öğrenmesini de istemedim. ne iş yapıyorsun diye sordu bana, gözlerim yaşararak eczaneciyim dedim biliyor musun ? son sesleri hala kulağımda yankılanıyor, gözlerimin önünde filmlerdeki gibi öldü, son sözü beni affet kızım dı...
artık kimsem yoktu şu hayatta. sanırım tek sen varsın artık. istersen sen de gidebilirsin.
ben: nerede kaldın 6 aydır.
esin: teyzemlerde kaldım.
ben: yine yaptın mı fahişeliği ?
esin: yaptım.

ben: neden peki neden ?
esin: paraya ihtiyacım vardı, teyzemler beni evinde durduracak kadar cömert değiller ya
ben: asla bırakmayacaksın diymi fahişeliği ?
esin: bırakmayacağım, çünkü artık kaybedecek hiçbir şeyim yok. bir ölüden farkım yok artık, diğer kızların yapmaktan korktuğu ciks bana vız gibi geliyor.
ben: nerede kalacaksın bu gece ?
esin: patron ali'nin yanına bir uğrayayım, belki affeder it... yoksa ne yapalım sokakta kalacağız.
ben: hayır gitme oraya, ben de kalabilirsin.

esin: hahahaahahah, oldu canım, istersen annenle babanın odasında yatayım, ne de olsa çok güvenirler bana... dalga mı geçiyorsun sen benimle, eğer dalga geçiyorsun söyle, bu konuşma burada bitsin. hiç dalgaya gelemem valla.
ben: yok hayır ! ben yalnız yaşıyorum. okulum aileme çok uzak olduğu için babamla annem bana ev tuttular.

Upppppppppp

esin: ooo, ne güzel ! ama olmaz be canım, ben bir fahişeyim, baksana kıyafetlerime, bunu gören komşular ne der bana, ben bir fahişeyim. şu ana kadar yüzlerce şerefsizin altında inledim. başta babam olmak üzere.
ben: esin
esin: hı ?
ben: artık yapmayacaksın, her şeye yeniden başlayabilirsin, bunu benimle yapabilirsin. en son sana ne demiştim: sana aşık oldum demiştim. hala aşığım sana, ne kadar kızsam da sana kalbime laf anlatamıyorum
esin: benim gibi bir fahişeye mi aşıksın çocuk ?
ben: sen fahişe değilsin benim için, bedenin kirli olabilir ama ruhunun temiz olduğuna inanıyorum, senin ruhun temiz. sen istemedin ki fahişe olmak, hayat seni buna itti.
esin: ah hayat ! (sigaranın upuzun külü düştü)
ben: şimdi benimle kalacak mısın ?

esin: bu gecelik kalalım bari, yarın bir otel filan bulurum. ayrıca biraz sohbet ederiz ha ne dersin.
ben: hadi gidelim.

bir fahişeyi ilk defa evimde ağırlayacaktım... yok hayır, fahişe değildi o benim için...

bir fahişeyi evime alıyordum, kalacak hiçbir yeri yoktu, aşık olduğum kadının kerhane patronu ali'ye yalvartacak halim yoktu ya...
taksiye bindik, etrafı dinleye dinleye benim eve gittik. saat baya geç olmuştu... 3-4 saat sonra okula gitmem gerekiyordu. bu halde ne yapacaksam artık okulda...

evin önünde indik, taksiye tam hatırladığım kadarıyla 24 lira para verdik...

esini o yarı çıplak kıyafetleriyle evime zütürüyordum. güvenlikçinin ona pis pis bakışı hala aklımdadır. balkondaki üst komşunun bu kim hayrola şüpheleri... herkes anlamıştı ilk bakışta onun fahişe olduğunu... herkes ona pis pis bakıyordu... hemen içeri aldım onu. salona geçtik...

esin: ooo eve bak beee, ne güzel, koltuklar filan, helal sana...

ben: teşekkür ederim...

esin: uzansam sıkıntı olur mu ? biraz yorgunum da...

ben: tabiki keyfine bak...

esin: duş nerede, önce bir duş alayım.

