bizim mahallede bir bekir vardı, sivri bekir..
hayatı pazar tezgahlarında çorapcılıkla geçer.
evi benim sokağın aşağısı.
bu kara melahatın uzaktan da akrabası.
melahat; cazgır melahat, dansöz melahat.
bakmayın cazgırlığına beni de öz oğlu gibi sever..
sabah gürültüyle uyandırmasa hani.
eskiden taşlıkta çalışıyormuş assolist de çıkmış.
bir kaç sene sonra ne olduysa def etmişler.
bu da geçimini dansözlükte bulmuş.
evin kirasına aybaşında damlasını geçtim;
bir de kızı var ki sorma gitsin.
gelecek yıl bitirecek üniversiteyi avukat olacak dedi annesi..
tabi gördüğümüz de yok haftada bir iki gün ayaküstü muhabbet hoş sohbet dışında.
gel zaman git zaman abiler
bizim kalp bir dalgaya geldi ki sormayın.
parladı bir an tutuldu sandım allah çarpsın..
akşam yine bizim bekir hatırlattı;
çete ahmetin yerinde anzarot masasında..
keder üflerken radyoda klarnetçi şükrü;
güzel olmuş ruhlarımıza..
okumuş dedi, adam olacak dedi;
parası olacak dedi..
ayıp kaçmasın çarpmadı yüzüme;
cahilliğimi, haybeciliğimi.
bir askerliği bitirdim şu hayatta bir de en son orta biri.
avantamızı kazanmak için ne işportacılığı kaldı ne de hamallığı.
para yok pul yok nasıl olur dedik.
bir gün içimin acısı zehir karıştırınca ağzıma;
ben dedim ben...
sevdalandım sana yani vurulduğumu söyleyiverdim zelihaya,
güldü sandım değil, gördü sandım değil.
kaskatıydı yüzü hiç, hiç bir şey dökülmedi dudaklarının arasından..
kapıda bir araba belirdi az biraz sonra
son model afilisinden,
kornaya bastı..
bizim kelamlar fasarya anlıycağın;
bir hanım evladı açtı ön kapısını,
zeliha bindi gitti abiler..