cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

hiçbi adam tarafından değil de, en çok babanız tarafından aldatıldığınızda yıkılıyorsunuz.. ona olan sevgim öfkeye karışmıştı, ailesini her şeyden önde tutan adamdı benim bildiğim babam.. ve o baba, bi yatak zevkiyle düşmüştü benim gözümden.
sarsılmıştım, belki biraz daha büyük olsaydım, olgun olsaydım, böylesine nefrete kapılmazdım kim bilir.. çocukluğumun o güzelliğini alışına mıydı nefretim, anneme yapılan haksızlığa mıydı bilmiyorum..
ama ben babamın annemi hala çok seviyor oluşuna inanırdım
buna inanmak isterdim
daha doğrusu, böyle gözükürdü
babam nasıl oyuncu olabilmişti ki, ne zamandır vardı o kadın hayatında, nasıl evimize getirebilmişti, annemle yatıp kalktığı o yatağa,
bi başka kadınla nasıl girebilmişti

nasıl vicdanı elvermişti
nasıl aklına gelmemişti bunlar
ya benim eve gelebileceğimi hesap etmemiş miydi, beni 17 yaşındayken nasıl sürükleyebilmişti bunun altına
ne olacaktı şimdi, bu böyle sürüp gidecek, annem aldatılmaya devam mı edecekti
babamın her anında yanında olan annem, eşini, sevdiği adamı, kocasını, bi kız çocuğu verdiği insanı paylaşmayı mı hak etmişti
ailesini yaşattığı evine bi başka kadının girebileceği aklının ucundan dahi geçmemiş olsa gerek, babama çok güvendiğini anlatan kadın bunları mı hak ediyordu

ya ben, çocukluğumdan beri babama hayran olan kızken, şimdi ona nasıl güvenecektim. annemi aldatan insanı öldürsem azdı benim için.

ben babama güvenmeyeceksem, ne yapacaktım, kime güvenecektim

Burak’la artık eskisinden daha sık konuşuyor, sürekli görüşüp vakit geçiriyoduk. Buket ve volkan bunları bilmiyordu, sıradan davranıyodum onlara. sadece burakla konuşuyodum uzun uzun, ona ihtiyaç duyuyodum, evde kendimi çok kötü hissediyodum ve burakla olmak bana bunları unutturuyodu.

bendeki de akıl, babam annemi aldatmış, bense bi çocuğa bunu öğrenip daha çok güvenmişim
bu da aklıma geliyodu hep, ama korktuğum başıma gelmedi. burağın tavırları, sevgisi, ilgisi mutlu ediyodu beni. bi yandan da ona hissettiklerim yoğun duygularken, artık daha da vazgeçilmez, koparılamaz bi hal almıştı.
anlıcağınız, sevgilime sığınmıştım

anneme anlatmayı düşünsem bile yapamadım. yapmamaya karar verdim, beklemek istedim. beklemeliydim.
hem belki babam bir daha yapmayacaktı ne malum,
daha ne olduğunu bile bilmiyodum ki belki seviyodu annemi, sarhoştu belki
belki kafası iyiydi

bunların hepsi burağın da bana verdiği telkinlerle oluştu ama doğru olma ihtimali de vardı, haklı olabilirdi
ama bunlar da babama karşı olan öfkemi, o beni yiyip bitiren hislerimi hiç azaltmamıştı. aksine günden güne babamdan soğuyordum
annem de babam da bu halimi anlayamıyolardı, günler geçiyodu
Burak vardı benim yanımda, artık başka bi şeye ihtiyaç duymaz hale gelmiştim.

Bi akşam daha önce hiç şahit olmadığım bi biçimde kavga etmeye başladılar. annemin sesi daha çok çıkıyordu, hatta sadece annem bağırıp çağırıyordu.

annemin her şeyi öğrenmesini istiyordum, çünkü karar veremiyodum gizlemenin doğru olup olmadığına. hem annem daha fazla kandırılmamış olacaktı hem de ben vicdanımı ‘acaba’lara değil sadece öfkeyle dolduracaktım.
nitekim o akşam ipler kopmuştu. babam boşanmak istemişti; devam ettirdiği diğer ilişkisi için..

annem hiç anlatmadı nasıl öğrendiğini. konuşmadı benimle bu konuda. beni teselli etme gücünü bırakın, kadının yürüyecek gücü kalmamış gibiydi. ertesi gün açıldı dava, bir ay geçmeden de boşandılar. gururlu kadındı annem, hiç zorluk çıkartmadı, babam hakkında da hiçbir kötülemede bulunmadı.