ben: gel benimle (banyoyu gösterdim ona) işte burası

esin: sağolasın, ben bir duş alıp geliyorum. üzerim kirli olabilir... evini kirletmek istemem aahahahah

ben: (bir şey diyemedim ve duşa girdi)

heyecandan kalbim küt küt atıyordu, ya babamla annem gelirse, ne tak yiyecektim amk, gelmezler sanırım, yarın ikisi de işe gidecekler... yıllardır tek benim kullandığım duş, artık bir hayat kadının da duşu olmuştu...

banyodan hafif bir şekilde, acıklı türkü sesleri geliyordu... (o türküyü hala arıyorum ama bulamadım amk) öyle güzel söylüyordu ki...

banyodan çıktı... tertemizdi sanki... yüzündeki ben fahişeyim makyajları silinmişti... tertemiz olmuştu, doğalken çok daha güzeldi... o kısa kıyafetlerle yatmasını istemedim onun. annemin bir kaç kıyafetini verdim ona giymesi için...

ben: esin bunları giy, daha rahat uyursun

esin: kimin bu ?

ben: annemin benim yanıma misafirliğe geldiği zaman kullandığı kıyafetler.

esin: yok giyemem, hayır annenin onlar.

ben: esin giy dedim lütfen, o kıyafetlerle yatma...

esin: iyi ver bakalım...

Beyler çok uykum geldi ve Yoruldum sizin için de mahsur yoksa sabah devam edeceğim

annemin kıyafetlerini giymişti... onu bu haliyle sokakta görsem fahişe demeye bin şahit ister.

yatağa uzandı...

esin: savaş !

ben: efendim.

esin: sen çok iyi birisin. keşke annemle babam da senin gibi olsaydı...

ben: teşekkür ederim.

esin: bana biraz masaj yapar mısın ?

(ne diyeceğimi bilemedim amk, masaj filan hiç anlamam ki peki diyebildim sadece)

ben: peki...

esin: ne zaman anlatmaya başlayayım...

ben: neyi ?

esin: kaderimi...

ben: şimdi...

esin: emin misin, gerçekten anlatayım mı ?

ben: yorgunsan yarın da anlatabilirsin...

esin: anlatayım bari, ne diyorduk en son ? hatırlamıyorum ki ama

ben: şey, mmm, en son bir yerden ekmek alıyordun...

esin: ha ekmek... işte o soğukta ekmek almaya gitmiştim... bir tane bakkaldan dilenci gibi ekmek almıştım. yalnız en kritik nokta da kesmişim hikayeyi... ekmeği zor da olsa aldım..eve gidiyordum. kapıyı açarken bazı sesler duydum, babam olacak huur çocuğunun sesiydi bunlar
bağırıyordu sürekli... sarhoştu yine...

-ulan it ölemedin gittin, yeter ulan yeter bıktım senin öksürüğünden geber muallak, geber de kurtulayım şu öksürük seslerinden, bi uyuyamayacak mıyım lan ben sünepe...

telaşla içeri girdim... kardeşimin odasına girdiğimde gördüğüm manzara benim kanımı dondurdu... babam hasta kardeşimi dövüyordu. elimdeki ekmekleri şaşkınlıktan yere bıraktım... babam kardeşime vuruyordu. kardeşim bir taraftan öksürüyordu, bir taraftan babamdan dayak yiyordu, bir taraftan da ağlıyordu. gözlerim dönmüştü, bütün gücümle babama hücum ettim

-yeteeeeer, kardeşimden ne istiyorsun be adam, ha kardeşimden ne istiyorsunnn

onun omuzlarına vuruyordum ama işlemiyordu... birden beni sağ koluyla itti... beni de kardeşim gibi itti... sonra ardından bağırdı...

