Herkese selam. Ben de bir deep web kurbanıyım. Üçüncü nesil bir kardeşinizim; anlatacaklarım başımdan geçmiş, yaşadığım olaylardır. Lafı uzatmıyorum.

ilk hikaye: (bkz: deep web e bir daha asla ama asla giremedim) ve burada anlatacaklarım, ilk hikayenin devamıdır.

Özet: Deep Web'de bir Red Room'a denk geldim ve burada 18 yaşından küçük kızlar dahil olmak üzere üç kişiye işkence ile karışık tecavüz edildi ve ölümleriyle sonuçlandı. Bunu ayarlayanlar, bu video'yu izlemek için onlarca Bitcoin para ödemiştir ve peşimdekilerin onlar olduğunu düşünmekteyim. 2013'te Chicago'da Work&Travel yaparken yaşadıklarım; istanbul Teknik Üniversitesi'ndeki öğrenimimin bir kısmına 2014 senesinde New York'ta devam etmeliydim ve burası da dahil staj tecrübelerimi edindiğim Tunus, Bulgaristan ve Romanya'daki olayların hayatımın 1 yıl önce bana zorla izletilmiş snuff video ve an itibariyle yaşadığım kaçak hayatıyla bir ilgisi olduğunu farkedişimin şok edici, sırlarla dolu, vurucu ve aksiyon dolu gizemli hikayesidir.

Tek derdim diğer insanların da okumasını sağlamak; paylaşmak, kendimi sizlere anlatmak istiyorum. Rica ediyorum; yoksa şukuyu kendi kişisel tatminim için istediğim yok. Her biriniz çok değerlisiniz ve herkese hitap edebilmem için şukunuzu istiyorum.

Chicago'da olan bitenlerin üzerinden tam 1 yıl geçmişti; Eylül 2014 ayında istanbul'daki ilk stajımı tamamlamıştım; tam 2,5 ay staj görmüştüm ve 1.sınıf geride kalmıştı. Yeni bir döneme New York'ta başlayacaktım zira sonradan State University of New York'ta (SUNY) öğrenim görecek öğrencilerin arasına dahil olmuştum; gerek ilk senedeki başarılı ortalamamdan ötürü Dean's List'te yer alışım, gerekse de okula gelirken SUNY progrdıbını seçerek gelmiş öğrencilerden Yiğit ile kurduğum yakın arkadaşlıktan ötürü ben de ilk seneden sonra babama New York'ta okumak istediğimi belirttim. Chicago'ya zaten kendisinin deyimiyle "biraz burnu sürtsün ve hayatı öğrensin." diyerek beni babam göndermişti ve New York'a gidişimi de başlarda hiç olumsuz karşılamayıp "Düşünürüz." diye yaklaşmış ve akabinde kabul etmişti.

Bol bol sızmış yasadışı döküman, pek çok devlet istihbaratını da barındıran raporlar, silah modellemeleri ve modifikasyonları (bildiğiniz teknik resim ve AutoCAD çizimleri), terörist gruplara katılımlar, banka hesaplarını sıfırlama ve pek çoğu… Yani eğlenme sitesi değildi. Ve yöneldiğim bir sonraki websitesi artık işlerin korkutucu olmaya başladığı noktaydı: “The Site with No Name” (Ağızlarda bu site hakkında dolaşan terim budur.) En karanlık internetin başlangıç noktasıdır.

Arkadaslar size yemin ederim ki 1 sene önceki yaziyi omrum boyunca korumak icin reddit'e ben yazdim. New York'tayken Reddit'e yaziyordum. Hikayemin devamini istiyorsaniz lutfen bu bir gib yaptigini sanan arkadaslara odun vermeyin. Hikayem dogrudur ve pektabi o hikayedeki referans ve isimleri degistirerek de yazabilirdim ama dogruluktan sasmamak icin bunu yapmadim. Kendi hikayemi cevirecek degilim ve elbette birilerinin oraya da ulasip beni haksiz gostermeye calisacagini dusundum ama onlar kendilerini aptal durumuna dusurdu. Reddit'te onu yazanin ben oldugumu size binbir farkli sekilde kanitlayabilirim.

