cinli hikaye göt deliklerinizi rahatsız edecek

Anlat panpa

anlat be bin

reserved

yaklaşıyor "hacı" diyor "burdan abdest alma gel gidelim caminin oraya" hacı ilk başta buna hiç bakmıyor bile, abdest almaya devam ediyor. dayı mevzuyu çakmıyor tabii, "hacı böyle kabul olmaz namazın, gel gidelim" diyor. hacı yine o tarafa bakmıyor ama "benimle uğraşma efendi, sen yoluna git ben sana dokunmayacağım" diyor. dayı hafiften tırsıyor ama hala ısrarcı, "hacı senin için söylüyrum gel istersen benim evimde alırsın abdesti, sıcak su var" diyor, hacı kafayı bi anda 180 derece çeviriyor, gövde aynı şekil, bunun da yüzü yok komple ama bir tek ağız var, "efendi yoluna git sana dokunmayacağım" diyor. bizim dayı "allaaaaaaaah" diye bağırarak köye doğru koşmaya başlıyor, meydana varınca milleti yanına çağırıyorlar, beraber gidip bakıyolar ki yıllardır orda olan bataklık kurumuş. zütleri bi miktar daha gevşiyor.

sen ne diyon yarram?

@13 ten sonra okumaya gerek yok hikayenin yalanı ortaya çıktı dağılın beyler.

Öldüler.
Dere kenarında çamaşır yıkarken, mutfakta yemek yaparken, ahırda inekleri sağarken, tarlada çapa yaparken, sokakta ciksek oynarken ve hasta yataklarında yatarken öldüler. Birer birer, havanın bu griliğinden anlam çıkarmış gibi bilgiç bir edayla, yüzlerinde anlamış bir şaşkınlıkla öldüler. Şahadet bile getiremeden, ansızın hep beraber öldüler. Ölümleri, sadece ölümlerini değil, hapsedilişimizi de müjdelemişti. Onların ölümüyle beraber, köyün etrafı bir anda kaybolmuş, uzaklarda görünen dağlar daima uzaklarda görünür olmuştu

@29 ne diyon amk nerden nereye geldi bine bak hikaye anlatırken japon korku filmi moduna girdi amuş

Tarlaların ötesine, derenin ötesine, Allahın belası köprünün ötesine geçemiyorduk. Koskoca köye bir lanet inmiş, kadınları öldürüp erkekleri bir boşlukta hapis bırakmıştı. O kadar korkmuştuk ki, ağlayamıyorduk.
Bu korkutucu ağırlıktan ilk kurtulan imam Sadık Efendi oldu. “Ölüleri gömeceğiz, ondan sonra bu belaya bir çare bulacağız, Allah’ın inayetiyle hepimiz kurtulacağız. Kalkın yerinizden, sokaklardan, evlerden, derenin kenarından, tarlalardan bütün ölüleri toplayın!” Hepsini topladık, hepsini yıkadı, hepsini gömdük, hepsi için bir Yasin okudu.

Hepsi için ayrı ayrı, tüm erkekler, yalnız kalan kardeşler, ağabeyler, babalar ve kocalar olarak Fatiha okuduk. Hala korkudan ellerimiz titriyordu. “Ölüleri gömmek iyi geldi” dedi biri “Sanki şimdi biraz daha ölüler” Sonra hep beraber mezarlıktan çıkıp köyün meydanına döndük. Büyük, yaşlı fakat hala yeşil bir ağaç vardı. Ne zamandır oradaydı, kim dikmişti kimse bilmezdi. Belki köyden bile eskiydi. Yaprakları güneşi, gövdesi rüzgârı ve kökleri toprağı severdi.

@29-30 beyler adam kafayı yedi. bu ne lan. sırlar dünyası gibi oldu birden.

