Her semtte olduğu gibi Beylikdüzü nde de Şehitlerimizi anmak için yürüyüş ve araç konvoyları vardı. Korna seslerine git gide yaklaşırken,al bayraklara sarılmış 70 lik bir çift kaldırımın kenarında artık bizden bu kadar dercesine el ele gidiyordu, tüylerim diken diken olmuştu. Arabadan inip ellerine sarılmak, tekrar tekrar o al bayrağa yüz sürmek istedim ama devam ettim gitmeye. Yayalar ala boyanmış halde trafiği tıkamış ve bana doğru geliyordu. Kadını erkeği çocuğu yaşlısı herkes ordaydı. Olayların ciddiyetini o an anladım işte beyler ,biz bir savaştayız! Birileri illa çıkıp buna isim vermek zorunda değil. istiklal harbi bundan çok mu farklıydı sanıyordunuz. Gözlerim iyice dolmuş kenardan kenardan yoluma gitmeye çalışıyordum. Araba konvoyundaki polis araçlarının protestoya destek amaçlı orda olduğunu anladığımda artık dayanamıyordum. insanın ciğeri yanarken üşümesi mümkün müdür be beyler?Ben alevler içinde tüylerim diken diken gecenin sessizliğine gömüle dururken bir şehit haberi daha almaya nasıl dayanabilcem ki?