son kez sırtını yaslayıp göğüsüme sigaralarımızı yakıp kokuna, tenine doya doya, kulaklarına fısıldayarak okumak vardı bunları sana..

Biraz değiştim,
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar

Değiştim
Unutamadığım sözlerinin arasında sıkışıyorum,
Bir yanım kendimi kolluyor bir yanım seni
Ben benimle savaşıyorum,
Seninle değil

Sonucu kılıcı kuşananından belli olan bir savaşın,
ne kazanabileni ne de kaybedeniyim
Sorun değil

Elbet Alışırım
Biraz alıştım.
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar

Alıştım!
Varlığını istemediğim tüm ekgib yanları
Ve çokluğunu da, yokluğunu da istemediğim
iki arada bir derede duyguya alışıyorum
Bir yanım bırak diyor bir yanıma
Kesin değil! Henüz tanıştık
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar

Tanıdığımı sandığım bana daha yakınım artık
Duvarlara anlatırken öğrendiklerim kendi hakkımda
Ve aynalarda ağlarken gördüklerim kendi tarafımda
Bir yanım memnun oldum diyor,
bir yanım tanıyamadım daha
Samimi değil
Bir hayli kırıldım
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar

Canıma batan her halin felç gibi indi bedenime
Gözlerimden tut da ciğerlerime kadar kırgınım
Aslında ne sana, ne olanlara
Kendime kırgınım!..
Maziye hiç değil, âna kırgınım
Anlatamadığım, anlayamadığım masalların bana yaptıklarına
Dinlediğim şarkılarda bana seni anımsatan şarkıcılara
Beni anladığın kelimelerin bana her şeyi anlatıyor gibi geliyor oluşuna
Bir hayli kırgınım
Beni ben kırdım oysa
iyi değilim.
Galiba yoruldum
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar

Kalbime, kalbimi kanıtlamaktan
Ve kanıtladığıma kendimi inandırmaktan
Ve dahası kocaman bir sahada tek başına koşmaktan yoruldum
Aslında ne pişmanım ne de pes ediyorum!..
Sadece beni kaybettikçe seni kaybediyorum.
Şu kalp denen, beni bana sorgulatıyor artık
Ki Seni sorgulamamasını nasıl beklerim?!..

Toprağa bakan yanım senden zaten ayrı
Sana bakan yanımsa toprakla aynı
Hıh! Ne yaparsan yap, gördüğünün seni görmesini bekleyemezsin!

Gözlerim yorgun
Dudaklarım, dudaklarım hissiz
Dokunulmadan geçen yıllar bana ağır
Sarılmadan geçip giden uğurlamaların, kavuşmaları hep beklentisiz
Söyleyemediklerini söylesen de şimdi
Sesine aşina yanım, onca sessizlikten sonra artık sağır!
isteyerek değil
Çok çalıştım

Paylaştığımız hayatımızda bıraktığın onca üstü kapalı git izine
Beni yerle bir eden kendince açık olan her tepkiye
Ve bende bana tanımadığım bir adamı göstermene rağmen
Daha öncede gitmiştim
Çok çalıştım
Paylaştığımız hayatımızda bıraktığın onca üstü kapalı git izine
Beni yerle bir eden kendince açık olan her tepkine
Ve bende bana tanımadığım bir adamı göstermene rağmen
Gitmek için, bitmek için, sana huzur vermek için
Çok çalıştım

Daha öncede gitmiştim
Kendi isteğimle
Anladım ki daha önce sevmemiştim!

Çok çalıştım inan
Değişen yanımın aslında hep aynı olduğunu göstermeye
Her defasında daha da tozlanan canımı kırmadan korumaya
Ve alışmaya kendime
Bu göz gözü görmez dumanlı halime
Çok alışmaya çalıştım hem de

Tanıştım seninle doğan yanımla da, ölen yanımla da
Birini yaşattım! Yaşatıyorum da hala
Ama diğerinin ölmesine engel olamıyorum da

Yorulmak, dinlenmekten geçmiyor
An be an çöküyor, insanın içindeki güç
Işığı sönüyor
Beyaza dönüyor rengi git gide
Hissizleşiyor

