çarşamaba günü yine annem aradı soyledi eminenin neyi var diye ben de bişey demedim.. annem gitmek istiyordu mutsuzdu.. evde huzuru yoktu.. bu arada biz de eşimle küstük konusmuyorduk falan.. neyse perşembe günü oldu annem gitmek istedigini belirtti ben de işteydim o gün.. calısıyordum gec geldim eve.. saat 11 gibi eve geldim.. annem hazırlanmıstı.. eşim konusmamıstı kendisiyle.. eve geldiğimde annem sinir küpüydü gelinine sinirliydi..

annem hazırdı kapıda beni bekliyordu ben de eşimin yanına gittim söyledim annem gidiyor diye.. kapıya geldi.. annem bu iş böyle olmaz dedi.. yüzüme bakmıyorsun odandan dısarı cıkmıyorsun dedi.. eşim de sinirlendi falan tartıstılar.. annem sinir krizi geçirdi.. evde ooturdum annemin haline ağladım.. annemin çenesi tutulmustu sinirden.. 1 saat falan kendine gelemedi.. eşime cok sinirliydim.. annem karsısında o hitapla konusmaması lazımdı.. ne olursa olsun anneydi o ve saygı duyması gerekti.. annemi sakinleştirdim bi gece daha kaldı bizimle..

o gece eşime bişey belli etmedim cok sinirlyidm ama sakin davrandım sıcak davrandım.. sonraki gün annemi yollladım cuma günü akşamı.. tüm bu olaylardan ablamın ve babamın da haberi olmustu hepsi cok sinirliydi ve benim halime üzülüyordu.. çektigim dertlere üzülüyorlardı.. c.tesi günü sabah evdeydim eşim ablama msj atmıstı yasanan olaylarla alakalı ve az önce bahsetmıstım ya ablama derdimi anlattım diye işte o zaman onun pişmanlıgını yasadım.. ablam eşime bu konuyu acmıştı ve ortalık iyice karısmıstı.. eşim bosanmakta kararlıydı.. ortada 8 aylık bi kız cocugu.. bi şekilde bunu da halletim.. çözdük sorunu konusarak... ama asıl olay c.tesi gnü patladı.. bakıcı kadın cocuga bakamıyordu ve birisinin bkaması lazımdı eşim ya işten cıkacaktı ya da8 aylık cocugu krese verecektik annemle görüştüm ben hangi yüzle geleyim dedi.. eşim gelmesini istiyordu menfaatleri için.. kaynanam gelemiyordu o da kaynanasına bakıyordu evde.. annem gelemeyecegini belirtti.. eşim bir daha torunum var demesinler tarzı cumleler kurup benim ailemi yok saydı..

dün anneler günüydü.. eşim ve annem konusmuyorlar ikisi de birbirini engellemmiş telefondan... ben dün kalktım işee gittim annemi sabahın 9unda aradım ve bir daha da telefonla görüşme yapamadım yoğun bir gündü.. bu arada çocuga kimse bakamaycak oldugu için eşim ablasına gitti ablası bakacaktı cocuga eşim de ordan işe gidip gelecekti.. neyse işte ben aramadım kaynanamı buraya gelmişlerdi kayınbabamla birlikte günü birlik.. eşime aramadı falan demişler.. eşimle bu konuda bugun cok tartıstık ve artık boşanmak istedigini davayı acacagını söyledi bana.. su an belki de dünyanın en mutsuz ınsanıym cunku kızımdan ayrı kalacagım eşim artık umrumda değil onu kafamda bitirmiştim ben ama kızımı cok ozledım 2 gundne beri görmüyorum onu.. kızım da bana cok duskundur benden baskasının kucagına gitmez ben ortamda varken..

ve sımdı evde yalnızım.. tek basıma kaldım 2 güne ailemn yanına gideceğim.. kafamı dagıtmk ıcın..

arkadaşlar size soruyorum eşiniz ve anneniz arasında kalsanız, sürekli orta yolu bulmaya çalışşanız ve artık bu duruma katlanacak durumunuz kalmasa ne yapardınız?

dün gece eşimle telefonda görüşme imkanı buldum.. bildiğin benim yalvarmamı bekliyor, yapma etme dememi bekliyor... bunu daha önce de dile getirmişti, yine böyle bi tartışmada bana dedi ki senin su an bana yalvarman lazım boşanmalıyım diye falan dedi, köpek olmamı bekliyormuş hanımefendi..

eşimle yüzyüze konuşma fırsatı buldum... babamın evine gideceğim dedi... şimdiki hayatı ile babasının yanına gittigindeki hayatının bir olmayacagını acıkladım.. ilerde işlerin daha kötü olacagını kızımızın da ilerde hem maddi hem manevi olarak zarar görecegini söyledim.. kararından dönmedi yine.. ikna edemedim amk.. kaderimi gibiyim ya.. bi işi beceremiyorum amk.. kızımı da gördüm bugün nasıl özlemişim sıpayı... ilk 10 dkka beni hatırlamadı ama olsun sonradan hatırladı kucagıma geldi... çok özlemişim çok...