cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

Bi akşam daha önce hiç şahit olmadığım bi biçimde kavga etmeye başladılar. annemin sesi daha çok çıkıyordu, hatta sadece annem bağırıp çağırıyordu.

annemin her şeyi öğrenmesini istiyordum, çünkü karar veremiyodum gizlemenin doğru olup olmadığına. hem annem daha fazla kandırılmamış olacaktı hem de ben vicdanımı ‘acaba’lara değil sadece öfkeyle dolduracaktım.
nitekim o akşam ipler kopmuştu. babam boşanmak istemişti; devam ettirdiği diğer ilişkisi için..

annem hiç anlatmadı nasıl öğrendiğini. konuşmadı benimle bu konuda. beni teselli etme gücünü bırakın, kadının yürüyecek gücü kalmamış gibiydi. ertesi gün açıldı dava, bir ay geçmeden de boşandılar. gururlu kadındı annem, hiç zorluk çıkartmadı, babam hakkında da hiçbir kötülemede bulunmadı.

‘o senin baban bu değişmedi, artık benim kocam değil ama sen onun kızısın babanla bağlarını koparma onun sana olan sevgisi değişmez’ gibi konuşmalar yapıyorduk ama benim içimde babam biteli çok olmuştu.

henüz boşanma sürecindeyken annem ve ben, annemin ailesinden kalan evde yaşamaya başlamıştık. güzel bir evdi, maddi sorunlar yaşamıyorduk dayım fazlasıyla yardımcı oluyordu. annem babamdan herhangi bir hak ya da para talep etmemişti. babam sık sık benimle konuşmak ve görüşmek istiyodu. onunla yalnızca bir kez görüştüm ve içimde hiçbir şey kalmayacak şekilde konuştum, karşımda oturan bencil birinden ibaretti yalnızca. bu beni rahatlatmıştı ama çok yaralamıştı, saygısızlaşmıştım.
Ama bunlara sebebiyet vererek, en büyük saygısızlığı babam ailesine yapmıştı zaten.

Buket ve volkan ciddiyetsiz ilişkilerini devam ettirememişlerdi. buket terk edilmenin acısını yaşıyor, kırılmış egosunun derdini anlatıyodu. yarım ağız beni sorup, bütün ilgiyi üzerinde isteyen karakterini sürdürüyordu. yetmezmiş gibi bir de Burakla beni de yalnız bırakmıyordu. oysa benim ihtiyacım olan tek insan buraktı. burak bana hem sevgiyi yaşatıyor, hem de her şeyin ortasından çekip çıkarıyodu beni yanında olduğum anlarda. ağlarken güldürüyordu.
ona bakarken gözlerimin içinin güldüğünü söylerdi bana. ben de görüyordum onun gözlerindeki şefkati.

Şubat ayıydı, boşanmalarından bir sonraki gün okuldaydım. belki annemin yanında kalmam gerekirken Burak için okula gitmiştim. onsuz gün geçiremiyordum olayların da etkisiyle.

okuldan çıkıyorduk.
babamı okulun kapısında gördüm. konuşacak sandım istemiyodum konuşmayı, ergen tavırlarımla görmemezlikten gelerek geçmeyi planlıyordum önünden. seslendi bana, hızla yanıma geldi. babam ağlıyordu. benimle gel kızım dedi.
bunu ilk defa görüyodum, onun göz yaşlarını ilk defa görmüştüm. içimde öyle bir şey tutuştu ki, belki bütün dünyanın aynı anda ağladığını görsem dahi etkileyemezdi beni bu denli. ama ne olduğunu anlamamıştım, beni kazanmak istediği ihtimalini düşünüyodum. arabasına bindik.
annen dedi
kulaklarım uğulduyor, gözlerim kararıyodu. babam konuştukça benim kanım çekiliyordu

olayın sonu : buketle bu kızın babası, burakla kızın anası, volkanla da bu kız mutlu mesut yaşayacaklar

daha hızlı nasıl yazayım amk sanatsal bisey yapıyoz bekleyin amk

intihar etmişti annem. hastaneye gittiğimizde dayım bir şeyleri imzalıyordu. o da ağlıyodu. sarıldı bana, annemin adını söyleye söyleye sarıldı.
annemi görmek istiyodum, sadece annemi. odasını sordum, kaldığı katı sordum defalarca kez dayıma, yalvardım söyleyip zütürmesi için

babamın arabada anlattıklarına, söylediklerine inanmak istemiyodum kabul etmiyodum, yanlış anlamış olduğunu umuyordum
ben ailemin yıkılışını hazmetmeye çalışırken
tüm bunların hiçbi şey olduğunu anlamıştım. ailenin de, ilişkilerin de boşanmaların da. ben annemin sesini duymak için can veriyodum. annemin canı için can veriyordum.

