berbat bir mahallede doğdum çocukluğumda her türlü pisliği görerek büyüdüm kavgasız bir günümüz geçmiyordu oraya ait olmadığımı çok iyi biliyordum her zaman kurtulmanın bir yolunu aradım durdum mevlam güzel bir kapı açtı ve kendimi bir şekilde kurtardım
insanların çocukluk anıları hep eğlence dolu olur genelde hep güzel şeyler anlatırlar benimki tam tersi maddi durumumuz çok iyi değildi ailenin tek çocuğu bendim anne babamla aram iyi değildi sürekli kavga edip duruyorlardı annemin beni sevmediğini hissedebiliyordum benimle hiç ilgilenmezdi bütün gün sokakta sürter dururdum insan küçüklüğünde anne babasından ne görürse onu yapar bende sürekli kavga ediyordum

insanlar kavgayı çok önemsemiyorlardı en kötüsü hissizleşmek yaptığım hiçbir şeyden tat alamıyordum mesela bir çocukla kavga ettiğim zaman bunu neden yaptığımı bilmiyordum sanki o çocukla kavga etmek normal ve yapmam gereken birşey gibi geliyordu kimseyi dinlemiyordum
Kuvvetli bir çocuktum okula başladım ama daha ilk günden hocaların bize tiksinerek baktığını o yaşta anlamakta zorlanmıyordum büyük çocuklar sürekli rahatsız edip duruyordu elimden birşey gelmiyordu

Sınıftan bir çocukla kavga ettik müdür gelir gelmez çocuk toz oldu ben bekledim çünkü yaptığım şeyi suç olarak görmüyordum zaten bunları görerek büyümüştüm yani çekinmiyordum müdür suratıma tokadı yapıştırdı yere düştüm yerde tekmelemeye başladı nefes alamaz hale gelmiştim fark etmiş olacak ki ayağa kaldırıp yanından kovdu
Bizden büyük bir çocuk sayesinde kelebek dedikleri bıçağı gördük çocuk eliyle şekil yapıyordu daha önce babamın elinde de görmüştüm ama hiç elime alma isteğim olmamıştı ilk kez alma isteğim oluştu eve gider gitmez babamın odasına girdim zaten eve geç saatlerde gelirdi

odayı aradım bulmam zor olmadı annem odaya daldı elim kesilmiş bir halde ona bakıyordum canım yanmıştı ama ağlamıyordum beyler bir insanın ağlayamaması normal birşey değildir erkek adam ağlamaz lafı doğru değildir kalbi olan en azından iyi kalpli merhamet duygusuna sahip insan ağlar ben bunu bile yapamıyordum annem hemen bıçağı elimden aldı elimi sardı zaten ona dair tek iyi anım elimi sarmasıydı

Akşam babam gelince durumu öğrendi sağlam bir dayak attı bir müddet okula gitmedim elim düzelmişti annemle babam kavga dozajını iyice aşıyorlardı annem beni dışarı çıkardı zaten alışıktım sokağı turlamaya başladım babam beni gördü önüne kattı ve eve gittik kapıyı çaldık ama annem açmıyordu babamın yanında anahtar yoktu cam açıktı babam beni omzuna aldı tırmanıp camdan girdim annem yerde öylece uzanıyordu
Babam annemi hastaneye zütürdü annem kurtuldu ama çok geçmeden hayatını kaybetti ilk kez yanlış birşeyler olduğunu hissediyorum cenazede babamı ağlarken gördüm eve geçtik yaşlı bir adam vardı dedemi ilk defa görüyordum beni alıp zütürdü babamı bir daha göremeyeceğimden habersiz gittim

arabaya atladık uzun bir yolculuğa başladık tek kelime konuşmuyorduk dedem birkaç kez arabayı durdurup namaz kıldı daha önce camiye gitmemiştim dinle ilgilide birkaç şey haricinde bilgim zayıftı dayanamayıp ne yaptığını sordum her müslümanın yapması gereken namazını kıldığını söyledi
Başka bir şehirde hayata başlayacaktım mahalleye girdik çocukluğumu geçirdiğim yere hiç benzemiyordu bahçeli güzel evler vardı çocuklar dışarıda top oynuyordu üç katlı bir eve girdik babaannemide ilk kez görüyordum kadıncağız beni görünce sarılıp ağlmaya başladı dedem bana bir oda gösterdi burası senin istediğin birşey olursa söyle alırız dedi

Camdan dışarı baktım çocuklar top oynuyordu dedem git aralarına karış dedi eski mahallemdede tek eğlencemiz top oynamaktı aralarına girip oynamaya başladım içlerinde en uzun ve yapılı çocuk bendim ersan diye bir çocuk herkese bağırıp duruyordu kendini birşey sanan salak veletin tekiydi diğer çocukların çekindiği için ses edemediğini anladım en son bana emir vermeye başladı yanına gittim bir tane geçirdim yere düştü kaldırıp bir tane daha vurdum sen görürsün diyip ağlayarak kaçtı