@31 tipik dinci mal 1 imam amk hepsi için ayrı ayrı yasin okuyor, lan amuş hepsinin ruhuna 1 tane okusana amk köyün yarısı ölmüş yasinle uğraşılacak zamanmı

@34 aynen panpa bianda taşşağa vurdu iyi gidiyordu halbuki annesi gibişmiş

ben korkarım kaçıyorum.

Duruşundaki azamet, bizi her türlü beladan korumaya yeteceğine inandırdı. Gittik, etrafında oturduk. Birbirimizden ayrılmaktan korkuyor, fakat bunu birbirimize söylemiyorduk. Bu kadar anormal bir durumda bile birbirimize erkeklik taslıyorduk. Erkek olmanın laneti belki de asıl buydu.
imam, yanında birkaç kişiyle evine gitti, kitaplarının tamdıbını getirdi. Aramızda bu tarz durumlara aşina olabilecek bir tek o vardı. Söylediği hiçbir şeye itiraz etmedik. Ağzının içine bakıyor ve korkuyorduk. “Birbirinizden ayrılmayın, gece olunca aramızdan dört kişiyi nöbetçi bırakacağız, herkes beraber yatacak, ben de burada sizinle beraber olacağım, sakın hayvan pisliklerine, küllere ve suya yaklaşmayın. Bu olsa olsa cinlerin işidir, tetikte olun, gece en tehlikeli zamandır” dedi. Söylediklerini dinledik ve itaat ettik, korkuyla geceyi bekledik, gündüzün güveni, içimizde bir yerlerde hala bir umut kalmasını sağlıyordu.

@29-31-32 sen ayrı başlık aç upplaması takibi benden güzel bir uslubun var devam et

Gece olmadı. Gündüze umut bağlayanlar, biz, gündüzün aslında gündüz hüviyetinde olmadığını anladık. Gündüze emanet ettiğimiz umudumuz, onunla beraber kayıplara karıştı.
Ertesi gün, yahut ertesi gün olduğunu tahmin ettiğimiz bir gün, topluca tekrar mezara gittik Sadık efendi’nin emriyle. Her birimiz tekrar Fatiha okuyacak, birkaç defa da Yasin okuyacaktık. Böylece hiç değilse ölülerin ruhlarını rahata erdirecektik. Mezara gittik, ölüler yerli yerindeydi, hava kapalı, mezarlığın kapısı açıktı. Uzakta, imam efendi nin mezarının üzerinde, sağa doğru eğik, bedeninin üzerinde emanet gibi duran bir kafaya sahip, yüzünün sadece dudakları olan, gözsüz, kulaksız, burunsuz birini gördük. Adama benziyordu, birbirimize sokulup imam efendinin arkasına geçtik, ilerledik adamın kırık boynu bize döndü, dudakları kenarlara doğru genişledi, gözleri olsaydı, bunun bir gülüş olduğunu söyleyebilirdik. Bu haliyle yüzünün her tarafını kaplayan deriyi buruşturan, soğuk ve iğrenç bir ifadeydi bu. Kendinden emin ve tiksindiriciydi. imam efendi, tir tir titreyerek duaları sıraladı, karşımızdaki varlık konuşmaya başladı: “Sakin ol imam efendi, buraya sizi korkutmaya değil, sizinle konuşmaya geldim” yerimizden kıpırdamaya korkar bir haldeydik, dönüp arkamıza bakmak istiyorduk ama bu bize imkansız geliyordu. Bekledik.
“Size, çırpınmanın bir anlamı olmadığını, burada kapana kısıldığınızı ve o okuduğunuz kitapların bir işe yaramayacağını söylemeye geldim” dedi. Birkaç saniye girdi araya, kalabalık sadık efendinin arkasında, ne olacağını bilmeden, tuhaf yaratığa bakıyordu. Sadık efendi, yeniden cesaretini toplayarak:

@1 yüzü yoksa komsunun karısı oldugunu nasıl anlıyor pekekent bari destekli sallayın

anlat oc artık

rezerved