BÖLÜM 3: ÇIK DIŞARI ASOSYAL

balkondan diğer balkona atlayıp karşı evden inmem gerektiğini farkettim. ses yüzünden tüm zombiler apartmanın etrafına yığılmış amk. kendimi zombi olmak için fazla genç hissediyordum. başka çarem yoktu. o evde ne olduğunu bilmesem de ya seve seve ya da s... neyse

atladım karşı balkona. elimdeki silah ve fenerle mutfağa girdim. duvarlarda kan izleri duruyordu.

"kimse var mıı?" .. "merhaba?"

-ĞHĞĞĞOĞ-

"ebeni gibiyim"

onu sessizce öldürmem gerekiyordu. silahı zaman kazanmak için kafasına fırlattım. ne oluyor lan der gibi baktı veya ben öyle algıladım. bundan faydalanıp kolumdaki bandaja sarılı bıçağı bana doğru gelen zombinin boğazından beynine doğru soktum. homurdanarak, bıçakla beraber arkaya doğru yığıldı. korkudan kanım çekilmişti ama biraz da alışmıştım sanki bu duruma.

bıçağı boğazından söküp lambayı yaktım. buzdolabındaki konservelerin yarısını çantama istifledim. çantamın ağır olmaması gerekiyordu.

icerideki odalar bos görünüyordu. dışarı çıkmak için kapıyı açacaktım ki arkamda duyduğum sesle irkildim.

kalbime inecek böyle ani şeylere alışkın degilim bu ne amk diyerek arkamı döndüm.

7-8 yaşlarında küçük bir kız... ışıldayan gözleriyle

"bende gelebilir miyim amca"

...

küçücük çocugu arkamızda nasıl bırakalım amk.

B: yalniztakildigiicintakilmayan (yataikta demeyi düşünüyorum) K: küçük kız

B: sessiz olacaksın ve hiçbir şeyden korkmayacaksın söz mü (sanki ben korkmuyorum amk)
K: tamam. söz.

8 yaşındaki bir insan için fazla soğuk konuşmuştu.

sessizce gel benimle dedim.

kapıyı açıp apartmanın merdivenleri temkinli bir sekilde indik. uzaklardan çığlık sesleri geliyordu. apartmandan çıkarken üç buçuk atıyordum ve kimseyle karşılaşmadığımız için şükrediyordum. hemen apartmanın yan tarafındaki boşluktan  arka taraftaki yürüyüş yoluna döndük boş görünüyordu. ileride kendi halinde takılan iki zombi vardı. ama bizden uzaktalardı. derenin minyatür köprüsünden geçip ileride duran camiye doğru yürüdük. arkası dönük bir zombi yolda durmuş biçimde duruyordu. bıçağımı ensesinden sokup indirdim. artık rahatça öldürebildigimi farkettim ama bıçak da zombiyle beraber gidiyor. tek sorun bu ama biraz pratikle hallolur.

camiye vardığımızda beklenmedik bir şeyle karşılaşmıştım. yaklaşık yirmi kişilik zombi grubu cami avlusunda gezinip duruyordu. (cemaat olduğunu tahmin ediyorum)

cami duvarlarının hizasında eğilerek yürüdük.

o sırada uzaktan gelen silah sesi tüm homurtu sessizliğine ok gibi saplandı. zombiler oraya doğru yürümeye başladılar. etrafta tek bir zombi kalmadığına emin olana kadar durduk. daha sonra caminin karşısında duran karakola koştuk küçük kızla. yaşam izi bulmayı umut ediyordum

BÖLÜM 8: BIÇAK GEL KANKA

sevdiğim bir yazarın dediği gibi; güzel şeyler beklenmedik anlarda çıkardı insanın karşısına. ya da öyle bir şeydi şuan hatırlamıyorum. zaten o yazar çoktan ölmüştür

bıçak elimde, savaşmaya hazır duruyor fakat içimden "keşke süphanekeyi öğrenseydim" diyordum.. zombilerle aramızda 10 saniyeden az bir süre vardı. geri gidemezdik. bıçağı iyice kavradım.

tam o anda en arkadaki zombinin suratından bıçak çıktı. o zombi yüzüstü düşerken en öndeki bana ulaşmıştı. bıçağı korkuyla omzuna batırdım amk. yere düştük. ölümle burun burunaydım. nefesiyle ağzından gelen leş kokusu ciğerlerime işledi. sesim çıkmıyordu, sadece suratını tutuyordum.

zombinin alnından çıkan bıçak darbesiyle son buldu bu işkence... korkuyla ittim zombiyi. derin bir nefes, "yaşıyorum lan, yaşıyorum dıbına koyim" demek geldi içimden.

...

"hadi hemşerim şunlar bizi farketmeden gidelim, buraya gelecekler!"

yüzünde bıçak izi olan, kısa saçlı bir adamdı elini uzatan. yardımıyla kalktım ayağa. açelyaya baktım, iyiydi. soğuk duruyordu.

"eyvallah kardeşim" dedim. "gidelim"

ileride çalışmaya hazır duran dobloya atladık. 500 metre ileride sakin görünen bir yerde durup nefeslendik. önümdeki karanlığa dalıp gittim

B: yataikta YA: yabancı adam

B: gelmeseydin çoktan ölmüştüm be abi

YA: tam ordan geçiyordum dostum, kader işte. şaşırmış görünüyordun. öyle geçip gitmek delikanlılığa yakışmazdı (harbi delikanlı adammış amk)

B: eyvallah.. isim ne, ne tarafa gidiyorsun

YA: ismim Yavuz da bir yere gittiğim yok be kardeş. olaydan önce ileride oturuyordum. şimdi marketlerden yiyecek depolayıp büyük binalardan uzak durmaya çalışıyorum, en azından bunların tedavisi bulunana kadar.

B: anladım abi. ama olay sandığından daha büyük. hayatta kalan sayısı az, olay sadece burda patlamadı.

(haritayı çıkarttım)

B: bak burası bir polisten öğrendiğim kadarıyla sığınakmış. buraya ulaşırsak kurtulma şansımız çok yüksek.

YA: ama yolda nelerle karşılaşacağımızı bilmiyoruz..

B: aynen öyle

YA: *mırıldanarak* olsun lan riske değer. solucan gibi yaşamaktan iyi.

YA: bugün biraz dinlenelim yarın gideriz. baksana senin ufaklık uyumuş bile

arka koltuktaki açelyaya baktım. derin uyuyordu. gülümsedim istemsizce amk

B: anlaştık abi sabah gideriz..