Diğer çocuklar abisini çağıracak istersen kaç dediler zaten kavga içinde doğup büyümüştüm dayak yemekten korkum yoktu beş dakika sonra söyledikleri gibi abisi geldi boyu benimle hemen hemen aynıydı sen misin lan benim kardeşime vuran diyerek üstüme yürümeye başladı diğer çocuklar sessizce bizi izliyordu beni itti ama yerimden gram oynamadım direk kafayı gömdüm yüzünü elleriyle kapattı buna yumruk geçirmeye başladım dedem beni çekip aldı eve soktu sonra dışarı çıktı benden dayak yiyen iki kardeşi oradan uzaklaştırdı

Dedem eve geldi beni dışarı çıkardı boş bir yere zütürdü dayak yiyen iki velet bekliyordu şimdi bu çocuklar sana vuracak ama elini kaldırmayacaksın dedi çocuklar bana vurdu vitaminsizlerdi çok canım yanmadı dedemin yanına gittim bundan sonra kimseyle kavga etmeyeceksin dedi anlayamıyordum çok saçma geliyordu yanlış birşey yaptığımı düşünmüyordum tekrar okula başladım zeki bir çocuk değildim dedem ve babaanem çok iyi insanlardı en azından Allah korkusunu öğrenmiştim kendimi biraz düzene sokuyordum yinede çabuk sinirleniyordum liseye başladığımda hala kavgadan uzak duramıyordum

ilk zamanlar sınıfta dalga geçenler oluyordu sonra bir çocuğu kaldırıp firlatinca Önceleri benimle dalga geçenler şimdi yanıma yaklaşamaz olmuştu yere fırlattığım çocuk yüzüme bakmıyordu iyice içine kapanmıştı sınıfın içinde onu rezil etmiştim ilk kez pişmanlık hissettim çocuğu köşeye çektim sınıfta bana yumruk at dedim anlam vermedi eğer vurmazsan seninle dalga geçerler o yüzden bana vur dedim dersin başlamasına az bir vakit kala çocuk sınıfın ortasında bana yumruğu geçirdi dudağım kanıyordu lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım sınıfta öyle bir etki bırakmıştımki en geveze kız bile ağzını açamaz olmuştu derste çıt çıkmadı çıkışta çocuk yanıma geldi tüm sınıf bize bakıyordu kulağıma yanaşıp daha önce yaptıklarım için özür dilerim dedi sorun değil dedim çocukla kucaklaştık sınıftakiler olanlara anlam veremiyordu

Birkaç yumruk gören havalı tipler benden iyice çekinmeyen başladı sınıfta hepsini sıkıştırıyordum beni gören toz oluyordu birgün üst sınıflardan iki çocuk çıkışta beni köşeye çekti bazı okullarda reis diye bir saçmalık olurdu bizim okulda da böyle bir tip varmış o gün öğrendim çocuklar beni reisin yanına zütürdüler tüm okul bizi izliyordu sınıftan bir velet beni reise söylemiş reis bana küçümser bir şekilde baktı seni tüm okulun gözü önünde döveyim bakalım ne yapacaksın dedi

insan herhangi bir konuda atıp tutuyorsa ondan bir halt olmaz beni her gören sana şöyle yapacağım böyle yapacağım diyip şekil koyma yoluna gidiyordu ben ağzımı açmadan yumruklarımı konuşturuyordum reis dedikleri lavuk benden biraz uzun yapılı kalasın tekiydi kuvvetli ama ağırdı bana bir yumruk salladı geri çekildim bir tane daha salladı kafamı eğdim ve çenesine çok sağlam bir tane yerleştirdim kim olursa olsun çenesine sağlam yumruk yiyen adam dağılır reiste öyle oldu çuval gibi yere serildi

Birkaç kişi hemen reisi zütürdü kalanlar bana daldı ama çekindiklerini anlayabiliyordum kaç kişi saldırdı bilmiyorum iyi bir sopa yedim kolumu kaldıracak halim kalmamıştı yinede mutlu hissediyorum en azından reis dedikleri lavuğa iyi bir ders vermiştim gerçi sonrası benim için iyi gitmemişti ama olsun eve kendimi zor attım babaannem kavgalarıma alışıktı ama ilk defa yüzümü kan içinde görünce fenalaştı dayak yemek sıkıntı değildi zaten dayağın kralını öz babamdan hep yemiştim ama o zamanlar umursadığım kimse yoktu şimdi ise saygı duyduğum iki insan vardı dedeme birşey anlatmadım bu sefer bana birşey sormayın dedim sağolsun üstelemedi olay müdürün kulağına gitti bana açık açık bu herifleri okuldan atarsam başıma bela olurlar o yüzden hepinize uzaklaştırma veriyorum bir daha gözüme gözükmeyin dedi uzaklaştırma yedik

