dayanamicam anlatiyorum

muhammet

muhammet benim lisede tanistigim antepten gelen bir arkadasim. eskisehirde 2 kuzeni universitedeydi bu da onlarin yanina gelmisti. liseyede ayni okula gelmisti. hani "peygamber gibi insan" derler ya aynen oyleydi. abartmis olabilirim ama oyleydi. bir tane kiz arkadasi vardi, duydum evlenmisler, ama dugunune gidememistim.

bir nihal vardi hayatimda bir muhafazid. nihalle kavga ederdik muhafazide giderdim. evde annesi babasi yok. sadece kuzenleri var. icmeye onlara giderdik. hatta nihalle de en rahat orda takilirdik. 2 cift olarak cok takilmazdik belki ama teke tek te cok iyi arkadsimdi. o bana, ben ona kosardim. oss ye beraber hazirlandik desem yeridir.

bu insani bulmuslar. zorla telefonumu, adresimi almislar. iki yerindende bicaklamislar kardesimi.

hayatimda hic suratinin agib oldugunu gormedigim insan su an yogun bakimdaymis

nihalde "kuzenin" yaptigini anlamamis, tabi nerden anlasin kiz.

babamin ilk mahkemesinde oldugu kadar uzuldum. hic hak etmiyen bir baska insan.

vefat edenin oldugu gibi, babamin oldugu gibi muhafazid te hic hak etmemisti

edit: sozluge uzun sure girilmemesinin verdigi edittir bu

muhammet'i d ile yazinca sansurleniyor ve "onemli" oluyormus haberimiz yoktu pardon panpalar

buyuk amcami aradim rica ettim bir bakiver diye.

ben yarin gelebilirdim anca.

kirmadi sagolsun.

iyiymis.

sabah erken yola ciktim yoldaykende aradim muhafazidi.

ama ne diyebilirdim. sadece gecmis olsun. benim icin bicak yedin mi diyicem? sadece cok ama cok uzgun oldugumu soyledim.

gazladim gittim hastaneye. iyiydi birseyi yoktu. vesileyle karisini da tanimis olmustum. ondan ve annesinden defalarca ozur diledim. benim bir sucum olmadigini soylediler beni yatirtirmak icin ama zaten ortada bir suc yoktu. artik sabrim iyice tasiyordum.

kucuk amcami aramaya ve artik bu isi hukuksal yada hukuk disi bitirmesini rica edicektim ama acmiyordu telefonumu.

tekrar istanbulun yolunu tuttum.

gece 10, 10 bucuk gibi evin oldugu sokaga girmistim.

park ettim.

belki muhafazidi ziyarate gittigimde eskisehirde kalirim diye hazirladigim kucuk cantami almak icin bagaji actim.

-siyah ekran-

ne oldugunu bilmeden dunyam karardi yere dustum.

gormuyorum ama suurum acikti.

gelen her tekmeyi, sopayi hissediyordum.

cenin pozisyonu almistim ama ne bir yuz gorme imkanim vardi ne de kac kisi olduklarini sayabiliyordum.

mahallede oto lastikci numan abi vardi

onu duyuyordum.

ama kulagima gelen darbelerden oturu cok az duyuyordum

ne dedigini anlamiyordum.

dagalmisti cakallar

surekli birileri gelmeye basladi yanima

tekrar bir perde indi gozume

hic birsey hatirlamiyorum

cok basit olucak belki beyler ama cidden gozumu hastanede actim.

devami sonra beyler vallahi yeter, yoruldum.

sirt ustu yatiorum bilgisayar kucagimda. boynum kopucak

sagolun simdiden.

buraya kadar hikayenin tam yarisi diyebilirim.

ama asil sasirtici olay malesef burdan sonra

1 saatli devam kampanyam basladi beyler

uyandim, gozumu actim

herseyi bulanik goruyordum ama karsimda duranlarin hepsini siluetlerinden bile taniyordum

annem, babam, ablam, nihal ve babasi (annesiyle olan hikayeyi sonra anlaticam), buyuk amcam ve esi

hepsi pur dikkat bana bakiyordu

ama o yuzlerindeki bakis, babamin hayatini aldigi cocugun annesinin bana bakislari gibiydi

baskasina baksa anlamsiz gelebilir ama bana o kadar anlamliydilarki anlatamam.

icimi giciklayan tek sey babam oldu. yine o mahcubiyet bakisi vardi. onun uzumesine ben daha cok uzuluyordum.

burda artik olaylar sebep ve sonuctan cikmisti

ortada duyulan bir kin de yoktu.

sadece kendini bilmez bir cakalin para koparmak icin amaciydi.

