cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

reserved sıkıldım lan kac gun surcek bu hikaye

zaten bi kac bug da buldum da unuttum amk

akşam olmadan döndüm eve. babam da karısı da evdeydi. eşyalarımı toparladım, hiçbir özel eşyamı bu evde bilerek bırakmadım. döneceğimi bilmelerini istemiyordum.

Dayım aldı beni, iki çocuğu, çok anlayışlı bir de eşi vardı. onlarla bir süre birlikte olmak bana iyi mi hissettirirdi kötü mü anlayamamıştım ama, tek bir şeyi biliyordum.. ben ailemi geri istiyordum…
dayıma bütün olanı biteni, yaptığımı anlattım. öyle sinirlendi ki babamın bana vurduğunu öğrendiğinde, babamı arayıp ağzına gelen her şeyi saydı.
dayımın desteği beni çok sevindiriyordu. saatlerce konuştu benimle. annemle çocukluklarını bile anlattı,
bir şeyi anladım o gün.

annemi kaybeden yalnızca kızı olan ben değildim, kardeşi olan dayım da vardı.. annemin boşluğunu benim gibi hissediyordu dayım. bütün anlattıkları benim hislerime çıkıyordu.

iki hafta kaldım izmit’te. dayıma pgibolog meselesini de açmıştım, rahatsızlığımı anlayınca kendisi bana bir pgibolog ayarladı, ilk seansa döndüğümde başlayacaktım.
babam neredeyse her gün aradı. birkaç kez yanıma geldi. son gelişinde, bir kez daha özür diledi benden. ama bu sefer daha farklıydı, pişmandı babam.
pişmanlığı gözlerindeydi.
yüzündeydi.

Reserved

bir kez ağladığını görmüştüm annemin vefatında, bir de son gelişinde gördüm.
olanlar için, yaptıkları için, böyle bi adam haline geldiği için özürler diledi. benden onu affetmemi istedi. onun evine dönmemi, onunla yaşamamı, üniversite eğitimim için ise elinden geleni yapacağını söyledi. bana sözler verdi, Zeliha’yı sorun etmemem gerektiğini, onun hayatındaki artık en önemli varlığın ben olduğumu söyledi.

babamı bunca zamandan sonra bu hale getiren tam olarak neydi anlayamamıştım. ben anlattı, ben dinledim ama hiç konuşmadım. birkaç gün sonra döndüm evime. dayımlarda kalmak bana gerçekten iyi gelmişti. bir oğlu benden bir yaş küçüktü, çok gezdirmişti beni izmit’te. karısı ise abla gibi davranmıştı. bu süre içinde Burak’la da sık sık mesajlaşıp konuşmuştuk. onu daha çok özlemiştim.
döndüğümde babam sürekli benimle annemden söz ediyordu. fotoğraflarına dalıp gittiğini yakalamıştım. bu durum bana garip geliyordu. ama seviniyordum da, annemi unutmasını istemiyordum.

Buket’le de sık sık görüşüyorduk. Burak da oluyordu, eskisi gibi eğleniyorduk ve aramız çok çok iyiydi. yeni pgibologumla da görüşmüştüm, her şey yolundaydı bu konuda. çok sevecen bi adamdı.

bir gün Burak’la konuşuyorduk, evine davet etti beni

özet geç

sürekli dışarda görüşüyorduk ve çok sıkılmıştık. her şey iyi gidiyordu, ara ara konuşuyor, ufak öpücüklerle sevgimizi anlatıyorduk birbirimize.
o gün, benimle ilişkiye girmek istediğini belirtti. benimle olmak istediğini, ona ait olmamı istediğini söyledi. onu çok seviyor olmama rağmen bunun doğru olmayacağını düşündüğüm için kabul etmedim. hazır değildim, bugün için böyle bir şey aklımdan geçmemişti. böyle bir şeyin konusu hiç açılmamıştı aramızda.
ben reddedince, garip bir şekilde bağırmaya, her şeyi yüzüme vurmaya başladı

benim için bütün yaptıklarını, ilişkimizi, benden sıkıldığında bile benimle konuşmaya devam ettiğini, artık her şeyin düzeldiğini düşündüğünü, ilişkimizi ciddileştirmek istediğini, onun için bunu bile kabul etmediğimi ve bencillik ettiğimi söyledi. sesini öyle yükseltiyordu ki, bu hali beni korkutmuştu. hatta korkutmaktan daha da fazlası, bütün bunları yüzüme vurması beni bitirmişti belki de. karşılıksız seviyordum ben onu, benden bütün yaptıkları için ilişkiye girmemizi karşılık olarak mı görüyordu.
reddetmeme neden bu kadar sinirlendiğine anlam verememiştim. bi an önce ayrıldım yanından.

