depremin hayattan kopardıkları

dileyen rezerv alabilirler..

Hikaye öncelikle çok uzun bir hikaye olacak kafamda bir şablon var ve çoğu şey kendiliğinden gelecek

vira bismillah...

yazdıkça değerlenmesi temennisiyle...

17 Ağustos 1999

Akşam yemeğini büyük bir sessizlik içerisinde yemiştik. Otoriter babam hep böyle olmasını isterdi.. Durup durup yemekte konuşulmaz saygısızlıktır derdi.. küçük kardeşim ve ben sessizce yemeklerimizi yerdik. Babam ise işin yorgunluğundan her zaman tv karşısında uyuya kalırdı o gece de aynısı olmuştu babam salonda tv karşısında uyuya kalmıştı. ben ise kardeşimle aynı odada yatıyorduk. Yemekten sonra odamıza çekildiğimizde küçük kardeşim canının çok sıkıldığını, uyumak istemediğini söylemişti. Uyku uyuyamıyorduk, havanın o bunaltıcı hissiyatı bize uyku dahi uyutmuyordu... ağustos sıcağı uyku dahi uyutmuyordu.. Her yan sessizdi saat 2 ye geliyordu uyuyakalmıştım.. taa ki 02:58e kadar...

bir ilk sayfa rezervi daha

anlat panpa

--spoiler--
reklam alınır
--spoiler--

önceki de tamamı gerçek değildi ki zaten amk
rusya kısmı bariz hayal ürünü

not: st.petersburg ve moskovada 5 ay kaldım ordan biliyorum

bir anda tüm gürültüler kesildi. ardında çığlıklar başladı. keşke gümbürtü devam etseydi dedim bir an... Acı acı çığlıklar enkaz altından yükseliyordu... alttan geliyırdu duyulabiliyordu...

Anneme seslendim

ses yoktu, ardından kardeşimin cılız sesini duydum

abiiiii

babamı ise hiç duymamıştım...

Atakaaaaaaaan diye bir ses bir anda duyuldu bana sesleniyordu babam

baba diye bağırdım.
ses gitti daha seslenen olmadı o anda...

etrafıma baktım ama birşey göremiyordum.

döşeme üzerime çökmüştü.. kafam yanda duruyordu kulağım üst döşemeye değiyor kafamı çevirebiliyordum sadece.

reserved bu adam değerlenir beyler

vücudumu oynatamıyordum bile..

sesler yükseliyordu her yandan...
imdat çığlıkları

enkaz altında canlı canlı cenazeler vardı sanki

ve ben onlardan biriydim.

dandinidandinibotswana nick6 esirgemeyin

bu adam ciddi dinlenir.

olacak panpa guzel basladin devam

öncekini kitaplaştır panpa bunuda okumaya başlıyorum

biraz cemaat kat hocu nasılsa uydurmasyon mesela göçükten slovak karılar kurardı falan sonra kalktım sibellin babasıyla 69 vs

annemin iniltilerini duymaya başladım, ahmetin sesi kesilmişti. Ahmeeeeet diye bağırdım bir inlemede ondan geldi...

Babama seslendiğimde ise tok bir ses ile

oğlum! lafını duydum...

etrafta betonu kırabileceğim şeyler aradım... sesin geldiği yerleri belirlemeye çalıştım..

2 kişinin elinde balyozlar vardı.

şaşkındım bu adamlar ne ara balyoz bulup aşağı indiler diye düşünüyordum.. balyozlardan birini aldım

döşemeye vurmaya başladım un gibi dağışlıyordu döşeme...

dağıldıkça vuruyordum... en son bir acı çığlık duydum... kardeşimin canı acımıştı vurduğum balyoz darbesi baldırına denk gelmişti demek ki daha yukarılara vurmalıydım altta annemin geceliğini de görüyordum. doğru ya ikisi de yan yana olmalıydı. annem küçük kardeşimi alıp kaçmaya çalışmıştı.

adamlardan sadece ikisi kaldı diğer 3ü diğer binalara gittiler. ben seslenmeye başladım

ahmeeeeeeeeeet

annneeeeeeeeeeeeee

babaaaaaaaaaaaaa

yığınla çığlık vardı betonların arasında herkes yardım istiyordu. ağlayanlar, bağıranlar, çığlık atanlar...

anlat anlat heyecanla okuyorum.

şimdi işin yoksa 45 sayfaya daha tek tek şuku ver amk

en sonunda kendimi dışarı attım. ayaklarımı oynatabiliyordum. nefes nefese gökyüzüne bakıyordum hava berraktı, sanki az önce o bunaltıcı, bulutlu kıpkırmızı hava yokmuş gibi... ayağa kaldırdılar beni... toparlandım.

kendime gelmiş nefesimi düzeltmiştim...

artık annem kardeşim ve babamı kurtarmalıydım.. Adamlara yalvarmaya başladım annem kardeşim babam orada seslerini duyoyorum dedim.. az evvel altından yeni çıktığım döşeme betonunun üzerindeydim artık.

bir rüzgar daha geldi ürperti hissettim, hissedebildiğime göre sakatlanan bir yerim yoktu.. bu iyiye işaretti... o esnada dışarıdan sesler duymaya başladım

orada biri var galiba bak sırtı bize dönük

hey kardeş duyuyor musun bizi..

bu adamlar bana mı sesleniyorlardı...
ama ben 5. katta idim bu insanlar nasıl burada beni görebilirler ki

idrak edemiyordum halen kendimi 5. katta zannediyordum. birisi sırtıma dokundu buradayım dedim.

dur sıkışmışsın seni kurtaracaz dedi. sen şurdan tut ben de buradan tutayım 3 dediğimizde dön dediler.

1

2

3

kıpırdayamıyordum bile.

birisi seslendi arkadaşlar gelin burada biri var. şu betonu kaldıralım bi yardım edin...

3 kişi daha gelmişti. sesleri duyuyordum...

hadi beyler 3 deyince gene asılıyoruz. Kardeş sen de hemen dön birimiz seni çekecek zaten dedi..

tamam dedim

1

2

3

döndüm ancak kimse beni çekmemişti yan yan gitmeye çalıştım. birisi gücüm tükeniyor bırakacam beyler diye bağırıyordu.

Allahım ölmek istemiyorum diye bağırıyordum bir yandan da yan yan çıkmaya çalışıyordum

ilk şokun etkisi geçmişti.. Ahmet diye bağırıyordum ama duymuyordu annneee, babaaaaaa.

ses yok çıt yok sadece inilti..

annemin sesini duydum anlık

oğlum!!!

çok cılız bir ses...

yutkunamadım annem enkaz altındaydı. benim elimden hiçbirşey gelmiyordu. bir anda arkamdan bir soğukluk hissettim. rüzgar esiyordu sanırım arkam pencerenin olduğu yere yakındı.. aslında döşemeden kurtulsam çıkabilirdim buradan. bir cesaret dönmeye çalıştım ama kıpırdamıyordum bile.

(bkz: sübyandım çocuktum kendimden geçtim doğrultum)

burada hayat hikayemi yazdım

bunun üzerine hitabet yeteneğimin olup olmadığını denemek istiyorum...

bu yüzden de bu hikayeyi anlatıyorum, şayet bu hikaye de tutarsa hayat hikayemi kitaplaştıracam

peşin not: hikayede anlatılan kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.