dün akşam her zamanki gibi sobanın başında oturmuş, çayımızı içip sessizliği dinliyorduk. henüz ortada hiçbir şey yokken bardaklarımızın bitmesi sonucu aynı anda birbirimize mütevazi bi ses tonuyla fısıldadık, "çayı ben doldururum". ikimizin de yine aynı anda demliğe doğru atılmasıyla durduk, göz göze gelerek "dayı-yeğen" tebessümü oluştu yüzümüzde ve birden öpüşmeye başladık, çenesinden aşağıya inerek boynuna sürmeye başladım dudaklarımı, kalbim osura osura gülüyor gibiydi, meme uçlarımız adeta birbirlerine kafa göz dalmak istermişcesine sertti, kulak memem huur çocuğunun tekiydi, onun oltu taşı tesbihini yalamak istiyordum, en sonunda dayanamayıp o en sevdiği mor pijama altlığını yırttım ve ayak baş parmağımla kulağına fısıldadım "dayı, benimsin"...

işimiz bittiğinde çay bayatlamıştı ve dayımın kızlık zarı artık yoktu.

vay avradını gibiim...