Hemen toparlandım acilen memlekete yol almam gerekiyordu. Ne kadar gerek olmadığını söylesem de Muhammet ve Teoman benle gelmek istediler, ısrarlara dayanamayarak kabul ettim. iyiki de kabul etmişim bu veletlerin bu kadar işe yarayacağını bilseydim hiç itiraz etmeden hemen kabul ederdim. 5 Saatlik yolculuk boyunca hiçbirimizde konuşmuyor ben hep camdan dışarı bakarak, sessiz sessiz ağlıyordum. Ağlarken tüm hayatım gözlerimin önünden bir şerit gibi geçiyor beni daha çok üzüyordu. Bundan seneler öncesine gitmişti aklım. Babam ben daha çok küçükken çıldırmış ve annemi defalarca bıçaklayarak vahşice öldürmüştü. Ve dolayısıyla Annemi mezar babamı da tımarhane almıştı. Bense daha 7 yaşımdayken 70lerinde yaşlıca bir adamın eline verilmiştim. Dedem enterasan bir o kadarda sevgi dolu bir insandı bir gün olsun bana kızdığını hatırlamam . O kadar kürtürlü bir adamdı ki Arapça ve farsça bilir Osmanlı imparatorluğundan kalan el yazmalarını bile okurdu. Sık sık tuhaf adamlar gelir dedeme bazı parşömenler gösterirlerdi. Ama dedemden hep aynı cevabı alırlardı "Evlat benim dilim bu işlerden çok yandı, bana kalırsa sizde bu işlere bulaşmayın"


Bitmek bilmeyen bir yolculuktan sonra memlekete inmiştik. Yağmur tiseliyor, asfalttaki boşluklar suyla doluyordu. Saat epeyce ilerlemiş hava zifiri bir karanlığa gömülmüştü. Teoman ve Muhammet etrafı keşfediyor, yürümek için benim komutumu bekliyorlardı.

Bu küçük şehre böyle döneceğim hiç aklıma gelmezdi. Hayattaki son dayanağımı toprağa vermek ve zaten yalnızlıkla perişan olmuş hayatımı iyice yalnızlaştırmak için gelmemem gerekiyordu.
Bu dibine goduğumun şehrine

Yolun kenarlarına dolan suya basarak çıktım kaldırıma, hızlı adımlarla evin yolunu tuttum. Teoman ve Muhammet boyunlarını bükmüşler, arkamdan sessizce geliyorlardı. Teoman bir şey diyecek gibi oldu ama sözünü anında yuttu.

10 dakikalık ıslak bir yürüyüşün sonunda evin kapısına vardım. 2 katlı müstakil, ahşap evi şöyle bir süzdüm, Sen ha 87 yıllık bir çınarı (dedemi) bile devirdin ha dedim kendi kendime. Tam bahçe kapısına elimi atmıştım ki Pos bıyıkları ve siyah paltosuyla yan kapıdan Cevdet abi çıktı.

C: Evladım oraya girmeyin gelin bugünlük bizde kalın
B: Eyvallah abi. dedemin naaşı evde mi? diye sordum
biliyorum beyler tam bir salağım
C: Yok koçum hastanede morgta yarın öğle namazına mütakip gömeceğiz. dedi
B: Allah razı olsun abi sende olmasan... lafımı bile bitirtmedi Cevdet abi
C: Neyse ne olum girin içeriye üşütmeyin dışarıda. dedi

Saat 9 gibi uyandım. Sağolsun Cevdet abi cenaze işlemlerinin halletmiş, üstüne birde bize kahvaltı hazırlamıştı. Teoman ve Muhammet kalktığımda sofraya oturmuşlar kıtlıktan çıkmış gibi yiyorlardı. adamlar haklıydı mk peşimde sürüklemiştim ama karınlarını bile doyurmamıştım. Neyse bende geçtim bunların yanına yumuldum resmen amık bende açıkmışım baya. Cevdet abi girdi odadan içeri elinde çayla hemen çaylar koyuldu yemekler yenildi geçtik camiye gelenler baş sağlığı diliyor işte el öpmeler dualar ediliyor, sağda solda yasin okuyanlar felan işte cenaze merasimi nasıl oluyorsa her şey seyrine uygun gidiyordu. işte malum işlemler namaz kılındı haklarımızı helal ettik tabutu koyduk cenaze arabasına tuttuk mezarlığın yolunu. Mezarlıkta herşey yolundaydı dedemin yatağı hazırlanmış onu bekliyordu resmen. girdik Cevdet abiyle mezara uzattılar kefenin uçlarını yerleştirdik dedemi mezara, tahtalarla kapattık bedenin üstünü. Sonra biri kürek uzattı ve toprağı gösterdi. Anlamıştım ne yapmam gerektiğini ama elim gitmiyordu zar zor bir kürek toprak attım sonrası geldi zaten Cevdet abi aldı küreği o toprak attı ondan başkası derken mezar tamamen kapandı. Suladılar toprağı yavaş yavaş ayrıldı herkes mezarlıktan. Teoman Muhammet Cevdet abi ve Ben kalmıştık mezarlıkta yalnızca. Ben çömelmiş, dedemin başında kendimi ağlamamak için zor tutuyordum. Ama bu olan biten aslında hiçbir şeymiş asıl olaylar telefonumun çalmasıyla başladı.
.
.
.
Telefonum durdurak bilmeden çalıyor bense umursamıyordum. Teo dayanamayarak "olum baksana şu zımbırtıya" dedi. Telefonu cebimden çıkardım bilmediğim bir numara arıyordu başta bakmak istemesem de refleksif olarak açtım telefonu.

A:Avukat
B:Ben

B:Efendim
A:Merhabalar, Ahtapot beyle mi? Grüşüyorum
B:Evet buyrun
A:Ahtapot bey sizinle dedenizin vasiyeti hakkında konuşmamız lazım
B: Başka birgün olmaz mı?
A:Evet, Elbette. Yarın öğleyin xxxx bürosuna gelebilir misiniz?
B:Tamam
diyebildim sadece konuşacak hiç gücüm yoktu. Ama bu vasiyet işi aklımı karıştırmıştı dedem ne vasiyet etmiş olabilirdi ki? 2 Dairesi ve oturduğu ahşap evden başka bir şeyi yoktu. Ama şuan son derdim oydu birkaç dakika daha dedemin başında oturduktan sonra Cevdet abi beni kaldırdı ve eve zütürdü. Kendimi o kadar halsiz hissediyordum ki eve geçtikten birkaç saat sonra uyuyakalmıştım.