cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

çok oyalanmadan, o markete gittiğinden beri hiç odaya girmemişim gibi davranmak üzere telefonu olduğu yere bırakıp içeri döndüm. Burak marketten gelince yemege oturmadan telefonunu sordu, burada unuttuğunu fark etmiş belliki hızlı gelmiş marketten. babama yardım ediyordum telefonundan haberim olmadığını hissettirerek, odama bakmasını söyledim. yemek boyunca çeşitli konulardan konuştuk.
kendime hakim oluşuma ben bile şaşırmıştım.
bir sorun yokmuş gibi gülümseyerek bu yemek faslından çok mutlu olmuşum gibi davranıyordum. akşam 9 gibi gitti Burak. ona mesaj atıp aramayarak onu denedim. ne mesaj attı, ne de aradı. bütün gece olanların kritiğini yaptık Buket’le. onu da uyutmamıştım. sabah ise eve gittiğinde uyuyakaldığına dair samimi bi mesaj attı. o gün pgibologumla görüşmeye gittim. şüphelerimden de bahsetmiştim daha önceden. ama benim yaşadıklarımdan dolayı aldatılma fobim oluşabileceğini, gereksiz kuruntular yapmamam gerektiğini, emin olmadan kendimi üzmemem gerektiğini anlatmıştı.
ama artık emindim.

rez

kuruntularım gereksiz değildi. aldatılmaktan çok korkuyordum evet ama, gerçekten aldatılıyordum. babamın bir zamanlar yaptığı gibi, Burak da hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu. hatta daya iyi davranıyor, sevgisini ekgib etmemeye çalışıyordu. anlayışlı tavırlarının sebebini buna yormuştum.

bu adamı bana lütfedilmiş gibi görüyordum. normal seanslarımın ücretini dayım karşılıyordu. ama biz seanslardan çok daha fazla görüşüyorduk, bağımız farklıydı. bu adam bana gerçekten yardım etmek, beni kazanmak istiyordu. sanırım üzülüyor, acıyordu.
bana telefonu gördüğümde ne yaptığımı, Burak’a ne dediğimi ve nasıl davrandığımı sordu.
kızın telefon numarasını aldığımı söyleyince, bu davranışımın çok akıllıca olduğunu belirtti. memnun olmuştu aşırı bi harekette bulunmadığım için.
onunla bi plan yaptık.

bu duygu isimli kızın kim olduğunu, ilişkilerinin ne yönde olduğunu çok merak ediyordum. kızın benden haberi var mıydı, yoksa ikimizi de mi aldatıyordu.
ama akşam 7-8 saatleri arasında bir kız Burak’ı nereye davet edebilirdi, nasıl bi kızdı ki?

birkaç gün sonra, Burak’la buluştuk. aramız gayet iyiydi. hoş tutuyordum oldukça ilişkimizi. böyle olmasına birkaç gün boyunca tahammül edip özen göstermiştim. konuyu ne yapıp ne edip ilişkimize getirdim ve ondan telefonunu istedim. vermedi. ‘hiç telefonumu karıştırmazsın sen ne oldu ne yapacaksın yine dengesizleşiyorsun’ diye söylenmeye başladı.
‘bir şeyi merak ettim bakıp geri vereceğim’ dediğimde,
‘bak, hiçbir şey yok al kurcala’ diyerek verdi telefonunu.
kendine çok güveniyordu.
haklıydı.

Rizorvıd

hadi anlat

reserved

mesajlarında da, rehberinde de aldattığına dair hiçbir şey yoktu. hemen telefonuma kaydettiğim numarayı çıkarıp aradım onun telefonundan. numarayı yazdığımda, kayıtlı isim çıkıverdi zaten… Duygu xxx… alo, efendim, burak orda mısın diyen kıza, ‘siz kimsiniz, bu telefonda mesajınızı gördüm’ dedim. kız ‘ben Burak’ın kız arkadaşıyım, bu telefon ona ait asıl sen kimsin’ diyerek anlamadığı bir durumun içine düşmüştü.
telefonu Burak’a uzattım.
‘kız arkadaşın telefonda’ diyerek ona uzatırkenki yüz hali, dayak yemişten beterdi. neye uğradığını şaşırmıştı.

etmediğim küfür, söylemediğim hakaret, etmediğim beddua kalmamıştır o gün o kafede. yüzüne baka baka bütün öfkemi kustum. kısa süre içinde de ayrıldım oradan.
ona geri dönmeyecektim. onu hayatıma sokmayacaktım.
telefonunu bırakıp, gittim sadece. beni aramamasını, hiçbir şekilde mesaj atmamasını söyledim.
bu arada, birkaç gün sonra sınav sonucu açıklanacaktı..

