0
Hani o gördüğümüz 10000 parçalık puzzle vardı ya, sen ben ve hayatımız o kutunun içinde saklı işte... En başta o kocaman kutunun iki ayrı köşesinde herşeyden ve en önemlisi birbirimizden habersiz duruyoruz, günler geçip puzzle oluşmaya başlıyor, parçalat tekrar tekrar ayıklanıyor ve biz o sayısı gittikçe azalan parçaların arasında birbirimize her geçen gün daha çok yaklaşıyoruz, derken yanyana geliyoruz ve anlıyoruz ki biz hep öyle birbirimize kenetlenmiş durmalıyız ,işte o zaman farkediyoruz herşeyin ancak böyle anlamlı olabileceğini! O an "canım benim" oluyorsun hemencik... Yaniden keşfediyoruz denizi, güneşi, istanbul'u, her köşeye anılarımızı bırakıyoruz, elele olmanın verdiği güvenle dünyayı unutuyoruz. Kendi masalımızı kendimiz yazıp kendimiz yaşıyoruz. Her an hep yanyana olmanın verdiği mutluluğun, güvenin, hayata dair güzel ne varsa hepsinin tadını doyasıya çıkarıyoruz. Canım benim; Her geçen gün senin varlığının nasıl mükümmel birşey olduğunu daha iyi anlıyor ve seni daha çok seviyorum. Hayat denen kocaman denizde, her ördek çırpınışımdan sonra nefes nefese kaldığımda sana yaslanıp dinlenebileceğimi bilmek o kadar güzel ki... iyi ki varsın...
