Bizim küçüklüğümüzde babamızdan abilerimizden duyduğumuz bir sözdür keza benim asabi asosyal sinirli bir insan olmamı sağlamıştır.

Neden bilmiyorum ama ben elleri küçük zayıf çelimsiz ve sevimsiz bir çocuktum bu yüzden kavgalardan uzak durmaya çalışırdım hani derler ya ne kadar kaçarsan o kadar üzerine gelirler aynısı oldu kendi mahalleme çıkamıyordum ne zaman dışarı çıksam kaşımı gözümü patlatıyorlardı kim olduklarını söyleyemiyordum korkuyordum çünkü dayak yiyip eve gidince zaten o dayağın iki katını babamdan yerdim bu benim suçum değildi pipet gibi kollarım vardı beceremiyordum kavga etmesini lan zaten hep derdim kavga kötü birşey kötü birşey bunu sadece babam anlamamıştı ne vardı yani kavga etmsem hiçbir zaman aynada kendimi yarasız şekilde görmedim abim ve babam sürekli beni aşağılardı hep bir köşeye gidip ağlardım hani çoğumuz sigaraya özentilikten başlamıştır ben sinirden başladım o baş ağrısını hafifleten tek şey sigaraydı 15 yaşına kadar arkadaşım bile yoktu liseye geçtim yaşadıklarımın on katınıda burada yaşadım arkadaşım yoktu abim desen ölsem bakmaz hiç unutmam lisede kavga ettiğim çocukların abilerinden yediğim dayağı şu yaşıma kadar bir kişi bile benim tarafıma geçip kavga etmedi hep tektim neyse bu kadar yeterli

Yani demek istediğim sakın çocuklarınızı böyle yetiştirmeyin kavga en son çözümdür bırakın eğlensinler kız arkadaşlarıyla gezsinler futbol oynasınlar ders çalışsınlar eğer böyle eğitirseniz benim gibi asosyal belinde emanetle gezen en ufak şeyde sinirlenen başarısız bir evladınız olur bu kötülüğü onlara yapmayın