eve ağlayarak geldim. babam vardı. halimi görünce endişelenmişti. sarıldı bana, saçlarımı okşayarak başımı göğsüne yasladı. bense hıçkırıyordum. ayrıldım kollarından, bağıra çağıra isyan ettim babama.
hayatımın mahvettiği için.
beni annemsiz bıraktığı, kendinden de nefret ettirdiği için
annemi aldattığı için
beni başkasına güvenmeye ittiği için
aldatıldığım için
her şeyin beni buluşu, bu kadarını kaldıramadığım için
erkeklerin yüzsüzlükleri için

baba dedim, ‘hepinizden ölesiye nefret ediyorum. yaşamayı bile hak etmiyorsunuz’
babam ise beni sakinleştirmeye çalışıyordu. neler olduğunu anlamak için bekliyordu konuşmamı. ‘merak etme baba, bir şey olduğu yok, aldatıldım’ dedim. ‘o…çocuğu’ diye küfür etti babam. yüzüne baktım,
‘senin anneme yaptıkların için de bunu kendine söyledin mi hiç, sen de öylesin daha beterisin’ diye bağırdım. kendime hakim olamıyordum. bunun için de babamı suçlamıştım. yine başa dönmüştük.
düzelmeye başlayan aramız yine kötü olacaktı. bu yaşanan için yine üzerime gelmedi babam. hatta birkaç saat sonra odama geldi, benimle konuştu. hatalarını tekrar etti.
‘sadece sen kaldın bana yaşamaya devam etmem için, ne desen haklısın. baban her zaman yanında kızım’ dedi, öptü yanağımdan, annemin fotoğraf çerçevesini çevirdi duvara doğru. ‘üzülmesin’ dedi
babamın yaptığı bu hareket belki saçmaydı. ama bana güçlü olmam gerektiğini hatırlatmıştı. çünkü ben ne yapacaksam annem için yapacaktım. çünkü söz vermiştim. çünkü kendime inanmıştım. bunu unutmamalıydım.
ben direnecektim

tiki prensesin gibik hayat hikayesi vol 31
işssizler için bile zaman kaybı amk

sınav sonuçları açıklandığı gün, durum iç açıcı gibi görünüyordu. o hafta yerleştirmeler için tercih de yapıldı. bi sonraki hafta tercihler de açıklandı.
istanbul’da, bir devlet üniversitesinde sınıf öğretmenliği kazanmıştım. yaşadığım şehirden ayrılmayacak oluşumdan ve devlet üniversitesine girebilmemden başka, daha ne isteyebilirdim ki. bu sonuç, beni hiç düşmeden ayağa kaldırmıştı. sevincimden sürekli gülüyor, annemin fotoğraflarına sarılıyordum. babam ısrar ediyordu onunla kalmam için. hatta benim adıma plan yapıyordu ehliyet almam konusunda, araba ile gider gelirsin diyordu. çok geçmeden Buket aradı, istanbul’da, özel bir üniversitede reklamcılık kazanmış.
buluştuk birkaç saat sonra. ikimiz de gayet memnunduk bu sonuçlardan gerçi ayni üniversiteyi istemiştik

ama olsun.
aynı şehirde yaşamaya devam edecektik ve bol bol görüşebilecektik. birbirimizle zaman geçirirken keyif alıyorduk üç senedir arkadaştık, ve son zamanlarda yeniden yakınlaşmıştık. birbirimize karşı samimiyet hissediyorduk.

üniversiteden, yeni hayatımdan, kendimden başka kimseyi ve hiçbir şeyi umursamıyordum artık umursamamaya kararlıydımda. sadece bunları düşünüp bunların hayalini kuruyordum.
kendi hayatımı engellememeyi öğreniyordum.

yerleştirme sonuçlarının açıklandığı gün, dayımla da konuştuk telefonda. elinden gelen her şeyi yapacağını anlattı bir kez daha, sevgi sözcükleriyle kapattık telefonu. en yakın zaman da geleceğini de ekledi.