Yiğit ve Drake ölmüştü; onları kurtarmak için elimden bir şey gelmezdi ama dosyayı burada öylece kapatamazdım. Kimlerin niçin yaptığını ve daha önce başıma gelenlerle ilişkisini bulmalıydım. işte bu yüzden deep web’in karanlık köşelerine yolculuğumu başlattım. Cevap oradaydı, ve tek yapmam gereken kazarak ona ulaşmaktı. Beklediğimden çok daha fazlasıyla karşılaştım ve insanlığa genel anlamdaki bakış açım sonsuza dek değişti. Yolculuğumun başlangıcı mı? Deep web’i arayıp taramak için gerekli bilgiyi edinebilmek hemen hemen 4 haftamı aldı. Etrafta çok fazla şey konuşuluyordu ve chat odalarında çok bilgi dönüyordu. Bolca not aldım. Birkaç telefon görüşmesi bile yapmak zorunda kaldım. Bu zaman zarfında pek çok kontağım oldu; ve yeterli bilgi tokladım. Ve karanlık web’in dış katmanlarına doğru ilk adımlarım başlıyordu. Zor kısım şu ki, derine indikçe bir sürü site url’sini değiştiriyor; geniş ölçüdeki davet kuyrukları ve pahalı giriş ücretleri ki bazıları düzmece çıkabiliyor. Şans eseri insanlarla doğru yer ve zamanda tanıştım ve çok iyi notlar aldım ve bunlar beni ilerilere taşıdı. Şunu farkettim ki, birazdan size bahsedeceğim websitesi sayesinde diğer websitelerine daha kolay erişim sağladım ve etrafta dolaşan bilgilere de böylece daha hakim oldum. Karanlık web’deki chat odaları adeta bilgi kovanlarıydı.

Nihayet normalimsi isme sahip bir websitesiydi. Bu site büyüleyiciydi ve öyle aman aman korkunç bir içeriği yoktu. Bu site benim için beklenmedik sonuçtu, boşluktu, bir ters tepkiydi. BrinkWarehouse, sanal bir depo; içinde neyleri mi barındırıyor? Yazısal pek çok rehber, notlar, sızmış dökümanlar, torrent kitaplar ki yayınlanışını takiben 1 gün içerisinde eklenen popüler yazarların kitaplarından bahsediyorum. Özetle size pekala normal gelebilir ama “insansız Hava Araçlarında Kullanılan Patlayıcı Evde Nasıl Yapılır?” ya da “Ergenliğe Yeni Girmiş Birisini Uykusunda Nasıl Kaçırırsınız?” ya da “Cinayet Yöntemleri ve izinizi Kaybettirme Yöntemleri” gibi içerikler olduğunu söylediğimde zannediyorum siz de durumu anlamışsınızdır.

Gerçekten çok sevinçliydim, içim içime sığmıyordu. New York'ta okuyacaktım, CV'de de kullanabilirdim ve çok eğlenecektim... Ama bir taraftan 1 sene önceki olaylar aklıma geliyor ve canım sıkılıyordu. Bütün bu düşünceler içinde Yiğit'in de bulunacağı uçakla Atatürk havalimanından doğrudan Kennedy Airport'a gidecektik. 9-10 saatlik bir uçak yolculuğu bizi bekliyordu; tabi bu kez hazırlıklıydım. Uzun süreli bu gibi uçuşlarda inanılmaz baş ağrısı yaşayan bir insandım ve bu detayı bile atlamamıştım; bol ağrı kesicim vardı ve her şeyin bu sefer yolunda gitmesi için çok uğraşmıştım.