hikaye düzmece konu kilit

hikayeye olan inancım bitmek üzere hadiii amk ya

dayımın beni anneme zütürmesi için hastaneyi ayağa kaldırdım. hemşire geldi, doktor geldi, hiç kimseyi görmedi benim gözüm
hakkım vardı annemi görmeye
dayımla birlikte indik morga, görevli adam çıkardı annemi
üzerine kapanıp haykırırken annemi uyandıracağıma inandım ama ayakta duramamıştım, dayım ağlıyordu, bi yandan beni tutuyordu, ama uyanmıyordu annem

gözlerini bile açmıyordu, kımıldayamıyordu

benim de en son hatırladığım şey bu andı anneme dair. annemi gördüğüm son an bütün bedenim uyuşmuş

o son kez görme isteğim inanmadığımdandı. hiç kimse uyandıramazdı annemi ama ben kızıydım onun, ben uyandırabilirdim
ben onun kanındandım, o benim hayat direğimdi.
ben vücuduna dokunursam ısınır, soğumuş bedenine sizin elleriniz yaramaz diye bağırmaktansa annemi yeniden ısıtmak için görmeliydim

annem beni kucaklasın diye görmeliydim
annem vazgeçsin intiharından diye görmeliydim
annem özlemiştir beni diye görmeliydim
annem yeter ki vazgeçsindi intiharından, bir daha yanından ayrılırsam benim canımı alsınlardı
benim bedenim soğuyup benim vücudumu koysalardı o dolaba.

bir sürü pişmanlık yaşıyordum anneme dair. yanında geçirebildiğim kadar zamanı değerlendirmediğim için.
birisini kaybetmenin getirdiği pişmanlıklar insanı mahvetmeye yetiyor, ölüm aklıma bile gelmezken başıma gelmişti, hem de anneme..

ertesi gün cenazeden sonra günlerce sakinleştiricilerle ayakta durdum. ayakta durmak bile değildi, sürekli uyuyodum. kafatasımın içi saman dolu gibi oluyodu, içtiğim ilaçlar sayesinde düşünmek istesem bile hiçbir şey düşünemiyor, konuşmaya bile hal bulamıyodum kendimde.

dayımlarda, izmit’te kalıyodum. Burak bi hafta içinde 2 ya da 3 defa gelmişti. bakışlarını, gelişlerinde senin yanında ben varım diyişlerini hala hatırlarım.

7siydi annemin. tam bir hafta olmuştu.
her şey için babamı suçluyordum, baba diye bahsetmiyodum ondan, o da çok kere geldi bi hafta içinde. nefret ediyodum, bağırmaya ağlamaya başlıyordum onu gördüğüm yerde.
evet her şeyin suçlusu oydu. o adam annemin hayatını almıştı elinden. annemin canını almıştı. benim canımın yarısını almıştı.
tam bugün, babamı gördüğüm son gün bi karar verdim. güçlü olmalıydım. güçlü olacaktım. evime dönmüştüm..

güzel bro

hikayenin sonu dayı babayı vurup hapse giriyor, kız okulu bırakıp önce volkana sonra buraga verip buketle beraber huur oluyor şimdi dağılın

Hadi la bekliyoruz

bencede konu kilit bir senin kız olduğun saçmalığı 2 konu taka sarıyor he bide mokoko yani

atraksiyon yok heralde bundan sonra dağılalım mı napalım ?

evime dayım getirmişti beni. dayım bırakmadı beni burada, eşyalarımı toplamamı istedi, onlara zütürecekti beni. ama benim okulum buradaydı ve yakın zamanda bitecekti, üstelik bir de karar almıştım..
babamı bir gün önce reddetmeme rağmen, onun evine yerleşmenin en doğru seçim olduğu ortadaydı. öyle de oldu, aradık, gelip aldı beni
evine zütürmesini beklerken durdu bi yerde;
-annen bizimle olacak hep dedi, kalbinin üzerini gösterdi eliyle.

annemin ölmesinin tek sebebisin diye bağırmak istedim, zorladım kendimi, susmalıydım

-‘unutma, daha önce nasılsa şimdi de öyle dedi, ev senin evin, ben senin babanım, sen benim biricik kızımsın’

aynı türk dizileri amk

@55 panpa daha hikayenin %5ini anlattım amk 11 sene diyorum buraları dandik tabi amk guzellesecek cok olay var az sabredin amk
Edit: klavyede hız rekoru kırdım amk insan tebrik eder

Ağlattın bin

annem yoktu, daha önce olduğu gibi olması için değil, sadece annemin yaşıyor olması için ben son nefesimi vermeye hazırım, annemi benden alan insan hayatına devam edecekti, elbette edilecekti. ama bi de kadın..
hayatımıza girişi annemi uğurladı, ben annemi toprağın altında bıraktım
çiçeklerini kopardım, onun çiçeğe değil bana ihtiyacı vardı.. benim annem artık toprağın altındaydı, yürüyemiyordum ve kalmıştım, dünya daha sık kararıyordu, kulaklarım sürekli uğulduyor
ellerim uyuşuyordu
dirseğim, omuzlarım, aynı anda bacaklarımdan yukarı çıkan uyuşukluk boynuma geldiğinde kilitleniyordum
açamıyordum ağzımı
başımı hareket ettiremiyordum, sanki annem etrafımda bi yerdeydi ama ben hareket edemiyordum

babamı biri susturmalıydı, sana yalvarırım annem hakkında konuşmayalım dedim ona kendime geldiğimde

panpa o zaman seri ya sıkıntıya gelemiyorum :D