Yıllardır bi kadına aşıktım.Onu o kadar çok seviyordum ki bunu bütün çevrem biliyordu, beni hüzünlü gören herkes sebebinin sevdiğim kadın olduğunu biliyordu. ailem akrabalarım arkadaşlarım herkes.. kah gülüyordum kah kahkaha atıyordum ama hepsi sahte gülücüklerdi.. aynaya baktığım zaman gözlerimde başka birini görüyordum, ekgibtim sanki, beni tamamlayan şey oymuş gibi. sanki ellerim kollarım bacaklarım hatta sanki ben yok gibiydm. bomboş yaşıyordum, beni seven herkesi kırıyordum, ne başkasını sevebiliyordum ne beni sevenleri.. yakın arkadaşlarım sürekli beni teselli ediyordu, karşına daha iyi birileri çıkacak birgün.. gün gelecek onu unutacaksın onu sana unutturacak öyle biri karşına çıkacakkı sen bile anlamicaksin ne olduğunu diyorlardı, bi gün işten eve yorgun argın geldim odama girdim uzandım yatağıma, radyodan nostalji parçalar çalan bir yer bulmuştum, ön kafesi olmayan pervaneleri tozdan görünmeyen vantilatörümü açtım, günün yorgunluğunu ve stresini bi nebzede olsun atıyordum.. yada attığımı sanıyordum, benimki vücut yorgunluğu değildi ki be usta.. yüreğim yorgundu benim, dermanı vantilatörde radyoda değil, sadece ondaydı onun gözlerinde bakışlarında.. dedem girdi içeri birden, bembeyaz bıyıkları ve en son 4 gün önce sakal traşı olmuş yüzünde beyaz beyaz filizlenmeye başlamış ak sakallarıyla.. ben yatağımda yatarken birden doğruldum, çünkü bi büyüğüm geldi, dedem geldi içeri ve belliki söyleyecekleri vardı bana, ağır adımlarla ilerleyerek gıcırdayan tahta sandalyeme oturdu, eliyle ağzını tutarak 2 kere öksürdü, boğazındaki gıcığı temizledi, lafa girecek belli, evladım dedi, efendim dede dedim, at yarra dedi. kalktı gitti