Uçaktan indiğimizde yine işlemlerimizi tamamlayıp ülkeye girmemiz için uzun bir sırayı beklemememiz gerekti. Yiğit ve ben haricinde 6 Türk öğrenci daha gelmişti ve yine üçü okuldandı. Her şey güzel gidiyordu; Türk öğrenciler arasında ilk olarak işlemlerimi yaptırdım ve önceden tecrübem olduğu için bizim çocuklara da anlatmıştım. Camın arkasında gerekli onayları yapınca memur, vizemin bulunduğu pasaport ve evraklarımı bana geri verdi; öbür tarafa geçmiştim ve birkaç saniye olmadı ki telefonum titreşti; tanımadığım bir telefon numarasından 3 kere ardarda mesaj gelmişti. Hepsi de aynıydı: "Telefon kulübesi." Yine birkaç saniye sonra çok yakınımdaki public telefonlardan bir tanesi çalmaya başladı. Tuylerim diken diken olmustu. Etrafima bakindim. Başta dokunmak, bu olaya takılmak istemedim ama ısrarla çalmaya devam etti ve bir kez daha meraklı yönüm ağır basmıştı. Bizimkilerden birisi şaka mı yapıyor diye onları kontrol ettim; Yiğit memurla konuşuyordu. Bavulumun yanından ayrılıp telefona yöneldim ve ısrarla çalan telefonu açtım.

Beyler, hanımlar... Lütfen oturduğunuz yere sıkı tututun zira bu sefer başlıyoruz. Şok olmaya hazır olun.

Bir tür ses değiştiricisiyle farklılaştırılmış boğuk bir ses "You should never have come back. You are gonna suffer!" deyip kapattı. Bu da neydi? Bir şaka mıydı yoksa birileri tekrar ABD'de olduğumu biliyor muydu? Nasıl bir oyunun içindeydim? Bir yanım bunu aklıma çok takmamam gerektiğini söylerken, diğer taraftan düşünmekten kendimi alamıyordum. New York aşırı kalabalıktı ve hızlı bir şehirdi. Chicago'dan çok farklıydı. Buraya alışmak da zaman alacaktı. Chicago buraya göre bir kasabaydı. 1 saat sonra okuldaydık, kayıt ofisinde işlemlerimiz devam etti, ders seçimi hayli zahmetliydi; okulun kendi kampüsü içinde yurdu vardı ve o sorunu da çözdükten sonra yemek için dışarı çıktık. Güzel bir gün geçirdik ve yeni ders dönemine hazırdık. Akşam güzelce dinlendik.

Boyle picler yuzunden moralimi bozacak degilim ama siz diger arkadaslar istediginizi alamiyorsunuz; uzuntum onadir. Simdiye yeni party gelmisti.

Titrek bir elle aşağı doğru indim ve önümde bitmek tükenmek bilmeyen başlıklarla fotoğraflar akıyordu. Bir tanesi gözüme takıldı: “QUICK WATCH. HOMELESS. 0.22 BITCOIN. LARGE VIEW. LOW Q” Sanki ilgi bekleyen bir Youtube kullanıcısının video başlığı gibiydi. Yeşil fontta “783/1000” yazıyordu. 783 insan bunu izliyordu. Rakam gözüme büyük gözüktü. Zor da olsa kararımı verdim. Girip görüntüleri kaydedecektim, sonra görüntüleri polise verecektim - bu iş burada bitecekti ve adalet sağlanacaktı. Sitedeki hesabıma 0.30 BTC yatırdım ve giriş için yazının üstüne tıkladım. Para transferi 1-2 dakikada tamamlandı ve 5 dakikalık bir "Buffering - Ara belleğe alma" bekleyişinden sonra “şov”un içindeydim. Aynı yeşil sayaç şimdi ekranın sağ alt tarafındaydı; geriye doğru sayıyordu, yeni bir Dünya için:

"5... ", "4... ", “3... ”, ”2... ”, ”1... ”. "Now streaming."

20 dakika kadar konuştuk ki ben soru bile sormadım. Ve en güzel parçayı tatma vakti gelmişti; url ismi bir sayıydı: 5611. Bu websitesi (5611) davetiye gerektiriyordu, kapsamlı bir kayıt ve sorgulama kısmı, ve akabinde büyük ihtimalle sitenin admini ile birebir görüşme sonrası kabul ediyordu. Her kimse, çetin cevizdi. Site kurallarını ihlal edenleri acımasızca cezalar bekliyordu. Francestern344 beni davet etti ve büyük ihtimalle orada uzun zaman geçirmişti; öyle ki siteye alınmam için yetkiye sahipti.