Devam güzel hikaye.

eve geldiğimde hem çok üzgün, hem de çok öfkeliydim. öfkelenmediğim bir Burak kalmıştı, o da inandığım sevgisinden şüphelenmemi başarmıştı.

kendime söz verdim, ona asla mesaj atmayacaktım, aramayacaktım, ilişkimizi düzeltmeye çalışan bu kez ben olmayacaktım. bu yaptığını açıklamalıydı bana.

iki gün sonra mesaj attı

buluşmak istiyordu. cevap vermedim, birkaç mesaj atmasını bekledim, attı da. kabul ettim buluşmayı. ertesi gün onu gördüğümde duraksadım. terk edecekti belki de beni, belki saydıkça bitiremediği kötü sözler sarf edecekti. ne kadar kızgın olursam olayım, onu gördüğümde, onunla konuştuğumda işler hep değişiyordu. onu kaybetme düşüncesine bile tahammülüm olmuyordu.

sakindi, gülümsedi. gülümseyişi rahatlatıyordu beni resmen. konuştuk
‘kötü şeyler yaşadın üst üste ama ben her zaman senin yanındaydım, sana iyileşeceksin ilişkimiz yoluna girecek diye tahammül ettim, çünkü seni seviyorum’ dedi ben bu cümlenin devdıbını merak ediyordum. gözlerinin içine bakarak, ona benim de onu sevdiğimi söyledim.Çunku durumuma baktigimda aslinda beni iyi hissetiricek kimse kalmamisti.

bunları yaşayan bi kız olarak onu reddetmemi anladığını, bu konuda bir daha asla üzerime gelmeyeceğini, ben istediğimde gerçekleşeceğini anlattı bana.

barışmıştık, düzelttik aramızı. onu kaybedemeyecek kadar çok seviyordum. onsuz hiçbir şey yapamazmışım gibi geliyordu. hayatımdaki tek insan olduğunu, onu asla kırmak istemediğimi, onu geleceğimde de istediğimi anlattım ona. bunları konuştuk gün boyu.
rahatlamıştım.
dönmeden önce annemin mezarını ziyaret ettik, dönerken ‘sana ben bakacağım’ dedi. Sinirim de, kızgınlığım da geçivermişti

okuyonuz mu amk devam edicem

okuyoz devam et

eve döndüğümde, ne babamla ne de Zeliha ile konuşmuyordum. onların yemek saatinden önce ya da sonra yemek yemeye, sık sık dışarı çıkmaya karar vermiştim. yoklarmış gibi davranacaktım. ben artık huzur istiyordum. hem bu eve yalnızca biraz daha katlanmak zorundaydım, bir şekilde geçip gitmeliydi.

bir kaç gün sonra Buket’le görüştük. Burak’la yaşadığımız tartışmayı anlatma ihtiyaci duydum ona, Burak’ın isteğini ve benim tepkimi açıkladım

Buket bana şaşırıyordu. dahası, beni suçluyordu. Burak’ın bana yaptıklarına rağmen onu hiçbir şekilde mutlu etmediğimi, hala çocuk gibi düşünüp davrandığımı söylüyordu. ilişkiye girmeyi basit karşılıyor, elbette olması gerektiğini düşünüyordu.

biraz aklim karışsada ondan böyle bir yorum çıkacagini tahmin edebiliyordum.

Okuyoruz devam et panpa

Buket o gün uzun zamandır yapmadığı bir şeyi yaptı. yine kendini anlatmaya başladı, düşüncelerini isteklerini anlattı. üniversite için çok heyecanlıydı, yeni bir aşk istiyor, ortam ve eğlence arıyordu kendine. hiçbir şeyi umursamayan bu kız yaşı büyüdükçe daha da umarsız oluyordu. Ayrica bana ayni üniversiteye gitme teklifinde bulunup hayal kurdu.

ama uzun zamandır kendi sorunlarımla meşgul olduğumdan, sınava çalışırken oldukça az dışarı çıkışımdan, Buket’e bu defa yalnız hissettiren ben olmuştum. ama onun bu konuda hiçbir kırgınlığının, alınganlığının olmadığını görmek beni sevindirmişti. Özlemiştim Buket’in eğlenceli yanını.
en yakın arkadaşımla gereksiz konuşmayı özlemiştim. o kendini anlattıkça dinledim onu