bunu herkesin bilmesi ve birsey yapamamasida cabasiydi

bir sure sonra iceri 2 polis girdi

bana vuranlari taniyip tanimadigimi sordular

tamam gormedim ama cok barizdi kimin dovdugu

anlattim "yaklagib 2 hafta once tutuklama karari aldiginiz insan olabilir" dedim

hatta "eskisehirde ... hastanede yatan muhammet adinda bir arkadasim var. kendisini bicakliyani gormustu kendisiyle de konusabilirsiniz" dedim

uzun boylu olan "kesin teyid etmen lazim" dedi

edemiyordum. ne olursa olsun kimseyi yanlis yonlendirmek istemedigimi soyledim

eger suc duyurunda bulunucaksam karakola gelip beyanda bulunmam gerektigini soylediler

"yok" dedim

gina gelmisti

ugrasmak istemiyordum

en son benim dayak yedigimle kalsin ama bitsin bu olay diyordum

orda misiniz panpalar?

elmacik kemigim kirikti, kafamda kucuk (7 dikislik) bir yarik vardi, sol el bilegimdeki tendomlar zedelenmisti ve tabiki heryerim mosmor ve gozlerim sisti. 2 gun daha kalmam gerekiyordu.

babam "ben dururum oglumun yaninda" diyince kimsenin sesi cikmadi odada

su olsun yada bu olsun diye bir sey aklimdan gecmedi, gecemezdi.

herkesi optum ama nihali bir ayri optum.

ne olursa olsun her an yanimdaydi ve bu olaylar bizi hic etkilemiyordu

her dakika aklimda onun icin bir yer vardi

mutsuz oliyim, mutlu oliyim, iste oliyim, her an onu dusunebuliyordum

herseyi beraber yasamistik su ana kadar.

dusunun kendimi bildim bileli'den bu ana kadar

herkes cikti babamla kaldik

aksam olmustu

o kucuk ekranda trt acikti ama dinlemiyorduk

bos bos bakiyorduk

kim ilk birsey diyicek sessizligi vardi

babam bana bakti, ben ona baktim

"oglum" dedi

"hicbir gunahim olmadan dustugum konumun sen de ben de farkindayiz. ne olursa olsun ben bu aciyi olene kadar yasiyicam. sana son bir nasihat vericem dedi. sen artik ayaklari ustunde duran guclu bir fertsin, o yuzden son nasihatim dedi. icki icme, ne yap ne et beni seviyorsan icki icme" dedi.

"icemiyorum baba zaten" dedim. "icimden gelmiyor, gorunce uzaklasim geliyor" dedim

hicbir sey demedi ama uzun zaman sonra ilk defa tebessum ederken gordum

sarilmak istiyordu ama sarilamiyordu.

sadece elimi tuttu

ayni onu mahkeme odasindan cikartirlarken benim onun elini tuttugum gibi tuttu. agliyamadim

sabah uyandim. ilaclardan dolayida biraz gec uyandim. sanirsam 11 falandi.

babam gece yanimda oturdugu sandalyeyi tam karsima cekmisti gozumun icine bakiyordu

sanki benim uyanmami bekliyordu. onemli birsey soyliyicek gibiydi.

"gunaydin baba" dedim

"hadi bir seyler yede ilaclarini vericekler" dedi aceleci bir tonla

hemsire geldi meyvali yogurt ve elma verdiler uzerine ilaclarimi ictim.

hemsire cikinca babam "olum biri gelmek istiyor. konusmak istiyor. ama ozellikle seninle konusmak istiyor" dedi

"gelsin baba kimmis" dedim

"dur ben cikiyorum" dedi

babam cikarken kapinin yaninda duran goremedigim insana "haydi buyur" dedi

babam cikarken kapanan kapi benimle gorusmek istiyen kisi iceri girerken yavas yavas aralaniyordu

kapi acildi

iceri o girdi

en son 8 sene once gordugum, masum insan

sadece tek birseye uzulen

evladini kaybettigine uzulen anne

cok sasirmistim

babamla ne konustular, yada kadin bana ne diyicekti hicbir fikrim yoktu

utana gibila babamin bosalttigi sandalyeyi yanima kadar cekti ve oturdu.

yuzume bakamiyordu

o da ayni babam gibi kendini suclu hissediyordu

o bir sey demeden ben basladim konusmaya

"teyzecim tekrar basin sagolsun. senin kadar uzgun olamam ama inanki ben de cok uzgunum. baska bir hatamiz olduysa affet" dedim