Bir müddet okuldan uzak kalmak kafamı toplamam açısından iyi oldu dedem odama girdi ve bana bir kitap verdi osmanlı ile ilgili bir romandı işte o günden sonra kitaplara merak saldım gazete dergi roman makale elime ne geçerse okuyordum uzaklaştırma sonrası okula gittiğimde bana farklı baktıklarını anlamam zor olmadı Altı üstü kavga etmiştim abartılacak birşey göremiyordum lisede kavgalar uzadıkça uzadı okulu nasıl bitirdim bende bilmiyorum üniversite okumak gibi bir hayalim olmadığı için hemen askere gittim karışık zamanlardı kavganın pisliğin her türlüsünü biliyordum ama askerlik gerçekten farklıydı

Silahla tanışınca girdiğim kavgaların birer oyundan farksız olduğunu düşündüm aklıma ilk kez ölüm gelmeye başladı askerlik hayatımın dönüm noktası oldu artık insanlara zarar vermeyeceğime dair yemin ettim yaptığım bütün yanlış işlere tövbe ettim askerlik bitince dedemlerin yanına döndüm dedemin maddi durumu fena değildi bir tane ufak bakkalı vardı yaşı ilerlediği için işi ben devraldım bana güvenimi boşa çıkarma bugüne kadar çok yanlış işler yaptın ama artık düzgün biri olman gerekiyor yoksa sana hakkımı helal etmem dedi

Hayatım belli bir düzene oturuyordu çocukluk anılarımı hafizamdan silmek için uğraşıyordum babamı merak ediyordum yıllardır görmemiştim ama geçmişe takılı kalmaya niyetim yoktu dedem ve babaannem yıllardır uğraştıktan sonra eski halimi terk ettiğimi görünce mutlu oluyorlardı artık evlenmem gerektiğini söyleyip duruyorlardı kendimi evlilik konusunda hazır hissetmediğim için olumlu konuşamıyordum çünkü hala pgibopat bir tarafım olduğunu biliyordum evleneceğim kadını üzmeye hakkım yoktu kendimi iyice sakin biri haline getirdiğim zaman evlilik konusuna daha olumlu yaklaşabilirdim

O zamana kadar hiç kız arkadaşım olmamıştı uzun boylu yapılı kıvırcık saçlı yeşil gözlü biriyim annem çok güzel bir kadındı tipim onu andırıyor keşke kalbi de güzel olsaydı böyle söyleyince yakışıklı gibi duruyorum ama tipim abartılacak kadar iyi değil lisede yaşadığım olaylar yüzünden hiçbir kız yanıma yaklaşmaya cesaret edememişti zaten sonrasında direk askere gitmiştim yani sosyal hayatım sıfıra yakındı

Herşey iyi gidiyor derken önce babaannemi sonra dede mi kaybettim dede mi kaybetme hikayemde bana çok tesir etti babaannemin vefatından sonra biraz durgunlaşmış hastalanmıştı camiye bile gidemiyordu birgün sabah namazına gitmek istiyorum hadi camiye gidelim dedi arabayla camiye gittik namazı kıldık çıkışta arabayla eve döndük dedem evde namaz kılmaya devam ediyordu sonra yatağında kuran okumaya başladı sabah dedem vefat etmişti sanki öleceğini biliyormuşcasına son sabah namazını camide kıldı kuran okudu ve hayatını kaybetti arkasından bir kişi bile kötü laf etmedi böyle bir insanın babam gibi bir oğlu olmasını hiç anlamamışımdır ömrü boyunca beni adam etmeye uğraşmış iyi bir insan olmamı istemişti artık ona layık bir torun olmaya gayret etmem gerekiyordu

Artık hayatta hiçbir akrabam kalmamıştı babam vardı ama onuda çoktan silmiştim akıbeti ne oldu hala bilmiyorum dedemden biraz miras kalmıştı bir kısmını ihtiyaç sahiplerine dağıttım eski ufak bakkal yerine büyük güzel bir market açtım borca girdim ama çok şükür borçları bir şekilde kapadım ve güzel kazanmaya başladım yaşadığım olaylar yüzünden çok yıpranmış hissediyordum market zaten elemanlar sayesinde tıkır tıkır işliyordu kafamı boşaltmak için tatile çıkmaya karar verdim hayatıma yeni bir yön vereceğini bilmiyordum

güneyde bir ile gittim otele yerleştim ilk gün yorgun olduğum için pek birşey yapamadım yatağa uzandığımda evlilik konusu aklıma geldi acaba evlenebilecek temiz bir kız bulabilirmiyim bulsam bile beni beğenirmi diye düşündüm ertesi gün şehri dolaşmaya başladım çok hoşuma gitti ciddi ciddi buraya yerleşmeyi bile düşünüyordum denizi çok temiz olduğu için sahile indim hava kararmaya başlamıştı şehir güzel olmasına güzeldi ama etrafta kekoya benzeyen sakat tipler canımı sıkıyordu bana bulaşmalarından korkuyordum