Ne yormak istedim Seni,
Nede yormak kendimi
Çok çalıştım
Gitmeye de kalmaya da
ikisi de aynı acı, ikisi de rezil
Daha öncede gitmiştim
Ama böyle kalarak değil
Böyle kalarak değil

bir kaç saat öncesiydi. varlığın anlamsızlığına, eşyanın tabiatına yenildiğim an, varlık tüm ruhuyla dokundu gözlerimdeki telaşıma. zamanın bir an olsun durmasını bekliyordum. -aşk tabirleri kitaplarda böyle yazardı zira- kendimdeydim, hiç olmadığı kadar hissedebiliyordum yarı karanlık odada beni etkileyen her bir zerreyi. benliğimin derinliklerine, ruhumun hiç inilmemiş patikalarına, ruhumun hiç bir ruhla temas etmemiş renklerine dokundu, çırılçıplak saflığıyla beni kendine çağıran, teni kavruk, kokusu deniz, saçları yosun incecik bir tanrı. hissettiğim şey; onun dilinden çıkan samimiyetinden başka bir şey değildi. odanın kapısının ardı kadar yakındı gözleri, benden biraz uzakta kurduğu dünyanın insanlarını yönetmekle meşguldü. yanına gidip gözlerine bakmak, yanına gidip gözlerinden söz almak istiyordum. odanın kapısını açtım. yavaşça mermer taşların üzerinden geçerek ona ulaştığımda kırmızı yanaklarımız bizi kendimize karşı ele veriyordu. yanından geçerken bir kaç saniye göz göze geldik. ellerimin telaşını yok etmek için bir sigara çıkardım cebimden ve kapının önüne çıkıp titrek ellerimin yardımıyla sigarayı dudaklarımla birleştirdim. camdan içeriye baktığımda gözlerinden akan koyu kahve kokusu sigarama katık oluyordu. tenindeki deniz kokusu genzimi yakıyor, onun varlığını hissetmek kalbimin sınırlarını zorluyordu.
bir kaç saat sonrasıydı. tanrıyı karanlık odamda el yordamıyla bulmaya çalışıyordum. ona dokunabilme ihtimali bile beni korkutuyordu. artık idrak edebiliyordum. o beni seçmişti aşkına elçi olarak. bu bir irşattı, ruhlarımız arasında köprü. gelecek tek şey çiledir kendimize bunda sonra. aşkı aşk yapan çekilen çilelerin büyüklüğü değil midir? derinliklerimizde kaybolmamızın sebebi bu değil miydi? tanrının bu çağrısı beni yıllardır sürüklendiğim yoldan alıp geniş ovaları, upuzun bitmek bilmeyen kumsalları vaadediyordu. durduramadım içimdeki tanrı korkusunu-sevgisini.
aşk korkakların işi değildi. bir aptal cesareti de değildi. aşk; uyandığında bedenini yatakta, banyoda, deniz kenarında, cilasını yitirmiş tahtaları çatlak bir bankta unutmaktı. otobüs duraklarında, tren vagonlarında, ada vapurlarında kendini aramaktı. zamanı bir kaç yıl geriye almak, zamanı sensizliğin ötesine taşımak, kaderi sonbahar bulutundan düşen ilk yağmur damlasına yüklemekti aşk.
ve bir melek parmak uçlarında yürüyerek, sessiz sedasız sağ omzuma başını koyuverdi. çoşkuyla kutladı sevinçli çocuklar muzaffer bayramımızı.
ve bir zaman sonra mutluluğu kırık bir kadın, kapamıştı yastığı yüzüne. hayalleri mutlak sevgi olan bir kadın taktı mutluluk maskesini. kapı eşiğinden rüzgarla beraber dans ederek çıktı kanserli sevda o odadan. aşk ikiye bölündü. karanlığın saçlarını okşayan kadın karanlık yatakta, ruhundan ayrılmış beden gibi yatıyordu. ben hiçbir şey yapmadan, hiçbir şey yapmamanın bir şey yapmak olduğuna inanarak öylece bakıyordum.

hayatım boyunca yaptığım en iyi şey kaybetmekti.
kaybettim..