cok dertlendim gelin anlatacaklarim var

benim içimde ki sanırım kaybetme korkusu. o gözlerin beni aramama korkusu. milletin onu bana sormama korkusu. son zamanlarda çok farklı biriyim. herkesi bırakıyorum. hiç kimsenin benim için bi önemi kalmadı. annemin dedemin babamın bile. değiştim demiştim evet gerçekten. insanlarla ilgilenirken onların kırılmaması için her şeyi yapan benin yaptıklarının karşılığı olmadığı için belki. belki de egomdan dolayı. şu an şöyle bi karar alıyorum. ego tatmin etmeyeceğim artık. artık kendim için iyi olanı yapmaya başladım. aslında onlar bana muhtaçmış be kardeşim. şu dünya da yalnız kalınmıyor ben onu anladım. herkesi bırakabilme cesareti de buradan herhalde.bir şekilde yaşıyorsun.ya da ben fazla darbe aldım be kardeşim gereğinden fazla. 19 yaşında biri için gayet fazla pgibolojik şey yaşadım hepsi de kötü neredeyse. kaldıramadım, hep ben kaldırırım dedim ben yaparım bunu kaldırabilirim bu yükü. başta öyle oldu sandım iyi gidiyordum dedim iyi gidiyorum da ama sonradan anladım içime ata ata yaralarımın yer yüzüne sonradan çıkan lavlar gibi olduğunu. kaçamadım sadece elimden kulaklığımı takmak geliyordu. yaptım da ama beynimin sürekli benle konuşmasından kaçamadım. düşüncelerimin kurcaladığı geleceğimin senaryolarını izlemekten kaçamadım. dedim ya sana yoruldum. aslında birilerine iyi görüneyim diyeydi belki. çevremdekilerden iyi laflar duymak içindi belki de duydum ama kardeşim, benliğimi kaybettim artık araf da gibiyim. ne yapacağıma karar veremiyorum. veriyorum bu sefer kararımı uygulamak için kalktığımda unutuyorum her şeyi yeni bir kader oyunu daha oluyor ve unutuyorum. bildiklerimi de. "bana her ilgi gösteren kıza aşık olmak zorunda mıyım" benim durumumda bu herhalde. sonradan ipin ucunu kaçırıyorum. belki doğru bildiklerim yanlış belki doğru bildiğimin bir kısmı yanlış ve sonra film kopuyor. ne anlatıyor bu amk diyebilirsin bende fark ettim konudan konuya atlamışım ama kusura bakma kardeşim. bir kere anlattım mı diğerleri ortaya karışık oluyor hep. bir de şu şanssızlık konusunda o kadar ciddiyim ki . ben hiç hatırlamıyorum şansıma bir şey olduğunu. hep şanssız tesadüfler. ama sürekli bi insan böyle hissedersen nereye gider nereye giderim bilmiyorum. fazla bağlanıyorum. fazla umutlanıyorum. hepsi biraz toyluktan bi de karakter bölünmesi yaşıyorum sanırım. normal olduğunu sanmıyorum. çünkü bunlar o kadar ayrılar ki biri insanları incitirken umursamazken. diğeri insanları hep iyi hep mutlu olmasını istiyor ama bilmiyor ki bütün kişileri mutlu edemem. kendimi bile edemezken. saçma gelebilir kardeşim okudukların. belki konuştuklarımı düşünmüyorum. şimdi bir karar daha aldım kardeşim. konuşmadan önce konuşacaklarımı bir daha düşünüp en uygun kelimeleri seçip konuşacağım. aslında hala sorunum ne bilmiyorum fazla şanssızlık mı. fazla gereksiz mutsuzluk oluşturacak tesadüfler mi. fazla gereksiz konuşma mı. teşhis yok yine ve ne yapacağını bilmeyen bilemeyen bir insan yazıyor bu satırları.o insan o kadar aciz ki şu an ki durumunu bile kabul edemiyor. yazsa bile öyle biri olduğunu kabul edemiyor.ne çok ama diğerleri için boş şey yazmışım.