denizciler kadar sadik insan sayisinin az olmasi

yalnızlık zormuş... yeni keşfettiğim bir şey değil, ben yalnız büyüdüm.

ayrılık, her yiğidin harcı değilmiş...

zorla mı seçtirdiler dıbına koyim gitmeden böyle olacağını bilmiyo muydun

seni stajda giberler benden söylemesi

ağlıcaksan niye denizci oldun mk ahahaha laleye bak

ben 2012 senesinde girdiğim ygs- lys'den mf-4 alanında 440 alarak itü- deniz ulaştırma işletme mühendisliği (ingilizce) bölümünü tercihlerimde ilk sıraya yazdım. sonuçların açıklandığı akşam, fakülteye sonuncu sıradan girdiğimi görünce, annem bir yandan mutluydu; bir yandan da gözlerinde hüzün vardı, gözyaşı vardı.

19 yaşıma gelip hazırlığı iyi bir dereceyle tamamladığımda, work and travel için abd'ye gittim. ardımda bıraktıklarımın gözleri her daim yaşlıydı.

şimdi, 10 gün sonra okul için yeniden istanbul'a dönüyorum. biliyorum, ardımda yine yaşlı gözler bırakacağım. bu yılın sonunda 75 günlük ilk deniz stajıma çıktığımda yine yaşaracak bir an bile kurumamış gözler.

peki ya ben? ailemden ayrı geçirdiğim her gece, hem de her gece midesindeki, yüreğindeki sızı ile ağlayan ben? ailemin yanındayken bile, nedenini bilmediğim bir şekilde, hala onlara ısrarla özlem duyan ben? düşünebiliyor musunuz? eski güzel günlerdeki gibi annemin koynuna giriyorum, onun sevgiyle dolu sıcaklığı bütün vücudumu sarıyor ama o anda dahi onu özlüyorum. midem sızlıyor.

biz denizciler, sefere çıktıktan 1 hafta sonra unutuluruz. ancak asla unutmayız. döndüğümüzde bizi karşılayan olmaz, hep arayan- özleyen bizizdir.

özleyeceğim, hep seveceğim, söz verdim sana canım bekleyeceğim...