beyler bugun otobusten indim eve dogru yururken bi kiz agliyordu kosede uzuldum ama yanina gitmeye cekindim tam yanindan gecerken daha kotu oldu dayanamadim yanina gittim.

pardon iyi misiniz dedim
kuzenim ölmüş diyip hickira hickira aglamaya basladi ve ben karsisinda sok olmus bi vaziyette caresiz kalmistim
Allah rahmet eylesin yapabilecegim bisey var mi dedim
burdan kemerburgaza nasil giderim dedi bi yandan telefonda konusup agliyodu telefondaki sanirim gelme dedi gelicem dayanamam diyip aglamaya devam etti
telefondan otobusle nasil gidilir bakip tarif ettim

ben icimden gunun yorgunlugundan biktim diyip sacma sapan seyleri kendime dert ediyordum orada gencecik bi insan ölmüstü.. gercekten ölüm var biz saniyoruz ki hep baskalari ölcek.. kendimizi toparlamanin zamani gelmedi mi?

edit: ulan ben bunu gercekten bugun yasadim bir Allahin kuluna anlatamadim sabahtan beri icim yaniyor ilk 3 entryi gordum ve insanliktan gercekten umudu kestim dalgaya alinacak bisey mi bu serefsiz kopekler? veya yasanmayacak kadar imkansiz bisey mi? gercekten igrencsiniz ve umuyorum ki daha beter bi durumla karsilasirsiniz da akliniz basiniza gelir.