depremin hayattan kopardıkları

(bkz: sübyandım çocuktum kendimden geçtim doğrultum)

burada hayat hikayemi yazdım

bunun üzerine hitabet yeteneğimin olup olmadığını denemek istiyorum...

bu yüzden de bu hikayeyi anlatıyorum, şayet bu hikaye de tutarsa hayat hikayemi kitaplaştıracam

peşin not: hikayede anlatılan kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.

dileyen rezerv alabilirler..

Hikaye öncelikle çok uzun bir hikaye olacak kafamda bir şablon var ve çoğu şey kendiliğinden gelecek

vira bismillah...

yazdıkça değerlenmesi temennisiyle...

17 Ağustos 1999

Akşam yemeğini büyük bir sessizlik içerisinde yemiştik. Otoriter babam hep böyle olmasını isterdi.. Durup durup yemekte konuşulmaz saygısızlıktır derdi.. küçük kardeşim ve ben sessizce yemeklerimizi yerdik. Babam ise işin yorgunluğundan her zaman tv karşısında uyuya kalırdı o gece de aynısı olmuştu babam salonda tv karşısında uyuya kalmıştı. ben ise kardeşimle aynı odada yatıyorduk. Yemekten sonra odamıza çekildiğimizde küçük kardeşim canının çok sıkıldığını, uyumak istemediğini söylemişti. Uyku uyuyamıyorduk, havanın o bunaltıcı hissiyatı bize uyku dahi uyutmuyordu... ağustos sıcağı uyku dahi uyutmuyordu.. Her yan sessizdi saat 2 ye geliyordu uyuyakalmıştım.. taa ki 02:58e kadar...

@2 inanıp inanmamak sana kalmış ... 2 seneden fazla kaldım ben..

02:58 saati asla unutamam.. aniden uyandım rüyamda köpeklerle boğuşuyordum, kan ter içerisinde kalmıştım deli gibi havlıyordu hayvanlar. Üzerime saldırıyorlar ve ben kendimi korumaya çalışıyordum... uyandım yan komidinin üstündeki saatte 02:58 yazıyordu ama sanki hala uyuyordum. havlayan köpek sesleri her yanı çınlatıyordu. gölcükte 6 yıldır kalıyorduk, ilk defa böyle bir köpek havlamasına şahit oluyordum. saat 02:59 oldu... hayvanlar çıldırırcasına havlıyorlardı küçük kardeşimde seslere uyanmıştı. hatta karşı binada da ışıklar yanıyordu. sanırım onlarda uyanmıştı hayvan seslerine... cama çıktım yan binaya baktım orada hiçbir hareket yoktu. karşı binada tek tek ışıklar yanıyordu. insanlar balkonlara camlara çıkmaya başlamıştı. seslere tepki gösteriyorlar kimisi hoşt diye bağırıyordu. evin camından cadde boyu bakmaya başladım. evimiz caddenin en başında idi. cadde boylu boyunca binalardan oluşuyordu iki taraftan karşılıklı binalar...

gözlerimle binalara bakıyor insanlar camlara çıkacak mı diye bakoyordum saat 03:01 o esnada kardeşimin sesi ile irkildim. abi gök yüzü kıpkırmızı görüyor musun diyordu. kafamı kaldırdım gök yüzüne baktım.

inşallah okuyan vardır.

gerçekten de kıpkırmızı idi gökyüzü bulutlar sarmış etrafı bir anda köpekler seslerini kestiler. sanki biri kuyruklarına basmıştı kısık sesle cılız cılız havlayıp sustular.. ve bir anda gelen sert rüzgar ve uğultu... yerin derinliklerinden geldiğini hissediyordunuz. büyük bir uğultu git gide artan şekilde devam eden uğultu ve peşine sert rüzgar... bir anda alttan sanki birisi binaya vurmuştu. yerimizde zıplamıştık o sırada halen camdaydım ancak zıplamayla birlikte korkudan yere oturdum... dizlerimin üstüne çöktüm karşı binaya bakıyordum.. her yan zangırdamaya başlamıştı. yatağımın üstündeki kütüphane sallanıyordu, bir yandan kitaplar düşüyordu... donup kalmıştım ben karşı binaya bakıyordum. bina delicesine sallanıyordu aynı şekilde bizim bina da öyle... duvarlardan, kiriş ve kolonlardan çıtırtılar duymaya başlamıştım. sanki birisi eliyle duvarları eziyordu... karşıdaki bina büyük bir gürültüyle çöktü.. çığlıklar eşliğinde.. halen deprem devam ediyordu. o telaş ile cama çıktım, binanın yıkılışına an be an şahit oluyordum kafamı sola çevirdim. ve cadde boyu sıralanan binalara baktım... en uçtan başlayarak hepsi çökmeye başladı.