-geberr dıbına koyayım geber sen de, huuruuu, anan gibi huursun sen de, anasının kızı, anan olacak karı da böyleydi...

babamın tekmeleri yüzüme yüzüme geliyordu... ama acıtmıyordu savaş... acıtmıyordu.. çünkü babam bana tecavüz ederek hayatımın en büyük acısını vermişti... bir tekmenin acısı mı olur ? bizi dövdükten sonra gitti... kardeşimle birbirimize sarılarak ağladık, allaha isyan ediyordum bir taraftan neden biz diye... kardeşim öksürüyordu, ben böyle yaşamları hep filmde görürdüm savaş. ne bileyim bir gün benim de hayatımın böyle olacağına... sarıldım kardeşime, sarıldım, ağladık, artık gülmek haram olmuştu bana... büyük bir hırsla kulağına fısıldadım çok güçlü olacağım canım çok

Beyler çalıntı DiE konuşan olmuş o hesaplar zaten benim hesaplarım ya şifresini unuttum yada silik yedi şimdi tekrardan yazıyorum.

ama nereden bilebilirdim ki bir fahişe olacağımı ? gitmeliydik o evden, kalacak, gidecek bir yerimiz yoktu ama gitmeliydik. yoksa bu evde dayaktan ölecektik. bana inanıyorsun değil mi ?

ben: inanması güç, şaşkınım sadece şaşkınım.

esin: ben bile bazen inanmıyorum biliyor musun yaşadıklarıma ? ama ne yapalım, yaşandı... acı ama gerçek. devam ediyorum anlatmaya

esin: artık o evden çıkmalıydık, sokaklar bile daha huzurluydu... artık kararım kesindi... kardeşimin eşyalarını ve kendi eşyalarımı topladım, o içmeye gittiğinde evden çıkacaktık... bu yaptığımız ne kadar doğru bilmiyordum o yaşlarda... ama yine olsa yine yaparım. bana tecavüz eden o babam denilen herifin yanında ne işim vardı ? eşyalarımızı toparladıktan sonra bir kaç lokma bir şeyler yedik. açlıkla o kuru ekmek o kadar lezzetli ve tatlıydı ki... bir şeyler yedikten sonra evden çıktık... hava yine soğuktu, bu dıbına kodumun antalyası hep zor zamanlarımda soğuk oldu... nereye gideceğimizi bilmeden sokaktaydık. kardeşim üşüyordu çok üşüyordu, ona üzerimde hangi ceket varsa verdim. ama yine üşüyordu... rüzgarın olmadığı bir yer arıyorduk kendimize, şöyle başımızı sokacak... ama yoktu... sokak tenhaydı, tehlikeliydi, her ne kadar antalyada olsa yine de tehlikeliydi... korkuyordum ama bir
taraftan da babam denilen içest huur çocuğunu bıraktığım için çok mutluydum... kendimize yatacak bir yer aradık... en sonunda bir tane dükkanın girişinde dinlenmeye başladık... çok yorulmuştuk... kardeşim hastaydı, yorgundu, öyle bir öksürüyordu ki... yavaş yavaş uykuya dalmıştık... dona dona, üşüye üşüye... ah keşke o zamanlar sen olsaydın keşke, belki üşümezdik.

esin: sabah uyandık, insanlar işine gidiyordu, herkes ikimize bakıyordu, ama sadece bakıp geçiyorlardı... telefonum çaldı, bu telefonu da satmalıydım, sokaklarda aç aç dolaşamazdım. telefonum çaldı arayan öğretmenimdi :
- esin kızım devamsızlıktan dolayı disipline verildin, üzgünüm ama nerelerdesin sen kızım, hiç mi uğramıyorsun sen okula ?

konuşmadan kapattım telefonu.

ne okulu be, ne okulu, o kadar derdim varken, bir de okulla mı uğraşacaktım. şimdi diyeceksin bana okumak isteseydin her türlü koşulda okurdun yok öyle bir şey barış yok. sokaklarda yatıp da , babası tarafından tecavüze uğrayıp da, bir taraftan kardeşine bakmaya çalışan biri nasıl okuyabilir ?
sabah uyandık sokakta.. sokaklardaydık artık... gelen geçen bize bakıyordu, kardeşimi uyandırdım, uyuyordu üşüye üşüye uyuyordu.. uyandırmak istemedim ama uyandırmak zorundaydım.

ben: bir şey soracağım ?

esin: dinliyorum, sigara içer misin, ha pardon içmiyordun değil mi sen...

ben: hiç mi yardım eden olmadı size, antalyanın insanlarını böyle bilmezdim...