‘o senin baban bu değişmedi, artık benim kocam değil ama sen onun kızısın babanla bağlarını koparma onun sana olan sevgisi değişmez’ gibi konuşmalar yapıyorduk ama benim içimde babam biteli çok olmuştu.

henüz boşanma sürecindeyken annem ve ben, annemin ailesinden kalan evde yaşamaya başlamıştık. güzel bir evdi, maddi sorunlar yaşamıyorduk dayım fazlasıyla yardımcı oluyordu. annem babamdan herhangi bir hak ya da para talep etmemişti. babam sık sık benimle konuşmak ve görüşmek istiyodu. onunla yalnızca bir kez görüştüm ve içimde hiçbir şey kalmayacak şekilde konuştum, karşımda oturan bencil birinden ibaretti yalnızca. bu beni rahatlatmıştı ama çok yaralamıştı, saygısızlaşmıştım.
Ama bunlara sebebiyet vererek, en büyük saygısızlığı babam ailesine yapmıştı zaten.

Buket ve volkan ciddiyetsiz ilişkilerini devam ettirememişlerdi. buket terk edilmenin acısını yaşıyor, kırılmış egosunun derdini anlatıyodu. yarım ağız beni sorup, bütün ilgiyi üzerinde isteyen karakterini sürdürüyordu. yetmezmiş gibi bir de Burakla beni de yalnız bırakmıyordu. oysa benim ihtiyacım olan tek insan buraktı. burak bana hem sevgiyi yaşatıyor, hem de her şeyin ortasından çekip çıkarıyodu beni yanında olduğum anlarda. ağlarken güldürüyordu.
ona bakarken gözlerimin içinin güldüğünü söylerdi bana. ben de görüyordum onun gözlerindeki şefkati.

Şubat ayıydı, boşanmalarından bir sonraki gün okuldaydım. belki annemin yanında kalmam gerekirken Burak için okula gitmiştim. onsuz gün geçiremiyordum olayların da etkisiyle.

okuldan çıkıyorduk.
babamı okulun kapısında gördüm. konuşacak sandım istemiyodum konuşmayı, ergen tavırlarımla görmemezlikten gelerek geçmeyi planlıyordum önünden. seslendi bana, hızla yanıma geldi. babam ağlıyordu. benimle gel kızım dedi.
bunu ilk defa görüyodum, onun göz yaşlarını ilk defa görmüştüm. içimde öyle bir şey tutuştu ki, belki bütün dünyanın aynı anda ağladığını görsem dahi etkileyemezdi beni bu denli. ama ne olduğunu anlamamıştım, beni kazanmak istediği ihtimalini düşünüyodum. arabasına bindik.
annen dedi
kulaklarım uğulduyor, gözlerim kararıyodu. babam konuştukça benim kanım çekiliyordu

daha hızlı nasıl yazayım amk sanatsal bisey yapıyoz bekleyin amk

intihar etmişti annem. hastaneye gittiğimizde dayım bir şeyleri imzalıyordu. o da ağlıyodu. sarıldı bana, annemin adını söyleye söyleye sarıldı.
annemi görmek istiyodum, sadece annemi. odasını sordum, kaldığı katı sordum defalarca kez dayıma, yalvardım söyleyip zütürmesi için

babamın arabada anlattıklarına, söylediklerine inanmak istemiyodum kabul etmiyodum, yanlış anlamış olduğunu umuyordum
ben ailemin yıkılışını hazmetmeye çalışırken
tüm bunların hiçbi şey olduğunu anlamıştım. ailenin de, ilişkilerin de boşanmaların da. ben annemin sesini duymak için can veriyodum. annemin canı için can veriyordum.

