Dün sabah başıma gelen bir olaydan beri telefonu ilk kez elime alabildim. Hala etkisindeyim, yazsam mı yazmasam mı bilemiyorum.
Dün sabah yürüyüşünü yaptıktan sonra bizim köye gittim. Çocukluğumun yarısı oralarda geçti, çok severim. Biraz dağ bayır gezerim dedim. Çocukken köydeki arkadaşlarla maç yapmaya giderken önünden geçtiğimiz bir mezarlık vardı. Ordan hep koşarak geçerdik. Yalnızken çok korkardım.

Beyler 3-5 kişi varsa devam edecem

beyler şu güzel hikayeyi yarım bıraktırmayın bana sonunda gerçekten sizde korkacaksınız

Geldim panpalara uyumuşum kaldığım yerden devam ediyorum

Düğünlerde, bayramlarda vs bile hep için için ağlarmış. Sorduklarında 'Dünyanın derdine ağlar yanarım, sormayın artık' dermiş. Kocası Kore Savaşı'nda ölmüş. Cenazeyi köye getirdiklerinde 'Ölü benim ölüm dokunmayın' deyip milletin içinden almış sırtlamış ölüyü

Rez sayın panpacım

kimler burda ses verin

rez lan rez

Hadi laaaa

Rez ulenn

Yaz panpa

Her çocuk gibi bin türlü korku hikayesi duyarak büyüdüm ama hep aklımda kalan köye zamanında gelin gelmiş çok güzel bir kadının hikayesiydi. 1940'lı yıllarda bizim köye gelen bu kadının güzelliği dillere destanmış. Ama sürekli karalar bağlayıp dolaşırmış cenazesi varmış gibi.

Ben varım yeterse anlat

bi kaç kişi daha gelsin devam edecem

panpalar burdan devam ediyor

http://www.incisozluk.com...C3%BCrperten-olay/yeni/1/