Aradığım cevap snuff filmlerdeydi, adım gibi emindim. Charmine, restoran müdür yardımcısı kız arkadaşım, Drake ve Yiğit… Hepsinin ölümü bir ortak noktada kesişiyordu; hepsi de amaçsızca işlenmiş cinayetlerdi. Kurbanların hepsiyle yakın temas sağlamıştım; ve peşimdekiler her kimse onlar tarafından işlenmişti. Bu kurbanların ölümleri ise yerel bir Mekgibalı çetesiyle benim üzerime yıkılmak istenmişti; ancak başarısız olmuşlardı. En azından, benim düşüncelerim böyleydi işte.

yanlız https://m.reddit.com/r/de...st_sites_on_the_deep_web/ burdan türkçeye çeviriyosun kardeş..

Görüntü fluydu; burası bir şehirdi. Doğu ülkelerinden birisine benziyordu zira dükkanlarda ve reklam panolarında Arap yazısı mevcuttu. Sokak lambası ekrana belli belirsiz bir parıltı kazandırmıştı. Kamera duvara yaslanmakta olan bir adamın elindeydi ve kaldırımlarda bulunan şu ufak kırmızı çöp kutularından birisine odaklanmıştı. Eldivenli bir el, karanlık dar bir geçidin girişini gösteriyordu ki burada adamın biri yan şekilde yatmaktaydı. Betimleyin derseniz; eski püskü giysiler vardır ya, hah, işte onların nefes aldığını/canlı olduğunu falan düşünün, o hesap… Yalnız, evsiz bir adam işte… Sonra aynı kamera açısından eldivenli adam el işareti yapıyor ve bunun üzerine arabadan 3 kişi daha çıkıyor. Evsiz adama doğru yürüyorlar. Görüntü berbat, düşük kalite, 144p gibi düşünün; ama aklım o görüntüyü alıp HD yapabiliyor; olayların nereye varacağını tahmin edebiliyorum.

Çok uzatmayacağım; hayli yorucu bir öğretim dönemi oldu. Fena gibiş döndü; uyuşturucuya da bulaştım; içki müsabakalarına da katıldım; partilere de aktım ama köpek gibi de ders çalıştım; öğrenci kulüplerine koşturdum; American Royal Guard'a bile katıldım; velhasıl kelam finallerin de sona erişiyle koca bir ders dönemi geride kaldı ve herkesin katılacağı büyük bir partiye davet edildim. Öğretim dönemi içerisinde o adamlarla ilgili herhangibir yeni gelişme olmadı ama izlendiğime emindim.

Websitesinin gerçek ismini sorduğumda bir ismi olmadığını söyledi ve sadece üyelerin içeriği görme yetkileri olduğunu belirtti. Sitenin aylık üyeliği 1.588 BTC gerektiriyordu; bu yaklaşık $350’dır.

5611’i terkedişimden 1 hafta kadar sonra tekrar giriş yaptım. Bir daha oraya döneceğimi asla düşünmemiştim. Önceden girmiş olduğum web sayfalarındaki hiçkimseyle irtibat kurmam. 5611’den sonra karanlık webe girmeme konusunda kararlıydım ama bir yandan da bütün arkadaşlarımın ölümünü nasıl görmezden gelebilirdim ki?

Lafı uzatmayacağım; C, MATLAB, Python, vb.net, Kali ve Java’yı az çok ben de öğrenmiştim; tabiki pratiğim çok yoktu – basit düzeyde programlar nasıl çalışır, kesinlikle bilgim vardı ama cep telefonunu kullanarak ortak ağ üzerinden bir başkasının bilgisayarına izinsiz giriş yapmak ve onlarca işlemle hedef bilgisayarda ferre açılmasını sağlamak benim tarzım değildi. Parti bittikten sonra Drake’in peşine düştüm ve bunu nasıl yaptığını sordum. “Ben siyah şapkalılardanım (hacker.) istediğim her şeye erişebilirim.” diyordu. “Bu tür bilgilere nerelerden ulaştın?” diye sorduğumda bana bunları deep web’den öğrendiğini ve kendi deyimiyle “Master” olduğunu belirtti. Ona güvendim ve ertesi gün yurt odama davet ettim. Bilgisayarımı açtı ve Tor internet tarayıcısını kurdu. Endişelenmeye başladım: “Tor güvenli midir?” diye sorduğumda “Bana güven, ben bir Tor ustasıyım.” diyordu. Bu beni daha da endişelendirdi.