cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

Bi akşam daha önce hiç şahit olmadığım bi biçimde kavga etmeye başladılar. annemin sesi daha çok çıkıyordu, hatta sadece annem bağırıp çağırıyordu.

annemin her şeyi öğrenmesini istiyordum, çünkü karar veremiyodum gizlemenin doğru olup olmadığına. hem annem daha fazla kandırılmamış olacaktı hem de ben vicdanımı ‘acaba’lara değil sadece öfkeyle dolduracaktım.
nitekim o akşam ipler kopmuştu. babam boşanmak istemişti; devam ettirdiği diğer ilişkisi için..

annem hiç anlatmadı nasıl öğrendiğini. konuşmadı benimle bu konuda. beni teselli etme gücünü bırakın, kadının yürüyecek gücü kalmamış gibiydi. ertesi gün açıldı dava, bir ay geçmeden de boşandılar. gururlu kadındı annem, hiç zorluk çıkartmadı, babam hakkında da hiçbir kötülemede bulunmadı.

‘o senin baban bu değişmedi, artık benim kocam değil ama sen onun kızısın babanla bağlarını koparma onun sana olan sevgisi değişmez’ gibi konuşmalar yapıyorduk ama benim içimde babam biteli çok olmuştu.

henüz boşanma sürecindeyken annem ve ben, annemin ailesinden kalan evde yaşamaya başlamıştık. güzel bir evdi, maddi sorunlar yaşamıyorduk dayım fazlasıyla yardımcı oluyordu. annem babamdan herhangi bir hak ya da para talep etmemişti. babam sık sık benimle konuşmak ve görüşmek istiyodu. onunla yalnızca bir kez görüştüm ve içimde hiçbir şey kalmayacak şekilde konuştum, karşımda oturan bencil birinden ibaretti yalnızca. bu beni rahatlatmıştı ama çok yaralamıştı, saygısızlaşmıştım.
Ama bunlara sebebiyet vererek, en büyük saygısızlığı babam ailesine yapmıştı zaten.

bunların hepsi burağın da bana verdiği telkinlerle oluştu ama doğru olma ihtimali de vardı, haklı olabilirdi
ama bunlar da babama karşı olan öfkemi, o beni yiyip bitiren hislerimi hiç azaltmamıştı. aksine günden güne babamdan soğuyordum
annem de babam da bu halimi anlayamıyolardı, günler geçiyodu
Burak vardı benim yanımda, artık başka bi şeye ihtiyaç duymaz hale gelmiştim.

aynn kardeş olayı mı betimliyon heyecan kat biraz mk

Burak’la artık eskisinden daha sık konuşuyor, sürekli görüşüp vakit geçiriyoduk. Buket ve volkan bunları bilmiyordu, sıradan davranıyodum onlara. sadece burakla konuşuyodum uzun uzun, ona ihtiyaç duyuyodum, evde kendimi çok kötü hissediyodum ve burakla olmak bana bunları unutturuyodu.

bendeki de akıl, babam annemi aldatmış, bense bi çocuğa bunu öğrenip daha çok güvenmişim
bu da aklıma geliyodu hep, ama korktuğum başıma gelmedi. burağın tavırları, sevgisi, ilgisi mutlu ediyodu beni. bi yandan da ona hissettiklerim yoğun duygularken, artık daha da vazgeçilmez, koparılamaz bi hal almıştı.
anlıcağınız, sevgilime sığınmıştım

anneme anlatmayı düşünsem bile yapamadım. yapmamaya karar verdim, beklemek istedim. beklemeliydim.
hem belki babam bir daha yapmayacaktı ne malum,
daha ne olduğunu bile bilmiyodum ki belki seviyodu annemi, sarhoştu belki
belki kafası iyiydi

anlatacagın hikayeyi gibeyim kıpırdamadı bile

hadi biraz heyecann

nasıl vicdanı elvermişti
nasıl aklına gelmemişti bunlar
ya benim eve gelebileceğimi hesap etmemiş miydi, beni 17 yaşındayken nasıl sürükleyebilmişti bunun altına
ne olacaktı şimdi, bu böyle sürüp gidecek, annem aldatılmaya devam mı edecekti
babamın her anında yanında olan annem, eşini, sevdiği adamı, kocasını, bi kız çocuğu verdiği insanı paylaşmayı mı hak etmişti
ailesini yaşattığı evine bi başka kadının girebileceği aklının ucundan dahi geçmemiş olsa gerek, babama çok güvendiğini anlatan kadın bunları mı hak ediyordu

ya ben, çocukluğumdan beri babama hayran olan kızken, şimdi ona nasıl güvenecektim. annemi aldatan insanı öldürsem azdı benim için.

