cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

ama hiçbir ümit yokluğu benim canımı yakan o büyük parçamı geri veremiyordu. mezarına gittim annemin, her şeyi ama her şeyi anlattım. konuştum onunla. annem de beni özlemişti. annem de beni özlemeliydi. onun için güçlü olacaktım, annem için annemin istediği gibi bir evlat olacaktım.

Burak’ı aradım. buluştuk. sınavı iyi geçmemiş. aramız çok iyiydi, fazlasıyla birbirimizi özlemişiz. eğlendik, muhabbet ettik, hiç konuşmadan oturduk yan yana. aylar öncesindeki ilişkimiz nasıl da değişmiş. ama toparlanıyorduk. bu ikimizi de çok mutlu etmişti

sınavımın iyi geçmesine çok sevinse dahi, izmit’e dayımlara gideceğimi söylediğimde yüzü düşmüştü. önce karşı gelmek istedi, daha sonra diretmedi. Burak’la konuşmuştuk, bir süre sonra geri gelecektim. şimdilik sadece olanlardan ve babamdan uzak kalmak, kafamı dinlemek istiyordum. aynı zaman da çok da heyecanlıydım, sınav sonuçları açıklana kadar ne yapacaktım bilemiyordum.

reserved sıkıldım lan kac gun surcek bu hikaye

zaten bi kac bug da buldum da unuttum amk

akşam olmadan döndüm eve. babam da karısı da evdeydi. eşyalarımı toparladım, hiçbir özel eşyamı bu evde bilerek bırakmadım. döneceğimi bilmelerini istemiyordum.

Dayım aldı beni, iki çocuğu, çok anlayışlı bir de eşi vardı. onlarla bir süre birlikte olmak bana iyi mi hissettirirdi kötü mü anlayamamıştım ama, tek bir şeyi biliyordum.. ben ailemi geri istiyordum…
dayıma bütün olanı biteni, yaptığımı anlattım. öyle sinirlendi ki babamın bana vurduğunu öğrendiğinde, babamı arayıp ağzına gelen her şeyi saydı.
dayımın desteği beni çok sevindiriyordu. saatlerce konuştu benimle. annemle çocukluklarını bile anlattı,
bir şeyi anladım o gün.

annemi kaybeden yalnızca kızı olan ben değildim, kardeşi olan dayım da vardı.. annemin boşluğunu benim gibi hissediyordu dayım. bütün anlattıkları benim hislerime çıkıyordu.

iki hafta kaldım izmit’te. dayıma pgibolog meselesini de açmıştım, rahatsızlığımı anlayınca kendisi bana bir pgibolog ayarladı, ilk seansa döndüğümde başlayacaktım.
babam neredeyse her gün aradı. birkaç kez yanıma geldi. son gelişinde, bir kez daha özür diledi benden. ama bu sefer daha farklıydı, pişmandı babam.
pişmanlığı gözlerindeydi.
yüzündeydi.

Reserved

bir kez ağladığını görmüştüm annemin vefatında, bir de son gelişinde gördüm.
olanlar için, yaptıkları için, böyle bi adam haline geldiği için özürler diledi. benden onu affetmemi istedi. onun evine dönmemi, onunla yaşamamı, üniversite eğitimim için ise elinden geleni yapacağını söyledi. bana sözler verdi, Zeliha’yı sorun etmemem gerektiğini, onun hayatındaki artık en önemli varlığın ben olduğumu söyledi.

babamı bunca zamandan sonra bu hale getiren tam olarak neydi anlayamamıştım. ben anlattı, ben dinledim ama hiç konuşmadım. birkaç gün sonra döndüm evime. dayımlarda kalmak bana gerçekten iyi gelmişti. bir oğlu benden bir yaş küçüktü, çok gezdirmişti beni izmit’te. karısı ise abla gibi davranmıştı. bu süre içinde Burak’la da sık sık mesajlaşıp konuşmuştuk. onu daha çok özlemiştim.
döndüğümde babam sürekli benimle annemden söz ediyordu. fotoğraflarına dalıp gittiğini yakalamıştım. bu durum bana garip geliyordu. ama seviniyordum da, annemi unutmasını istemiyordum.

Buket’le de sık sık görüşüyorduk. Burak da oluyordu, eskisi gibi eğleniyorduk ve aramız çok çok iyiydi. yeni pgibologumla da görüşmüştüm, her şey yolundaydı bu konuda. çok sevecen bi adamdı.

bir gün Burak’la konuşuyorduk, evine davet etti beni

reareaadsd

Reserved.

o gün pgibologumla bütün bunları konuşurken, sekreteri aradı. ‘gelsin’ diye cevap verdi.
özür diledi doktorum benden, seans saatimiz dolmuştu ve farkına varmamıştık. ‘bir sonraki seansım tamamen çıkmış aklımdan’ dedi. tokalaştık, ben kapıdan çıkacakken, içeri bi çocuk girdi. uzun boyluydu, zayıf ve hafif kamburdu, dikkat etmediğim halde iyi görünmediğini anlayabilmiştim. pgibologuma ‘hoşçakalın’ diyerek çıkıyordum, ama bu içeri giren çocuk bana bakmaya devam ediyordu. anlamsızca .

ulan pgibolaga vurduracak bu arada benim de adım burak kendini yalnız hissedersen bana ulaş

pgibolaga vericek kesin

rezerve

reserve

kimse var mı az bisi yazdim atayim aksam devam edicem beyler

babam benimle sürekli diyalog kurmaya çalışıyor, akşamları beraber zaman geçirmemizi öneriyordu. yemek yapma işini o üstlenmişti. beni hem sıkmıyor, hem de görünmez otoritesini kurmaya çalışıyordu. sürekli annemden bahsediyor, bana çocukluğumu anlatıp her şey için pişman olduğunu her zaman dile getiriyordu. evin her yerine annemin ve dağılan ailemizin başka başka fotoğraflarını seçiyor, yerleştiriyordu. içten içe yeniden sevecektim belki de babamı. böyle olmasını umuyordum.
işlerini toparlıyordu. o yaz adli tatil girene kadar yoğun bi şekilde çalışmıştı. yaptığı yalnızca iki şey vardı. çalışmak, ve geri kalan bütün zamanını bana ayırmak.

pgibologumla olan seanslarımız devam ediyordu. normalde seanslarımın zamanla azalması, iki seans arasındaki zaman süresinin uzaması gerekiyordu. ama benim pgibologumla olan iletişimim, onun hayatımdaki önemi bunun olmasını engelliyordu. aksine bazen haftada iki kez seans uyguluyor, gerektiğinde de telefonda görüşüyorduk.

Burak’la aramız iyi gitse de, bir-bir buçuk ay içinde ilişki konusu hiç açılmamıştı ve bu beni hep tedirgin etti. her ne kadar davranışlarında bi soğukluk olmasa da, zaman zaman anlamsız bahaneleri oluyordu.
daha önceleri hiç yaşamadığımız haberleşme sorununu yaşıyorduk ara sıra. kafama takılıyordu bu, yine de söylediklerine inanmayı seçiyordum. her şeyin düzeleceğine inanıyordum sınav sonuçları açıklandığında. kısa bir süre kalmıştı zaten.