esin: insan her yerde insandır savaşcım, antalyası istanbulu yok bunun. insanlar o kadar vicdansız ki, bizi gören acımak yerine, bizden tiksiniyor. kardeşim ve benim gibileri görseler tiksinirler, ama giderler küçük osman'a ağlarlar. böyledir insanlar, yaratıktır, vicdansız bir yaratık... işte sabah kalktık, benim yiyecek bir şeyler bulmam lazımdı... kardeşimle çok güzel bir yer bulduk... ıssız ama güzeldi, boş bırakılmış bir bina bulduk... oraya yerleştik... boş bırakılmış bir bina olsa da iyiydi, en azından insanların bize tiksinerek bakmasından kurtulurduk... kardeşim öksürüyordu,onu vücudunu sıcak nefesimle ısıtmaya çalışıyordum, hastaydı çok hastaydı, gözleri kızarmıştı, dudakları kurumuştu, doktora zütürmeliydim onu, doktora... kardeşim bana baktı ve kısık sesle bir şeyler dedi :

- abla seni çok yormuyorum değil mi ?

bu sorudan sonra boğazım düğümlendi, gözlerim yaşardı, ama tuttum kendimi ağlamadım, ona güçlü olduğumu göstermeliydim...

Savaş bir dakika...

(lavaboya gitti esin, lavabodan ağlama sesleri geliyordu, girdim lavaboya... )

ben: esin ... ağla ağla... ağlamak da gülmek kadar rahatlatıyor insanı...

esin: savaş kimsem yok kimseem, şu hayatta kimsem yok inanabiliyor musun ? annem vardı o öldü, kardeşim vardı onu da kaybettim, namusum vardı o da gitti, babam vardı o da bana tecavüz etti... kimsem yok savaş kimseeem !!!

ben: ben varım, ben varım, kimseye ihtiyacın yok ben varım artık...

esin: sana verebileceğim tek sevgim var, o da artık çok kirli... onu da kirlettiler savaş...

ben: uyu istersen, çok yorgunsun, yarın devam edersin...

esin: yarın da burada kalayım mı ?

ben: istediğin kadar kalabilirsin, yeter ki o kıyafetleri giyme... gel sana yatacağın yeri göstereyim... ( kendi yatağımı gösterdim ona, yatması için, ben salonda yattım)

ben: yatabilirsin burada.
esin: oh bee ne kadar temiz ve rahat bir yatak bu ? ilk defa bu kadar rahat bir yatakta yatıyorum

ben: iyi geceler iyi uykular..

esin: savaş?

ben: efendim

esin: bana masaj yaparken canın çekti mi beni ?

ben: yok hayır ( çok utandım amk, şimdi diyeceksiniz gibsene olm, mal mısın olm ama olmuyor işte beyler, o an ki ruh hali ile insan hiçbir şey yapamıyor.)

esin: iyi geceler sana da...

sabaha kadar uyumadım, uyku tutmadı, okula gitmem lazımdı, son sınav olan fizik sınavım vardı. ona da girdikten sonra okula filan gitmeyecektim artık... babam doktor olduğu için rapor yazacaktı.. zaten son sınıflardan pek giden olmuyor nisan-mayıs aylarına doğru...

sınav zaten tak gibi geçti... bir an önce zil çalsa da eve gitsem mantığındaydım... evden çıkmadan önce esin'e not bırakmıştım dolapta bir şeyler var, atıştırırsın, bir de seni evde görmek istiyorum esin lütfen

zilin çalmasını bekliyordum, bütün gün kafam esindeydi... arkadaşlarım ve öğretmenlerim anladı tabi halimden

-savaşş çok düşüncelisin amk ne oldu sana
-savaş iyi misin
-savaş sen çok değiştin la
-savaş dalgınsın

ama umrumda değildi hiçbiri... zil çaldı ve koşar adımlarla okuldan çıktım.

eve gittiğimde heyecanla zile bastım... kapıyı esin açacaktı bana çok çok sevinçliydim. evden yavaş yavaş adımlar geliyordu. kapı açıldı... karşımdaki esin değildi annemdi...