+1
1 hafta önce çekti gitti dedem aslında bu gidişi ne zamandır bekliyorduk. içinde sinsice büyüyen tümörden habersizdik. hep yana eğik yürürdü dedem, derdik ki bel fıtığı var ondan. meğer böbreğindeki tümör büyümüş, akciğere sıçramış. içindeki yaşama azmi ve babaannemin süper ötesi bakımı onu 3 sene yaşattı. bu arada tümör kemoterapiye dirençli olduğu için sadece ilaç alabiliyor, ve bu ilaçların yan etkileriyle savaşıyordu. her zaman başı dikti, bize belli etmiyordu ama çok acı çekiyordu.
3 sene sonunda vazgeçti, bitmeyecek, geçmeyecek dedi. ilk defa ağlarken gördüm dedemi, o büyük çınar bir anda devrilmişti. dedemin hayatının bitmesine göz yumamazdım. denemediğim bitki, yapmadığım ilaç kalmadı. işe yaramadı. bir sabah kalktı ve annemin ismini haykırdı "sağ kolum tutmuyor" diye bağırdı. evet sağ kolu tutmuyordu. iyice bıraktı kendini ve hastaneye kaldırdık. biz iyileşeceksin baba derken acı dolu gözlerle yüzümüze baktı, sonra tekrar cama, camdaki güvercinlere.
evimde ölmek istiyorum diye yalvardı doktorlara, son kez evimi göreyim. ambulans çağırdık, ben bir hevesle dedemi evimize gelecek ya tertemiz çarşaf serdim yatağına bekledim, bekledim... derken ambulans geldi kapıya, camdan baktım inmiyorlar içinden. aşağıya koştum, baktım ki dedem komada. evini göremeden çok acı bir şekilde komaya girmişti. apar topar hastaneye kaldırdık ama olmadı sabaha karşı ellerimizden kaydı gitti. herşeyi gördüm, son nefesini verişini herşeyi.
dedem gideli 1 hafta oldu ama içimdeki yangın hala sönmedi. söner mi bilmiyorum? hayata bir şekilde devam ediyoruz ama birşeyler ekgib, kalbim bomboş. keşke ona son kez "seni çok seviyorum dede" diyebilseydim ve uzun uzun sarılabilseydim. kabullenmek çok zoru. keşke kokusunu içime çekebilseydim. bilmiyorum ki rahat mı oralarda?
(
