Kıza neden burada kimsenin olmadığını sordum,

k: kız b: ben

b: korkmana gerek yok adın ne bilmiyorum fakat bazı cevaplara ihtiyacım var, bütün bu insanlar nerede ?
k: ...
b: korkmana gerek yok bende senin gibi ne olduğunu bilmiyorum, sadece lütfen... bu insanlar nerede ?
k: b b ben bilmi bilmiyorum.

kız korkudan biraz kekelemişti, ne yapacağım diye düşünürken kıza;

b: madem sende bir şey bilmiyorsan o zaman istersen benimle gelebilirsin arabam şurada geliyorsan gel çünkü ben bu kahrolası insanların nereye gittiğini bulmak istiyorum.

diyerek hafif bir tonlamada bıraktım. Arabaya doğru ilerledim kız gelmiycek gibiydi sonra arabayı çalıştırıp tam giderken biraz bekledim arabanın aynasından kızın geldiğini hatta koşarak geldiğini gördüm. Kız geldi ve oda kendi çantasını arabanın arka koltuğuna bıraktı ve;

k: özür dilerim, orada donup kaldım. Fakat, tek başımada kalamazdım. insanların nereye gittiğini bilmiyorum, keşke bilebilsem. Dünyada sanırım artık 2'miz varız ve dünyadaki en ıssız yerler bile karanlık.
b: seni anlayabiliyorum fakat, hiçmi kimseyle karşılaşmadın ?
k: belki bana inanmayacaksın fakat, dün gece herkesin oradan birden yok olduğu gece... Karanlıktı... ve ben ormanda kamp yapıyordum, sadece bir ses duydum ve dışarı çıktım. Ve hayır anlatamam çünkü korkuyorum !

Kız korkmuştu adını bile soramamıştım;

b: kusura bakma bunca şeyden sonra akıl edemedim adın nedir ?
k: adım katie benim babam burada amerikan konsolosluğunda çalışıyordu.
b: anladım, katie, yapıcak bir şey yok ben bize bir şeyleri açıklayacak birilerinin olduğu yeri bulmayı amaçlıyorum. hadi yola koyulalım.

kızla yola çıkmaya başladık, istanbul dışından çıkmıştık ve geri klan her yer ormanlıktı gece vaktine kadar sadece sürdüm... Kız biraz uyumuştu ardından araba hafif sallandığında tekrar uyanmıştı...

Karanlıkta, 2'miz sadece ilerliyorduk, ne olduğunu anlamadan. Etrafımızdaki şeyleri anlamdıradan...

Sonunda bir kamp gibi yere gelmiştik, kamp yerinde birilerini bulma umuduyla durduk ve kız arabadan inerek tuvaletini yapacağını söyledi ve göl kenarında bir yere gitti, bende kamp yerindeki çadıra bakarken kimseye rastlamadım...

Tam o sırada çat diye bir ses duyuldu, ve arkamdan kız geldi

k: hey, sadece ilerleyin göreceksiniz.
b: nereye ilerleyelim ? Sen tuvaletini yapmaya gitmeyecekmiydin ?

derken arkamı döndüm tekrar arkamı döndüğümde kız yoktu, bir süre sonra kız tekrar geldi ve;

k: geldim, beklediğin için teşekkürler.
b: önemli değil fakat, az önce neden sadece ilerleyin dedin ?
k: ben bir şey demedim ben tuvaletimi yapmakla meşguldum.
b: ama az önce biri bana gelip sadece ilerlememizi söyledi ? Ve o sendin !
k: hayır ! o ben değildim ne kullanıyorsun sen uyuşturucumu ?

dedi ve ben anlamdıramamıştım olayı, buradaki bulduğumuz su ve yiyecekleri arabaya koyup arabaya bineceğimiz sırada tekrar gök yüzünde inanılmaz korku salıcak bir ses geldi,

bir bomba sesi gibi fakat öyle böyle değil en karanlık yerde yalnız başınıza olduğunuzu düşünün sonra tam yanınızda bir şey çıkıyor ve yüzünüze doğru bağırıyor o derece korkutucu bir ses duyuldu, kız hemen arabaya bindi.

hiç bir yerde bir ışık çıkmıyordu sadece ses vardı, araba bile titiriyordu, yerler titriyordu ne yapacağımızı şaşırdık, hemen arabaya binip hızlıca gitmeye başladık yolda giderken bile sakin ıssız bir çöl ormanında kaybolmuşçasına, arkamızdan bilmediğimiz şeyler kovalıyormuş gibi kaçıyorduk...

Arabayı son sürat hızla sürüyordum, neyden kaçtığımızı bile bilmeden kaçıyorduk... Ama ses her yerden geliyordu... Kız bana bakıp;

k: acaba dünyanın sonumu geldi ? korkuyorum, yalnız olmaktan... Yalnız başıma olmaktan korkuyorum ıssız yerde tek başımayken düşünemiyorum kendimi, söyle bana nereye gitti bu insanlar ? bu seste neyin nesi ?

kız ağlamaklı olmuştu, ses kesildi fakat, hala korkuyorduk... Havanın serin rüzgarı eserken kız camı açtı ve esen rüzgar saçlarını dağıttı... kız oldukça güzeldi... sarı saçları yüzüne dalga dalga vuruyordu. Kıza baktım ve;

b: merak etme, yalnız değilsin. Nereye gideceğimizi buldum, ankaraya gidiyoruz çünkü, devletin ana birimleri orda olmalı ve orada bir şeyler bulabiliriz.

Aslında bunu söylerken bile umutlu değilim, sadece kızın o halini görmeye dayanamıyordum.. istanbuldan çoktan çıkmıştık bile uzun yollar boyunca ankaraya doğru ilerledik, ıssızdı ortalık bütün gece sürdüm sürdüm sürdüm... sonunda sabah oluyordu ve kıza baktım kız uykudan yeni kalkmıştı...

Ankaraya geldik ve buradada kimseyi görmedik, şehrin girişi sanki hiç bir kargaşa olmamış gibi nasıl bulunduysa, öyle bırakılmış gibi duruyordu. Kız bana baktı ve gözlerinin kızarmış olduğunu gördüm;

k: sanırım bu bir lanet, dediğin gibi ankaraya geldik fakat burada bile kimse yok.
b: ama neden yok ? bu bir nükleer çatışmamı ? fakat, değil. öyle olsaydı bir yerlerde yangın olurdu fakat her şey gayet yerli yerinde anlamıyorum bunu.
k: dediğim gibi lanetlendik...

ankara sokaklarında arabayla dolaşırken birden askeri bir araç gördüm, hareket ediyordu.

k: işte orada !
b: evet, gördüm lütfen sakin ol.
k: tamam hadi ilerleyelim sonunda insan bulmuş olabiliriz !

askeri aracın yanına yaklaştık, askeri araçta gerçektende 2 kişi vardı, 1 erkek 1 kadın olmak üzere 2 kişi bir askeri aracı askeri üstten çıkarmış ve kullanıyorlardı. Yanlarına yaklaştığımızda,

b: hey, merhaba biz istanbuldan geldik birilerini bulma umuduyla, siz kimsiniz ?

kız olan k1: erkek olan: e1

k1: hey e1 baksana birileri var burada...
e1: hey, merhaba dostum. Sonunda bir kaç insan görmek rahatlatıcı, bizi izleyin size ne olduğunu açıklayalım

dediler ve biz onların araçlarını izlemeye başladık.