Köyde olduğumuz sırada birgün ben ve abim bahçede oturuyorduk. Dedem ise tahtadan oturak yapıyordu arkası bize dönüktü. El ustalığı çok iyiydi dedemin. Tabi biz hayran hayran izliyorduk. Bu sırada abim dedeme dedi ki;
-Dede sen nasıl böyle el ustalığı öğrendin, nasıl böyle güzel şeyler yapabiliyorsun?
Tabi o sırada dedem bize arkası dönük ayağı kalktı sonra yüzünü dağlar doğru çevirip derin bir nefes aldıktan sonra bize döndü;
-Karıncayı giberim belini incitmem
dedi.
O sırada benim ve abimin tüyleri diken diken oldu. Nefes alışımızı, kalp atışlarımızı duyabiliyorduk. Haftalardır o söz kafamızda yankılanıyordu. inanılmaz etkilenmiştik o sözden. Hayat felsefem yapmıştım o sözü. Hayatımın birçok yerinde o söz sayesinde başarılı oldum.
Allah rahmet eylesin sokrates ile yarışabilecek bir adamdı.