Yaşadığım şeye inanamıyordum. Belki de kötü anılarım yüzünden deliriyordum. Hayır hayır herşeyin farkında idim. Oh dünya yavaş yavaş renklenmeye başlamıştı. Kendime gelmeye başlamıştım. Doğrulmaya çalıştım, o sırada yanımdan geçen biri de bana yardım etti. Teşekkürler deyip yoluma devam edecektim ki;
Tanımadığım adam = + Ben = -
+ Senin kim olduğunu, ne yaşadığını çok iyi biliyorum.
- Ne?
+ Konuşacak vakit yok, al şu kartviziti, onlar gelmeden uzaklaş buradan.
+Onlar kim?
-Hadi hadi naş!

Daha hiçbirşeyi kavrayamadan elimde kartvizitle kalakalmıştım. Herşey çok hızlı gelişiyordu. Eve doğru koşmaya başladım. Belki de adamın gerçekten bir bildiği vardı.
Başımda halen çok hafif bir ağrı vardı. Bir ağrı kesici alıp içtim. O sırada dedem aradı.
- Dedem: Parayı yolluyorum hesabına. Karı kızla yeme oyarım.
- Ben: Merak etme dede. Hadi görüşürüz.
Televizyonun başına geçip PlayStation'ı açtım. Biraz kafa dağıtmak istiyordum. Online bir oyun açtım. Oynamayalı baya olmuş, paslanmışım. Sürekli ölmekten oynayamıyorum. Ve tam 12. kez öldüğüm sırada dünyam yeniden siyah beyaz oldu. Yine mi diye geçirdim içimden. Bu öncekinden farklı olarak kontrollüydü. 10 saniye öncesini düşündüm. Adamın oyunda beni öldürmeden önceki anı. Pause tan play tuşuna basmış gibi 10 saniye önceki zamana geri dönmüştüm. Adamın yaptığı hamleyi bildiğim o beni öldüremeden ben onu hakladım. Bu gerçek olamazdı. Kendimi çimdiklemeye başladım. Hayır, hayır bu rüya değildi.

istekle devam.

Kusura bakmayın biraz geç oldu, devam ediyorum hikayeye.

Eminmisin siggara aldıgına

Panpa okuyoruz devam et.

rez rzer zrz

devaammm pnp

Hahahahahahahahahahah

Sınavın başladığı yerden itibaren devam ediyorum. Etrafıma baktım. Herkes bütün dikkatini sınava vermişti. insanların beni görmezden gelmesi içimi çok rahatlatıyordu.
 Sınava sadece ismimi yazıp kağıdı hocaya verdim. Teneffüs çalınca çantamı toparladım, müdür yardımcısına ve koridorda gezen hocalara yakalanmadan okuldan kaçtım. Öylece dolaşıyordum, mal gibi. Bir tekele girdim. Neden bilmem, hayatta bir kere bile sigara içmemişimdir, bir malboro aldım. Çok canım çekmişti. Çakmakta alıp çıktım tekelden.
 Paketi açtım, aldım bir dal ağzıma, yaktım sigarayı. Bir nefes çektim. Ohh yarasın. Tadı leş gibiydi. Belki de leş anılarımdan daha leş birşey istiyordum.  Belki sigara onların yerine geçebilirdi. Galiba işe yaramıştı biraz. Bir nefes daha çektim ve daha yarısı bitmeden yere attım. Paketide cebime koydum.
 Derken başıma çok feci bir ağrı girdi. Kulaklarım uğulduyor, yanımdan geçen köpeğin her yere basışını  aşırı bir titreşimle hissediyordum. Yere kapaklandım. Dünya siyah beyaz bir görüntüye bürünmüştü. Az önceki köpeğin tekrar aynı yerden geçişini gördüm. Evet yanlış duymadınız, bilincinde olduğum bir dejavu yaşadım. Normalde dejavuları çok farketmezsiniz, dejavudan sonraki olaylar farklıdır çünkü. Aa dejavu oldum deyip geçersiniz. Ama bu çok farklıydı. Sanki bir zaman yolcusu olmuştum.

Hikayede asıl yerlere geliyoruz istekle devam...

reserved be..

Rezerve

Son günlerde başımdan çok fazla garip, gerçekten görene kadar imkansız sandığım birçok olay geçti. Yazdıklarımı dikkatle okuyun, sindirmeye çalışın.

Bundan yaklaşık 2 yıl öncesine 'yolculuk' yapalım. Lise 3' e gittiğim zamanlar. Her zamanki gibi sıradan bir hayattı. Uyu, kalk, okula git, tekrar uyu. Hayatım bundan ibaret idi. Ve hayatımın yeni bir döneminin başladığı gün gelip çattı. Her zaman ki gibi sabahın köründe, uykumu alamamış olmanın verdiği sinirle yataktan kalktım, üstümü giydim, dişimi hemencecik fırçalayıp okul için yola çıktım.
 Sınav günü olduğu için, sınıf karmakarışık idi. Kollarına, ellerine kopya yazan fırlamalar, sınıfın ineklerinden yardım isteyenler gibi gibi. Ben ise sırama oturmuş, olan biteni izliyordum. O zamanlar asosyal bir bintim. Sınav için yardım isteyecek bir arkadaşım yoktu. Sınava çalışmazdım bile. Benim hayatımın bir geleceği yoktu. Ailemi 4 yıl önce bilinmeyen bir sebepten kaybettim. Hayatımın en acı günüydü. Babam, annem, abim üçü yerde kanlar içinde yatıyordu. Ben ilk başta anlam veremedim. Bunun bir kabus olduğunu düşündüm. Gözümü ovuşturdum, dikkatle tekrar baktım. Üçü de aynı yerdeydi. Sonrası ise yok. Hastanede uyandığımı hatırlıyorum. Ve başımda beklerken ağlamaktan helak olmuş dedemi. En son "Bulucam bu huur evlatlarını!" dediğini biliyorum.
 Neyse konumuza devam edelim...

istek olursa devam ediyorum. 1 2 kişi bile yeterli yazmamı devam ettirecek.