi
yoluma bir taş daha koyuldu. Vazgeçtim beyler. Vazgeçmek zorunda kaldım. Okuyamıcam.
Zaten zor olacaktı. Annem zor durumda kalıcaktı. Bir de abimin de üniversitesi olunca..

Bu anlattığım olay, yaşadıklarımın yanında devede kulak beyler. Ama anlatamam hepsini.

Zor zamanlarımda hep yüce yaradana sarıldım beyler. Çok dua ettim, çok ibadet ettim.
Mutluluğu yüce yaradana sığınarak aradım. Elimden tutar sandım beyler. Tutmadı.

Ettiğim onca duanın, yaradana yalvarışların boşuna olduğunu farkettim beyler. Yüce yaradanın
bana kapıları çoktan kapattığını farkettim.

Hani bazı bebekler vardır ya, anneleri(!) tuvalette doğurur, sonra da arkasına bakmadan yürüyüp gider..

Kendimi o bebek gibi hissediyorum beyler. Yüce yaradan beni yaratıp, terk etti.

Ben iyi insan oldukça kaybettim. Sevdim yine kaybettim. Çalıştım, çabaladım hiç bir yere varamadım.

Bu hayat, benden gülüşümü bile aldı. Çevremin bana ne kadar yakıştığını söylediği gülüşümü...
Artık hayal kuramıyorum beyler. Hani siz üniversiteyi bitirir, bir de güzel bi iş bulurum, güzel arabalar,evler alırım vb.
hayaller kurabiliyosunuz ya. Ben yarınımı bile düşünemiyorum.
Hayaller gerçekleştikten sonra güzeldir beyler. Umarım sizin hayalleriniz yerine gelir. Benim olmadı, hayalim de
kalmadı.

Ben bu gece bitiyorum beyler. Elimi ayağımı çekiyorum artık.

Eminim zahmete girip bu yazıyı okuyan abilerim diyecek ki : Hadi lan seninki de dert mi,
Tek dert sende mi var ...

Elbette tek dert bende değil. Fakat herkesin de kendine göre derdi var, değil mi ? Herkesin
bir bünyesi var. Ben yoruldum artık. iki tane büyük abim var. Benden daha fazlasını çekmişler
ve hala dimdik ayaktalar. Malesef, ben o kadar güçlü değilim.

Ben bu gece hayatıma son veriyorum beyler.
Eminim bir çok intihar yazısı okumuşsunuzdur burada. Eminim çoğu kez Hadi lan ordan
demişsinizdir. Aynen benim bu yazıma da deyin. Hatırlanacak bir insan değilim ben.

Yanmak değil de, en çok ta bizim için çabalayan, asla yılmayan, yıllarca sarhoş koca kahrı
çekmesine rağmen aman be deyip de babam gibi bizi terk edip gitmeyen annemi bırakıcam
arkada,ona üzülüyorum. Her zaman derdi Siz benim oğlumsunuz, benim gibi güçlü olucaksınız tabi ki
diye... Olamadım.

-- Belki haberlere çıkarsa bu yazım anneme notum olsun bu: --

Özür dilerim annem. Güçlü olamadım. Ailenin zayıf halkası ben oldum. Seni hayal kırıklığına uğrattım.
Oğlum doktor olacak diye seviniyodun, olamayacağım. Affet beni. Dayımın intiharının acısı geçmemişken
bir de öz oğlunun ölümü belki de yıkacak seni ama daha arkanda benden daha güçlü oğulların var. Ben yapamadım.
Abimler gibi olamadım. Affet beni.

---

Hadi bir de gitmeden, sizinle benim için çok anlamlı olan bir şarkıyı paylaşayım sizinle.
Benim zor zamanlarımda yanımda olan bir üstadın parçasıdır bu. Hoşçakalın.

https://www.youtube.com/watch?v=sSKSd9zHokM