yine o gün annemin mezarını ziyarete de gittim. beni görebilmesini, üniversite öğrencisi olacağıma sahit olmasını dilerdim. onun kızı olduğumu anlattım ona, beni göremiyordu belki duymuyordu bile. ama annemle konuştuğumu düşünmek beni rahatlatıyordu. onu özlemeyi de, yokluğunu kabullenmeyi de başarıyordum. babamı da anlattım mezarındayken. onu ne kadar özlediğini, her şey için çok pişman olduğunu anlattım…

pgibologum da çok sevindi bu yerleştirme sonucuma. Burak olayından sonra sık sık görüşmeye devam ediyorduk. babamla aramız düzelirken, yaşadığım aldatılmanın onun hakkındaki düşüncelerimi değiştirdiğini anlattım. babamla yaşamayı istemiyordum. benim kendime inanmam, ayaklarımın üzerinde durmayı bilmem gerekiyordu. her şeye sünger çekmek istiyordum ve öyle de yapacaktım. pgibologum beni destekliyordu. tüm bunların benim için çok iyi olacağını düşünüyordu. doğru yolda olduğumu hissediyordum.

biraz zaman sonra, dayım geldi. onunla da konuştuk. bana onun yardım etmesini istedim. yurtta kalmayı aklıma koymuştum. o da karşı çıkmadı buna sevindi hatta. Hala babamdan nefret ediyordu. yurda kaydettirdi beni. okul ile ilgili her şeyi o halledecek, benim kişisel masraflarımı da o karşılayacaktı. babamla ilgili herhangi bir yardımı taşıyabileceğimi düşünmüyordum. uzaklaşmak istiyordum ondan. bana kötü günlerimi hatırlatıyordu. ilgisi ve yaptıkları da gözüme abartı ve samimiyetsiz gözüküyordu o aralar.

dinleyen var mı gençler ? ona gore yazicam daha

anlat panpa

yurda yerleştim. eşyalarım, dolabım, yatağım.. her şey tamamdı. yurt okula çok yakındı. iki kız kalacaktık odada, özel yurt olduğu için duş, lavabo, yatak, yemek ve temizlik gibi sıkıntılar yok denebilecek durumdaydı. oda arkadaşımın adı Nuray’dı. iyi birine benziyordu. ders saatlerimiz ise hemen hemen aynıydı. madem aynı odada kalıyorduk, iyi geçinmek zorundaydık onunla.
istanbul’a okumak için Sinop’tan gelmişti. ilk zamanlarda genelde eski günlerden bahsetmeye çalışıyordu. bense genelde onu dinliyor, yorum yapmaya çalışıyordum. özlediğine dair şeyler anlatıyordu. erkek arkadaşı varmış bir de Sinop’ta. birkaç gün sonra çok sıkılmıştım her akşam aynı muhabbetinden.
okulun ilk günleri çok yadırgamıştım. amfide ders işleniyor, üniversite hocalarının tavırlarına ve ders işleyiş biçimlerine alışmakta sıkıntı yaşıyordum. herkes kendine birerli ikişerli en azından hal hatır sorabileceği arkadaş edinmeye çalışıyordu. insanların bakışlarından bile okunuyordu ‘biri gelse de selam verse’ çaresizliği.

bir-bir buçuk hafta geçtikten sonra yeni insanlar tanımaya, çevre edinmeye başlamıştım ben de. erkekli kızlı bir arkadaş grubum bile olmuştu. Buket’le sürekli telefonda konuşuyor, başımıza gelen komik ya da kötü şeylerin haberini mesaj yoluyla veriyorduk. bu genellikle çok eğlenceli oluyordu ve birbirimizi rahatlatıyorduk.
Buket’in gözüne kestirdiği çocuklar oluyor, ben görmediğim halde dalga geçebiliyorduk. hoşlanabilecegi bir çocuk istiyordu artık hayatında. aradığı aşkı bulmak istiyordu.

yeni başladığımız üniversite ortamında ‘sudan çıkmış balık’ halimiz iyiden iyiye gidecek gibi görünüyordu.

yurtta da bir iki kişi daha tanımaya başlamıştık. daha ilk haftadan, yan odalardaki kızlarla gece saatlerinde birimizin odasında toplanıyor, uykumuz gelene kadar dedikodu yapıyorduk. böylece Nuray’ın içimi bayıyor oluşundan kurtulmuştum. erkek arkadaş adayları seçiliyor hatta paylaşılıyordu. bu benim komiğime gidiyordu. kimseyi umursamıyordum. hiçbi erkeği hayatıma ilişki konusunda dahil etmeyecektim. Kararlıydım artık sadece ben vardım ve çok ileri gidicektim üniversitede..

yaz panpa iyi gidiyor