darağacında 3 fidan

sen gidince adın
nazımın mavi gözlerinde
saklı kaldı”

binlerce kez utansın deniz’im
seni asan kement
utansında boynuna takıldığı için
kendi kendini assın

denizim gemerek’ten mi
çevirdiler yolunu?
biliyor musun?
hiç ama hiç yakışmadı
kürklü boynuna ölüm

binlerce kez utansın deniz’im
seni asan kement
utansında boynuna takıldığı için
kendi kendini assın

sen uzak hayallerimin duasısın
biliyor musun?
o güzel boynuna
i̇nce ve narin gülüşler yakışır

binlerce kez utansın deniz’im
seni asan kement
utansında boynuna takıldığı için
kendi kendini assın

sömürülmemiş gözlerine
kurban olduğum
seni yakalayıp astılar mı?
bir köşede

binlerce kez utansın deniz’im
seni asan kement
utansında boynuna takıldığı için
kendi kendini assın

adımların da umut büyüttüğüm
duygularımda yitirilmemiş
gözlerini düşündüğüm
aydınlığı seviyordun
karanlıkta mı astılar seni?

binlerce kez utansın deniz’im
seni asan kement
utansında boynuna takıldığı için
kendi kendini assın.

altı mayıs neyi hatırladır
öldüğünü mü?
ölümsüzlüğünü mü?
sende biliyorsun ki deniz’im
ölmedin.

binlerce kez utansın deniz’im
seni asan kement
utansında boynuna takıldığı için
kendi kendini assın

umudum var benimde .
herşeyin tersine kadar dolu
bir gelecek için,
umudum var benimde
tam laik bir ülke için
umudumuz var, bizim daha fazla
deniz gezmiş’ler ölmemesi için .

el ele verelim arkdaşlar laik bir cumhuriyet için..

ne zaman?, dedi ay gökteki yıldızlara
yakında, dedi onu evine kadar izliyiyen rüzgar
kim?, dedi ağlamaya başlıyan bulut
ben, dedi deniz ve bu sessizliğim daha nereye kadar

nasıl ?, dedi yeri eriten güneş
neden? dedi akmayı rededen kızıldere
nerede?, nerede dedi sessiz gök gürültüsü
burada, dedi deniz ve artık buraya kadar

deniz, dedi ağacın dalındaki kuş
elveda, dedi yılan batan güneşe
deniz, dedi uyuyan gölgedeki balık
hoşçakal, dedi hoşçakal ve iyi geceler

hayır, dedi yıldızlar gökteki ay’a
hayır, dedi iniltiye başlayan ağaçlar
hayır, dedi gözlerini kör eden toprak
evet, dedi deniz ve idam edildi çünkü köle olarak yaşamak istememişti

’hoşçakal deniz, devrimciliğimin olanca ateşi ile seni anıyor ve kucaklıyorum’

esirgemem sözümü çıkıp gelse de ölüm
geri zütüremez adımlarımı
ve yıldıramaz hiçbirsey, gülüm
ne dikenler bıraktım ardıda ne dikenler
ki uçları hala kanıyor ayaklarımda,
oysa karanfiller ekmiştim yollara,
aşk ile mızrap vurup sevdalı sazıma,
kavgamı türkülemiştim, yarın bakışlı çocuklara
ve semahlar dönmüştüm turnalar gibi hak aşkına halk aşkına,
kim söyleyebilir öldüğümü kim,
siz türkü gibi dağılırken dağ yollarına
ve toprak gibi yeşerirken memleketim,
kim söyleyebilir solduğumu kim...
ben ölmedi̇m ki̇...

denizlerin dalgasıyım
ben halkımın kavgasıyım
yarınların sevdasıyım
yeni̇lmedi̇m ki̇

bugün onların ölüm günü değil ideolojilerinin sonsuza ulaşma günüydü bugün aslında onların ölümsüz olduğu gündür