ben babama güvenmeyeceksem, ne yapacaktım, kime güvenecektim

hiçbi adam tarafından değil de, en çok babanız tarafından aldatıldığınızda yıkılıyorsunuz.. ona olan sevgim öfkeye karışmıştı, ailesini her şeyden önde tutan adamdı benim bildiğim babam.. ve o baba, bi yatak zevkiyle düşmüştü benim gözümden.
sarsılmıştım, belki biraz daha büyük olsaydım, olgun olsaydım, böylesine nefrete kapılmazdım kim bilir.. çocukluğumun o güzelliğini alışına mıydı nefretim, anneme yapılan haksızlığa mıydı bilmiyorum..
ama ben babamın annemi hala çok seviyor oluşuna inanırdım
buna inanmak isterdim
daha doğrusu, böyle gözükürdü
babam nasıl oyuncu olabilmişti ki, ne zamandır vardı o kadın hayatında, nasıl evimize getirebilmişti, annemle yatıp kalktığı o yatağa,
bi başka kadınla nasıl girebilmişti

yaz sen yaz dinliyoruz

lan daha ne sesı kulağına mı bağıralım yaz sen kevaşe

dinliyoz la yaz sen

elim gibildi amk yazıyom dinleyen yok ses verin amk

babam annemi aldatıyodu. annem gibi bi kadını aldatıyodu hem de. benim hep imrendiğim, güvendiğim ailemin bi hiç olduğunu hissediyodum.
babam sadece annemi değil, görünürdeki aile kavramıyla kızını da, yani beni de aldatıyordu sanki.

burakla saatlerce konuştuk, omzunda tuttu başımı hep. ister istemez onu da kırmıştım aslında, ama aldırış etmemişti, babam benim hayatımın direğiydi, aile demek benim için her şeydi. annemle daha bir gece önce konuşurken babama hala aşık mısın diye sorduğumda, yüzündeki gülümseme geldi gözümün önüne. annemi nasıl koruyabilirdim, susmalı mıydım, anlatmalı mıydım.. babam ne olacaktı, yüzüme baktığında ben iğrendim ondan

rezil olmak istemiyodum ama bunu içimde tutmakta çok zorlanıyodum. anneme bunu nasıl anlatabiliceğimi, buna inanıp inanmayacağını, nasıl üzüleceğini , neler olacağını, tüm bunların hiçbirini hesap edemiyodum. bardaydık, bu vakitlerde rahattık.
ağlamaya başladım
duramadım daha fazla, hıçkıra hıçkıra ağlıyodum. sarıldım burağa, evde ne gördüğümü olduğu gibi anlattım. sakinleştirmeye çalışıyodu beni ama anlatmak az önceki saatlerin hiçbirinde nüksetmeyen çaresizliğimi tetiklemişti sanki.

hadi mk hızlı

babamdı.
oynaştığı o kadını tanımıyodum.
nefes aldım
sadece nefes aldım ve mutfağa bi an önce geri girip kapıyı sıkıca kapatmıştım. burak geldi aklıma, yanına gittiğimde noldu bebeğim gibi şeyler soruyodu. babam aradı evde bi şey mi ne unutmuş yerini sordu bana gelebilir her an hadi kalk diyebildim. nasıl dediğime hala şaşırsam da beynim yanmamış buna sevindim.

evt hadi mk

klavyenı gibiyim hadi

Haydi hızlı

göreceklerimi kaldıramayabilirdim, bi karar vermeliydim.
balkonumuz büyüktü ve yatak odasının camı balkona açılıyodu. hızla mutfağa gidip balkona çıktım. beynim, gözlerim gördüklerimi kabul etmek istemiyodu. bana ağırdı. hem de fazlasıyla. şoka girmek neymiş, tatmıştım. o an şahit olduğum şeyden başka her şeyi kabulleniyordum, ama gördüğümü asla.