dayımın beni anneme zütürmesi için hastaneyi ayağa kaldırdım. hemşire geldi, doktor geldi, hiç kimseyi görmedi benim gözüm
hakkım vardı annemi görmeye
dayımla birlikte indik morga, görevli adam çıkardı annemi
üzerine kapanıp haykırırken annemi uyandıracağıma inandım ama ayakta duramamıştım, dayım ağlıyordu, bi yandan beni tutuyordu, ama uyanmıyordu annem

gözlerini bile açmıyordu, kımıldayamıyordu

benim de en son hatırladığım şey bu andı anneme dair. annemi gördüğüm son an bütün bedenim uyuşmuş

o son kez görme isteğim inanmadığımdandı. hiç kimse uyandıramazdı annemi ama ben kızıydım onun, ben uyandırabilirdim
ben onun kanındandım, o benim hayat direğimdi.
ben vücuduna dokunursam ısınır, soğumuş bedenine sizin elleriniz yaramaz diye bağırmaktansa annemi yeniden ısıtmak için görmeliydim

annem beni kucaklasın diye görmeliydim
annem vazgeçsin intiharından diye görmeliydim
annem özlemiştir beni diye görmeliydim
annem yeter ki vazgeçsindi intiharından, bir daha yanından ayrılırsam benim canımı alsınlardı
benim bedenim soğuyup benim vücudumu koysalardı o dolaba.

bir sürü pişmanlık yaşıyordum anneme dair. yanında geçirebildiğim kadar zamanı değerlendirmediğim için.
birisini kaybetmenin getirdiği pişmanlıklar insanı mahvetmeye yetiyor, ölüm aklıma bile gelmezken başıma gelmişti, hem de anneme..

ertesi gün cenazeden sonra günlerce sakinleştiricilerle ayakta durdum. ayakta durmak bile değildi, sürekli uyuyodum. kafatasımın içi saman dolu gibi oluyodu, içtiğim ilaçlar sayesinde düşünmek istesem bile hiçbir şey düşünemiyor, konuşmaya bile hal bulamıyodum kendimde.

dayımlarda, izmit’te kalıyodum. Burak bi hafta içinde 2 ya da 3 defa gelmişti. bakışlarını, gelişlerinde senin yanında ben varım diyişlerini hala hatırlarım.

7siydi annemin. tam bir hafta olmuştu.
her şey için babamı suçluyordum, baba diye bahsetmiyodum ondan, o da çok kere geldi bi hafta içinde. nefret ediyodum, bağırmaya ağlamaya başlıyordum onu gördüğüm yerde.
evet her şeyin suçlusu oydu. o adam annemin hayatını almıştı elinden. annemin canını almıştı. benim canımın yarısını almıştı.
tam bugün, babamı gördüğüm son gün bi karar verdim. güçlü olmalıydım. güçlü olacaktım. evime dönmüştüm..

evime dayım getirmişti beni. dayım bırakmadı beni burada, eşyalarımı toplamamı istedi, onlara zütürecekti beni. ama benim okulum buradaydı ve yakın zamanda bitecekti, üstelik bir de karar almıştım..
babamı bir gün önce reddetmeme rağmen, onun evine yerleşmenin en doğru seçim olduğu ortadaydı. öyle de oldu, aradık, gelip aldı beni
evine zütürmesini beklerken durdu bi yerde;
-annen bizimle olacak hep dedi, kalbinin üzerini gösterdi eliyle.

annemin ölmesinin tek sebebisin diye bağırmak istedim, zorladım kendimi, susmalıydım

-‘unutma, daha önce nasılsa şimdi de öyle dedi, ev senin evin, ben senin babanım, sen benim biricik kızımsın’

@55 panpa daha hikayenin %5ini anlattım amk 11 sene diyorum buraları dandik tabi amk guzellesecek cok olay var az sabredin amk
Edit: klavyede hız rekoru kırdım amk insan tebrik eder