bir anda yandaki bina çöktü ardından büyük bir gümbürtü koptu en alttan tüm ev zangırdıyordu annemin çığlıklarını duymaya başlamıştım kendime yeni gelmiştim. annem odaya girmiş küçüük kardeşimi alıp koridora çıkmış bana da gel çabuk diyordu.. bir gümbbürtü daha duyuldu. kolonlardan kopan duvarlar evde devrilmeye başladı odamın duvarı devrilmişti dışarısını görebiliyordum sadece toz bulutu... ve bir anda yatağın yanına yattım zira üst döşeme devriliyordu. bir anda zangır zangır titreme durdu ve büyük bir gümbürtüyle bina çöktü. en üst kattaydık biz... her yer toz toprakdı annem en son koridorda idi ancak şu anda nerdeydim ben ev ne haldeydi bilmiyordum.. üstümde kocaman bir döşeme vardı. nefes alabileceğim küçük bir delik vardı ancak hareket edemiyordum

bir anda tüm gürültüler kesildi. ardında çığlıklar başladı. keşke gümbürtü devam etseydi dedim bir an... Acı acı çığlıklar enkaz altından yükseliyordu... alttan geliyırdu duyulabiliyordu...

Anneme seslendim

ses yoktu, ardından kardeşimin cılız sesini duydum

abiiiii

babamı ise hiç duymamıştım...

Atakaaaaaaaan diye bir ses bir anda duyuldu bana sesleniyordu babam

baba diye bağırdım.
ses gitti daha seslenen olmadı o anda...

etrafıma baktım ama birşey göremiyordum.

döşeme üzerime çökmüştü.. kafam yanda duruyordu kulağım üst döşemeye değiyor kafamı çevirebiliyordum sadece.

vücudumu oynatamıyordum bile..

sesler yükseliyordu her yandan...
imdat çığlıkları

enkaz altında canlı canlı cenazeler vardı sanki

ve ben onlardan biriydim.

ilk şokun etkisi geçmişti.. Ahmet diye bağırıyordum ama duymuyordu annneee, babaaaaaa.

ses yok çıt yok sadece inilti..

annemin sesini duydum anlık

oğlum!!!

çok cılız bir ses...

yutkunamadım annem enkaz altındaydı. benim elimden hiçbirşey gelmiyordu. bir anda arkamdan bir soğukluk hissettim. rüzgar esiyordu sanırım arkam pencerenin olduğu yere yakındı.. aslında döşemeden kurtulsam çıkabilirdim buradan. bir cesaret dönmeye çalıştım ama kıpırdamıyordum bile.

bir rüzgar daha geldi ürperti hissettim, hissedebildiğime göre sakatlanan bir yerim yoktu.. bu iyiye işaretti... o esnada dışarıdan sesler duymaya başladım

orada biri var galiba bak sırtı bize dönük

hey kardeş duyuyor musun bizi..

bu adamlar bana mı sesleniyorlardı...
ama ben 5. katta idim bu insanlar nasıl burada beni görebilirler ki

idrak edemiyordum halen kendimi 5. katta zannediyordum. birisi sırtıma dokundu buradayım dedim.

dur sıkışmışsın seni kurtaracaz dedi. sen şurdan tut ben de buradan tutayım 3 dediğimizde dön dediler.

1

2

3

kıpırdayamıyordum bile.

birisi seslendi arkadaşlar gelin burada biri var. şu betonu kaldıralım bi yardım edin...

3 kişi daha gelmişti. sesleri duyuyordum...

hadi beyler 3 deyince gene asılıyoruz. Kardeş sen de hemen dön birimiz seni çekecek zaten dedi..

tamam dedim

1

2

3

döndüm ancak kimse beni çekmemişti yan yan gitmeye çalıştım. birisi gücüm tükeniyor bırakacam beyler diye bağırıyordu.

