Deep web'i bilmeyeneniniz yoktur. Duyduklarınız doğru; mükemmel bir yer sayılmaz. Bazı insanlar ot ve ruhsatsız silah için girerken bazıları meraktan bulaşıyor ama şurası kesin ki yaptıkları güzel bir yere çıkmıyor. Pektabi başlığı bu pgibopatları tartışmak için açmadım. O noktadan sonra neler olduğuna ilişkin şeyler hakkında konuşmak için burdayım. Internetin açıklanamayan ve kriptolu bölümü hakkında başıma gelen içinden çıkılmaz durumları anlatacağım.

GERÇEKTEN DE kimsenin görmemesi gereken kısmı anlatacağım.

Bahsedeceğim yerin öyle orda burda bilindik bir ismi yok; sadece dedikodulardan ibaretti. Güvenlik duvarı kırmalı, kripto çözmeli, acayip pgibolojik bilmecelerden geçmeli ve gizli linkleri izlemeli bir yolun ardından nihayetinde alt kısmında bir yazı kutucuğu ve onay butonu yer alan tek bir yazının bulunduğu bomboş bir sayfaya yönlendirildim.

"Quid quaeris?" yazıyordu.

Latince "Aradığın nedir?" anldıbına geliyordu.

Burada biraz tıkandım çünkü bu sorunun cevabını bilmiyordum. Bir amacım olmadığından sadece girebildiğim kadar derine girip saf bir merakla onca zahmete katlanmıştım. ilk birkaç seferinde bilindik cevaplar denedim: "Aydınlanma" veya "Gerçekler" gibi - bilirsiniz, Matrix tipi şeyler... Hiçbiri işe yaramıyordu; sıkılmaya başlamıştım. Buranın hiçbir yere çıkmayan taktan bir sayfa olduğunu düşünmeye başlıyordum - keşke öyle düşünüp kapatsaydım ve bu felaketler zinciri beni bulmamış olsaydı...

Çerçevenin dışında düşündüm. Bu soruyu sormak bir anda aklıma geldi, işe yarayacağını biliyor gibiydim. "Beni de arayanı." yazdım. Sayfanın yapay zeka temelli olduğunu zannetmiştim; onay butonuna tıkladığımda sürpriz bir şekilde bomboş bir sayfaya yönlendirildim - burda biraz bekledim.

Yaklaşık beş dakika geçtikten sonra kendimi forum sitesine benzeyen bir yerde buldum - yalnız çok daha basitti. Kahverengimsi tonda sarı bir arka planın üzerinde linkler bulunmaktaydı. Linkler deşifre edilemeyecek kadar karmaşık görünüyordu - hatta içlerinde daha önce hiç görmediğim şekiller bile vardı. Uzaylıca gibiydi. ilk linke tıkladım. Burası bir canlı yayındı ve Paris'teki yeraltı mezarlığını gösteriyordu. Bir süre izledim ama tamamiyle boştu.

Diğer linke geçtim. Karanlık bir yerde geçen görüntülerdi ama askeri donanımlı adamları seçebiliyordum. Bir evin içindeydiler ve her odayı arıyorlardı. Nihayetinde odalardan birinin kapısını kırıp bir yaratığı buldular. Uzun boylu ve insansıydı, pullarla kaplıydı. Elinde bir insan kolu vardı ve onu ağzında çiğniyordu. Ateş ettiler ama pencereden kaçtı. Görüntüler burada son buluyordu. Ağzım açık kalmıştı, bu tak da neydi? Şimdi duramazdım. Bütün linkleri denemeliydim. Her bir linkte ağzım hayretler içerisinde biraz daha açık kalıyor ve dehşete düşüyordum. "Ongarpa Projesi" adında bir dökümana rastladım; süper insan seviyesinde güç ve dayanıklılığa zütüren bir tür insan deneyiydi. Resmi ve gizli bir evraktı.

Uzay-zaman anomaliliklerini ele alan makaleler, gerçeklikteki glitch'ler ve alternatif evrenlerden fotoğraflara denk geldim. Area 51, Bermuda üçgeni, suikastler, faili meçhul vakalar ve kutsal kitapların orijinal halleri ile ilgili detaylı açıklamalara rastladım. Canımı sıkan bir dökümanın ismi "Dünya'yı Sonlandıracak Bomba" başlıklıydı. Hiroshima'dan 720 bin kat daha güçlü bir nükleer çalışmanın başarıyla tamamlandığı anlatılıyordu. Nükleer felaketler, biyolojik silahlar ve virüs salgınları ile ilgili acil durum planlarına rastladım.

Geceyarısı başlıyoruz.

Sözlük bu geceyarısı çalkalanmaz ise ben de Kendinibilenadam değilim.

Internete VPN ile bağlanmanızı öneriyorum - ilk defa her şey burada anlatılacak ve sitenin ele geçirilme ihtimaline hazırlanın.