annem yoktu, daha önce olduğu gibi olması için değil, sadece annemin yaşıyor olması için ben son nefesimi vermeye hazırım, annemi benden alan insan hayatına devam edecekti, elbette edilecekti. ama bi de kadın..
hayatımıza girişi annemi uğurladı, ben annemi toprağın altında bıraktım
çiçeklerini kopardım, onun çiçeğe değil bana ihtiyacı vardı.. benim annem artık toprağın altındaydı, yürüyemiyordum ve kalmıştım, dünya daha sık kararıyordu, kulaklarım sürekli uğulduyor
ellerim uyuşuyordu
dirseğim, omuzlarım, aynı anda bacaklarımdan yukarı çıkan uyuşukluk boynuma geldiğinde kilitleniyordum
açamıyordum ağzımı
başımı hareket ettiremiyordum, sanki annem etrafımda bi yerdeydi ama ben hareket edemiyordum

babamı biri susturmalıydı, sana yalvarırım annem hakkında konuşmayalım dedim ona kendime geldiğimde

eve gelmiştik
kadın açtı kapıyı. ben annemin varlığını evimizin içinde bulamamışken, bu kadını görüyordum
nefret ettiğim babamın, 19 yıllık karısını terk edip canını aldığı, tıpış tıpış hayata devam etmek üzere yanına geldiği, hayatını birleştirmek istediği bu kadınla aynı evde yaşayacaktım

ben bu kadın yüzünden hayran olduğum babamdan, güvendiğim ömrümü yasladığım adamdan vazgeçmiştim
bu kadın yüzünden benim ailem bitmişti

benden yalnızca 8 yaş büyüktü bu kadın, fiziği dolguncaydı, düz, omuzlarına kadar gelen kızıl saçları vardı
hoş geldiniz dedi, ben cevap vermedim, doğruca içeri girdim. peşimden geldi, adını söyledi, duymamazlıktan geldim

yaptıklarımın tepki göstermeyle, şımarık ya da çocukça davranmayla hiçbir ilgisi yoktu.
hazmedemiyordum, yediremiyordum, öfkem bütün bedenimi acıtıyordu,
odamı gösterdi babam bana, eşyalarımı bıraktı, yanıma geldi öptü yanağımdan, kızım dedi, ben de iyi değilim

o nereden bilebilirdi ki iyi olmamayı. ben ne yapacaktım, mecburiyetten kaldığım bu evde babama da kadına da nasıl katlanacaktım
ben canımın yarısının boşluğunu içime sığdıramazken iyi olmayı dahi geçirmiyorken aklımdan o nasıl isteyebiliyordu iyi olmayı

kadını bi kaşık suda boğacak haldeydim zaten bir de olur olmadık şeyler yapacağa benziyordu. yanımıza geldi, yemek hazırladım acıkmışsınızdır dedi, daha o gün ne yemek sevdiğimi sordu.
babanın sevdiği yemekleri biliyorum, seninkileri de sorayım diye ekledi bir de. her yemeği her şeyi sevebilirdim ama bu kadını ve babamı asla

hiç uyumadım, nasıl uyuyabilirdim ki, bütün gece dua ettim annem için
yalnızdım, çaresiz hissediyordum kendimi.
çaresizdim de
onu geri getiremezdim, can veremezdim, ailemi kuramazdım yeniden, mutluluğu ve iyi olmayı önce anneme sonra kendime bahşedemezdim atık
yapılabilecek bir şey kalmıştı, bu kadından da babamdan da kurtulmalıydım

okula düzenli olarak gitmeye başladım ertesi günden itibaren. gece gündüz burağın yanında olmak istiyor, kollarının arasından çıktığımda her şeyimi yitiriyormuşum gibi oluyordu
buket olanların üzerine destek olmaya başlamıştı bana. sürekli yanımdaydı, benimle ilgilenmek konuşmak istiyordu. her halinden belliydi yardımcı olmak istediği. burakla ikisi bana yapabilecekleri bütün yardımları yapıyorlardı.

ikisine adamıştım sevmeyi ve sevilmeyi
beni ne babam düşünmüştü, ne de annem.. ailesiz kaldığımda anladım neyin ne olduğunu.
paranın, özel okulların büyük evlerin ya da şımarıklığın değersizliği yüzüme vurmayı geçmişti, adım adım ayağıma takılıyordu
benim ihtiyacım olan şey şefkatti, sevdiğimi daha çok seviyordum günden güne, bağlılık ve minnettarlık duyuyordum buraka. buketin bana olan davranışlarındaki bu değişimde hayli yakınlaştıracaktı bizi..