Allahım ölmek istemiyorum diye bağırıyordum bir yandan da yan yan çıkmaya çalışıyordum

en sonunda kendimi dışarı attım. ayaklarımı oynatabiliyordum. nefes nefese gökyüzüne bakıyordum hava berraktı, sanki az önce o bunaltıcı, bulutlu kıpkırmızı hava yokmuş gibi... ayağa kaldırdılar beni... toparlandım.

kendime gelmiş nefesimi düzeltmiştim...

artık annem kardeşim ve babamı kurtarmalıydım.. Adamlara yalvarmaya başladım annem kardeşim babam orada seslerini duyoyorum dedim.. az evvel altından yeni çıktığım döşeme betonunun üzerindeydim artık.

adamlardan sadece ikisi kaldı diğer 3ü diğer binalara gittiler. ben seslenmeye başladım

ahmeeeeeeeeeet

annneeeeeeeeeeeeee

babaaaaaaaaaaaaa

yığınla çığlık vardı betonların arasında herkes yardım istiyordu. ağlayanlar, bağıranlar, çığlık atanlar...

annemin iniltilerini duymaya başladım, ahmetin sesi kesilmişti. Ahmeeeeet diye bağırdım bir inlemede ondan geldi...

Babama seslendiğimde ise tok bir ses ile

oğlum! lafını duydum...

etrafta betonu kırabileceğim şeyler aradım... sesin geldiği yerleri belirlemeye çalıştım..

2 kişinin elinde balyozlar vardı.

şaşkındım bu adamlar ne ara balyoz bulup aşağı indiler diye düşünüyordum.. balyozlardan birini aldım

döşemeye vurmaya başladım un gibi dağışlıyordu döşeme...

dağıldıkça vuruyordum... en son bir acı çığlık duydum... kardeşimin canı acımıştı vurduğum balyoz darbesi baldırına denk gelmişti demek ki daha yukarılara vurmalıydım altta annemin geceliğini de görüyordum. doğru ya ikisi de yan yana olmalıydı. annem küçük kardeşimi alıp kaçmaya çalışmıştı.

yukarıya çıktım..

döşemenin bir kısmına balyozla vurmaya başladım

vurdukça dağılıyordu beton vurdukça dağılıyordu en sonunda bir delik açtım, gözlerime inanamamıştım. Toz toprak içerisinde annem bana bakıyordu... acı dolu donuk bir yüz ifadesi vardı...

hemen balyozu bıraktım gözlerini bana dikmiş bakıyordu kurtulmak için adeta gözleri çığlık atıyordu... elimle kırılan taşları atmaya başladım yüzüne değdikçe soğuk tenine dokunuyordum... betonun içinden boşluk bulmuştum. kardeşimin sesini duyuyordum kurtar bizi abi diye ağlıyordu. annem halen donuk donuk bakıyordu aci ile gözlerime...

Öldüğü gerçeğiyle yüzleşmeye hazır değildim..

onu kurtaracaktım ben, kurtarmalıydımm...

abiiiii kurtar bizi

kurtaracağımmm.

abiiiiiiiiiiiiiiiiii

annemi de kurtar abi sesi çıkmıyor annemin.

ağlıyordum annemi de kurtaracam kardeşim, annem halen daha yüzüme bakıyordu ben elimle beton parçalarını atıyordum.. hüngür hüngür ağlıyordum bir yandan

annnneeeeeeeeeeee kurtaracam seni anneeee nolur bırakma beni diye..

o ise sadece donuk donuk bakıyordu.. acı dolu bir keder oturmuştu gözlerine...

evet yarın ben de burdan devam iyi geceler... iş güç var amk..

rezervleri almayı unutmayın

dandinidandinibotswana ile hikayeler kumpanyası her gece 21:00 da sizlerle...

o nasıl oldu amk

@34 çabanı takdir ettim panpa

dostlar oturmuş kırkahvesinde misali...

betondan yeni geldim boş bulunduğum bir ara yardıracam. 18 saattir ayaktayım beyler.. bu hikaye de bitecek.

geleceğe yatırım bekleyin panpalar

bitap düşmüş bir halde ellerimle toz toprak ayırırken acı gerçeği yeni yeni idrak etmeye başlamıştım.

Evet annem ölmüştü ve ben hiçbirşey yapamamaıştım, elimden gelen başka şey yoktu...

O esnada babamın sesini işitir gibi oldum ama emin olamıyordum sadece biraz hırıltı...

Ölüm bir bıçak gibi saplandı yüreğime. nefes alamıyordum hayat boğazlarıma düğümleniyordu annem altta betonun altında ölmüştü...

hissiyatlar sınırsız kalırdı yüreğimde bu saaten sonra o esnada kardeşim seslendi

Abi annem niye öyle bakıyor.. Ölümü bir çocuğa nasıl anlatırdınız, hele ki annesinin öldüğünü...