bir kaç saat öncesiydi. varlığın anlamsızlığına, eşyanın tabiatına yenildiğim an, varlık tüm ruhuyla dokundu gözlerimdeki telaşıma. zamanın bir an olsun durmasını bekliyordum. -aşk tabirleri kitaplarda böyle yazardı zira- kendimdeydim, hiç olmadığı kadar hissedebiliyordum yarı karanlık odada beni etkileyen her bir zerreyi. benliğimin derinliklerine, ruhumun hiç inilmemiş patikalarına, ruhumun hiç bir ruhla temas etmemiş renklerine dokundu, çırılçıplak saflığıyla beni kendine çağıran, teni kavruk, kokusu deniz, saçları yosun incecik bir tanrı. hissettiğim şey; onun dilinden çıkan samimiyetinden başka bir şey değildi. odanın kapısının ardı kadar yakındı gözleri, benden biraz uzakta kurduğu dünyanın insanlarını yönetmekle meşguldü. yanına gidip gözlerine bakmak, yanına gidip gözlerinden söz almak istiyordum. odanın kapısını açtım. yavaşça mermer taşların üzerinden geçerek ona ulaştığımda kırmızı yanaklarımız bizi kendimize karşı ele veriyordu. yanından geçerken bir kaç saniye göz göze geldik. ellerimin telaşını yok etmek için bir sigara çıkardım cebimden ve kapının önüne çıkıp titrek ellerimin yardımıyla sigarayı dudaklarımla birleştirdim. camdan içeriye baktığımda gözlerinden akan koyu kahve kokusu sigarama katık oluyordu. tenindeki deniz kokusu genzimi yakıyor, onun varlığını hissetmek kalbimin sınırlarını zorluyordu.
bir kaç saat sonrasıydı. tanrıyı karanlık odamda el yordamıyla bulmaya çalışıyordum. ona dokunabilme ihtimali bile beni korkutuyordu. artık idrak edebiliyordum. o beni seçmişti aşkına elçi olarak. bu bir irşattı, ruhlarımız arasında köprü. gelecek tek şey çiledir kendimize bunda sonra. aşkı aşk yapan çekilen çilelerin büyüklüğü değil midir? derinliklerimizde kaybolmamızın sebebi bu değil miydi? tanrının bu çağrısı beni yıllardır sürüklendiğim yoldan alıp geniş ovaları, upuzun bitmek bilmeyen kumsalları vaadediyordu. durduramadım içimdeki tanrı korkusunu-sevgisini.
aşk korkakların işi değildi. bir aptal cesareti de değildi. aşk; uyandığında bedenini yatakta, banyoda, deniz kenarında, cilasını yitirmiş tahtaları çatlak bir bankta unutmaktı. otobüs duraklarında, tren vagonlarında, ada vapurlarında kendini aramaktı. zamanı bir kaç yıl geriye almak, zamanı sensizliğin ötesine taşımak, kaderi sonbahar bulutundan düşen ilk yağmur damlasına yüklemekti aşk.
ve bir melek parmak uçlarında yürüyerek, sessiz sedasız sağ omzuma başını koyuverdi. çoşkuyla kutladı sevinçli çocuklar muzaffer bayramımızı.
ve bir zaman sonra mutluluğu kırık bir kadın, kapamıştı yastığı yüzüne. hayalleri mutlak sevgi olan bir kadın taktı mutluluk maskesini. kapı eşiğinden rüzgarla beraber dans ederek çıktı kanserli sevda o odadan. aşk ikiye bölündü. karanlığın saçlarını okşayan kadın karanlık yatakta, ruhundan ayrılmış beden gibi yatıyordu. ben hiçbir şey yapmadan, hiçbir şey yapmamanın bir şey yapmak olduğuna inanarak öylece bakıyordum.

hayatım boyunca yaptığım en iyi şey kaybetmekti.
kaybettim..