Kapşonlu bir adamın kamera açısının tam ortasında oturduğu bir canlı yayına girdim. Eğmiş olduğu başını yukarı kaldırdı ancak ağzı yoktu. Genizden bir ses ile "Merhaba" dedi. Burdan sonra da kendi bacağını kesip bir başkasına nasıl dikeceğini adım adım anlatan bir rehber kitapla karşılaştım. Bunun dışında bir de Siberya ormanlarının ortasında yapılacak bir büyü ve tutsak haldeki düşmüş meleklerin bulunduğu yerin koordinatlarına ilişkin yazılar okudum. Linklerin sonu gelmiyordu; ben de bir bir tıklıyordum.

Bütün linkleri bir bir geçerken içim geçip bir an uyumuşum; gözlerimi açtığımda kocaman ve yengece benzeyen devasa bir varlığın helikopterden çekilmiş görüntüleri devam ediyordu - onu da kapattım. Aklım adeta benimle konuşuyor, "Bilgisayarı camdan aşağıya at." diyordu. Sonra ekranın sol köşesinde bir mesaj kutusu gözüme ilişti; hep orda mıydı - bilmiyorum ama Latince "Memnun kaldın mı?" diyordu. Altında da iki seçenecek vardı: Evet/Hayır.

Sorunun cevabı elbette benim açımdan kocaman bir "Hayır" olacaktı. Memnun kalmak öte dursun, ödüm takuma karışmıştı. "Evet" butonuna tıklayıp sayfadan defolup gitmeyi düşündüm. Neden yaptım bilmiyorum ama "Hayır" butonuna tıkladım. Tıklar tıklamaz sayfa yenilendi. Yine aynı basit formdaki sayfa önüme geldi ama bu kez sadece dört adet link vardı. Bu seferki linklerin içinde tanıdığım ya da daha önce gördüğüm hiçbir sembol yoktu. ilk linke tıkladım.

20 saniye kadar dayandıktan sonra direkt bilgisayarı kapattım. Ne gördüğümü size tasvirleyemem. Tek bildiğim, bu görmemem gereken bir şeydi. HIÇKIMSE böyle bir şeyi ömrü boyunca görmemeli - sadece mantıklı olmadığı için değil; size neden mantıklı olmadığını söyleyemem. Sandığınız gibi iğrenç bir şey de değil - sadece tasvirleyemiyorum. Bir şeyler hareket ediyordu ama Dünya'nın ya da Dünya'daki hiçbir canlının daha önce hiç yapmadığı gibiydi. Daha önce hiç görmediğim renklerdi. Bunun hakkında düşünmek dahi başımı ağrıtıyor. Gördüklerimi ancak bu şekilde görselleştirebilirim. Yeryüzünde 3 boyuta sahibiz: En, boy, yükseklik - ileri gidebiliriz, saat yönünde 69 derece dönebiliriz ama gördüklerim bu şekilde sınırlı değildi. Daha fazlasını açıklayamıyorum. Tek bildiğim bir saniye bile daha izlemeye katlanamayacağımdır.

Odamdan, evimden hava almak için dışarıya çıkma gereği duydum. Yürümek, yıldızlara bakmak istedim. Onu gördükten sonra bir maratonda bile koşabilirdim. Ceketimi üstüme geçirdim. Çıkmaya hazırlanıyordum ki kapı çaldı: "Kapıyı aç. Yaptığın şeyden haberimiz var. Zarar vermeyeceğiz. Sadece konuşmak istiyoruz."

"Anasını gibeyim." diyordum. Evde yokmuşum gibi yapmak aklıma geldi - yapamazdım. Bunlar her kimse zütümdeki dona kadar biliyor olmalılardı. Birinci katta oturmama rağmen zemine 5 metrelik bir mesafe vardı. Laptop'ı aldım; çantama ihtiyaç duyabileceğim ne varsa doldurdum ve evin tenha arka sokağına bakan balkonuna panikle çıktım. Kapı şiddetle çalmaya devam ediyordu. Sanırım kapıyı kıracaklardı.

Balkondan atlayarak sokağa çıktım.

Saat sabahın 2'siydi. Sakin bir yere geçip telefonumu açtım. Özel numaradan bir adet mesajım vardı ve şöyle diyordu: "Evden hemen çık. Ön kapıyı kullanma; hala oradalar. Beş sokak aşağıdaki XXX Otel'e gel. Arabaya binmeyi aklının ucundan geçirme - izliyorlar. Telefonu açık tut ve izlenmediğine emin ol."

Bunu okuyunca donakalmıştım. Kim, niçin geliyordu? Mesajı gönderen de kim oluyordu? Şu noktada tamamen paranoyaklaşmıştım. Bu açık bir uyarıydı ve ciddiye almaktan başka şansım yoktu.