dünyayı düşününce üzüntüden kalbim

sıkışıyor.
onca kötülük, onca pislik.
çoğu insan rastgele şans eseri yaşıyor.
kimsenin haberi yok birbirinden.
çoğunluk bilmiyor kötülüğü.
bilenlerin de çoğu umursamıyor veya kendi kötülüklerini gizlemeye çalışıyorlar.
bu yüzden hiç bir kötülük ortaya çıkmıyor.
tüm suçlar cezasız kalıyor.
işte bunları düşünüyorum, başıma ağrılar giriyor.
kalbim sıkışıyor, kendimi çok kötü hissediyorum.
bazen acıdan inlediğim bile oluyor.
insanlar beni deli sanıyor aslında, çünkü iyilik insanlara çocuksu bir yalan gibi geliyor.
iyiliğin çocuksu bir yalandan ibaret olmadığını düşünenlerin çoğu ise iyiliği küçük kıyak ve jestlerden ibaret görüyor.
kimse sorumluluk almak istemiyor.
sorumluluk alanlar da ya mecburiyetten ya da hırstan sorumluluk alıyor.
yani sonuç her türlü kötüye ulaşıyor.
bunları düşünüyorum ve gerçekten çok canım yanıyor.
çıkış yolu bulamıyorum.

şimdi içinizde dalga geçenler olacak, onlar kesinlikle kötü insanlardır, kendilerini iyi sansalar bile.

bu yazdıklarımı kimsenin umursamaması sürpriz değil aslında, bunları yazmamın altında bir hedefe ulaşma çabası yatmıyor zaten.
hani insan ağır yaralandığında acıdan inler, istemese bile inlemesini dizginleyemez ya bazen, işte o durumdayım.

sürpriz değil ama yine de insan güceniyor ister istemez. durum böyle olunca da ruhum daha fazla daralıyor.

bir de eksileyip de kinini atmaya çalışanlar var tabi, sadece kendilerine salaklıklarını kanıtlıyorlar aslında bir kez daha, söylediklerimin kötüleri ne kadar etkilediğini kanıtlıyor.

böyle bir kitap yazsam veya bu yazdıklarım bir filmde replik olarak kullanılsa bir sürü insanın ilgi odağı olur, ama burda sizinle aynı seviyede biri olduğum için bir hiç olduğumu düşünüyorsunuz.

iyiliğin bi değerinin olması için bütün o pislikler kötülükler olmalı. ayrıca dostum, bu dünyadan çok fazla mutluluk huzur bekleme. belki öbür dünyada..