"yok yavrum" dedi "ben ozur dilemeye geldim asil" dedi

sakladigi birsey vardi ama soyliyemiyordu

"nedir teyzecim buyur" dedim

basladi

"seni tartaklayanlar bizim cocuklar biliyorum ama mesele o degil. 8 senedir sustugum icin cok pismanim. dava sirasinda bizimkiler sizden kan parasi istemisti. ben ne kadar karsi ciksamda dinlemediler. bizim oralarda oyledir. pek dinlemezler bizi. bana para verince benim acimin gecmiyicegini sen de biliyorsun. anlatmak istedigim cok baska" dedi

iyice iskillenmistim

ne olabilirdi

bu kadin oralardan buraya getiricek

"amcan" dedi

"hangi amcam?" dedim

"bize parayi veren yok mu?" dedi

"oglum o adam seytan. bizimkilerin akillarinda kan parasi yokken o sokmus akillarina. paranin yarisi amcandadir" dedi

nutkum tutuldu

bu nasil vicdandir

bu nasil pisliktir

"babaaaaaa" diye haykirdim

babam bana birsey oldu zannetti kosarak iceri girdi

"ne oldu" dedi

teyzenin bana anlattigini aynen anlattim babama

inanmiyordu

olamaz diyordu

sinirlenmisti

ama bir yandan biliyordu yapabilirdi de

hemen kucuk amcami aradi ama yine acilmiyordu telefonlar

buyuk amcama haberi verdi

kosarak geldi

boyle birsey olabilir mi arkadaslar?

bu kadar vicdansizlik

midesizlik

bir de ustune bana bu parayi kendisine odettiriyor.

kan bagim olduguna utaniyorum

o kadar cok kufur ettimki hayatim boyunca bu adama artik azimi acmiyorum

neyse beyler devam ediyorum hikayeye

amcama ulasamiyorduk. anneme ve buyuk amcamin esine soylemedik.

daha fazla moral bozmak istemiyorduk

bu olay aramizda kaldi ancak herkes aramaya devam ediyorduk. kucuk amcam ve ayni zamanda kuzen de araniyordu. iki serefsizide bulamiyorduk

bir tek ben nihal'e soylemistim.

anlam veremiyordu

cok uzuluyordu basima gelenlere

bunlari duzelticek bir sey yoktu

sadece gecmise bakip uzulebiliyorduk

ikimizinde 1 senesi kalmisti mezuniyete

sonra ne yapicagimizi az cok biliyorduk

ikimizde eskisehir'e baba ocaklarimiza donucektik

herseyi unutmus gibi davraniyorduk.

hayat birazda olsa guzeldi ama zaman cok cabuk geciyordu.

nihalin babasi bu olaylardan biraz gibayetciydi

kendilerine bir dokunan yoktu ancak kizininda bu olaylarin icinde kalmasi adami urkutuyordu

nerede oldugu bilinmeyen bir serseride her an ya nihale ya da bana zarar verebilirdi.

kizin uzerinde cok buyuk bir baski vardi, hissediyordum

o benden ne kadar gizlemeye calisirsa ben o kadar daha iyi anliyordum

aramiz git gide bozuluyor, uzaklasiyorduk birbirimizden

uzuluyordum ama onun uzalasiyor olmasi benim bu iliskiyi toparlama istegimi curutuyordu.

evet cok seviyorduk birbirimizi ama o benden uzaklastikca kendimi birdaha kalkmamak uzere yerlere atasim geliyordu

basimdan o kadar olay gecti hic depresif bir hal almamistim ama nihalle iliskimiz cirkinlestikce ben fenalasiyordum

(belki "ulan yasadigin bisey mi" diyiceksiniz beyler ama bana cok agir gelmisti onca olay)

ozet geciyorum: benim istegim uzerine ayrildik. "su an yapamiyicam" dedim hic bir sey demedi, aglamadi tamam dedi. bugune kadar hep bana hak vermisti. ben de ona. ara mi verdik ayrildik mi anliyamadim. ama ikimizin de icinde bitmemisti hicbirsey

ben kendimi son seneme mezuniyetime adadim.

deli gibi calisiyordum

gezmeyi tozmayi ihmal etmiyordum

param da vardi allaha sukur

2003 te verdigim aylik kazancimi 10 a katlamistim 4 senede. cebime ayda 10 bin e yakin para giriyordu.

hic kimseden bir sey istemiyordum?

arkadaslarim bana yetiyordu

birsey aramiyordum

ama kesinlikle alkol icmiyordum (bunun muslumanlikla bir alakasi yok, babam guzel icerdi taaaki o kaza anina kadar)

2007 haziranda 2.7 ortalamayla mezun oldum.

benim icin cok iyi bir ortalamaydi

1 sene daha calisip askere gitme planlarim vardi