Kim bilir kimler yaşıyor orada. Onlar göremiyor ıslanmış asfalttan yansıyan trafik ışıklarını. Üşüyorlardir eminim ama huzur ısıtıyordur onları. Halbuki benim hafızamda hala yan arabadaki bir an göz göze geldiğimiz, sonra kafasını çevirip etrafa bakinmaya devam eden cama yaslanmış küçük çocuk var. Bir benzinlige giriyorum icerden bir çift çıkıyor, mutlu görünüyorlar ben ise gerisin geri dönüp marşa basıp yoluma devam ediyorum yalnızlığımla başbaşa. Yağmur hiç dinmesin beni yatıştırıyor, daha bir katlanılır kılıyor tüm olumsuzlukları. Ama o yağmur dinecek, yalnızlığım da gidecek çatıdan damlayan son damlayla ve ben kendimle ürkütücü bir sessizlikte başbaşa kalacağım.

Kendimle basbasa kalmak demişken yalnızlık apayrı bir karakter benim hayatımda. Melankoli ve hüzün gibi çok yakınlar ama neden ve sonuçları o kadar farklı köşelerde yer alıyorlar ki. Huysuz bir kedim vardı ona benzemeye başlamıştım. O kadar gamsız o kadar umursamaz bir tip ki, ne zaman gözlerimin içine baksa 'o da bu pgiboz durumları yaşıyor ve hissedebiliyor' derdim ve kafasını çevirip ya uykusuna dalardi, ya da kalkıp giderdi. Gitti birkaç ay önce yine. Bu sefer öyle hissettirmeden öyle ansızın gitti ki, bana kalacak olan uzuntuleri, aramızdaki duygusal bağın kahreden bitişini sirtlayip da gitti. Bana hiçbir şey kalmadı yine benden başka. Battaniyesi hala aynı yerinde durur, dokunsam yağmuru geri getirebilirim ama buna cesaretim yok.