cinlerin mekanı

işte gerçek ve kaliteli bir hikaye.

(bkz: inci sözlük ün en büyük hikaye arşivi)

---

bilgisayarda arşivledim tüm hikayeleri. seri şekilde postalıyorum. beklemek gibi bir sorun olmayacak.

Babam, sabah erken gitmişti işe. Saat 7:00 gibi ameliyata girecekti. Gitmeden anneme, “Ahmet’i hastaneye getir. Onu pgiboloğa gösterelim.” demiş. Anneme, “Ben şimdi geliyorum.” diye evden çıktım. Bir hoca bulacaktım. Arkadaşımın tavsiyesi ile bir hoca buldum. Ona her şeyi anlattım ve bizim eve getirdim. Beraber merdivenleri cıkarken, hoca dua okumaya basladı.

Annem, bizim geldiğimizi gördüğü için kapıyı açık bırakmıştı. Biz kapıya yanaşınca, kapı birden kapandı. Annem, kapıyı tekrar açtı. Ben, içeri girdim; hoca ise girmedi. Bana bakarak, “Ben, ilk etapta giremem.” dedi. “Neden?” diye sordugumda, “Bu ev, hiç hayırlı değil. Size burayı kim ve ne zaman sattı?” “Ne alakası var!” dedim. “Size burayı satan kişinin başına da aynı olaylar gelmişti.” “Peki sen nerden biliyorsun?” dedim. “Satan şahıs, çok ucuza sattı.” ve hiç bir şey demedi.

Oda sessizdi. Gözümü kapadım. Sonra kapının açıldığını hissettim. Yine dikkat kesildim. Kapı yönüne baktım. Kapı, gercekten açıktı. Sonra yine dua okumaya basladım. Korkmuyacaktım; çünkü gücü kudreti sonsuz olana (Allah’a) sıgınmıştım. inancım, o gece doruk noktasındaydı. içimden bir şey, “Sakın korkma!” diyordu.
Sonra gözümü yumdum. Ayak tarafımda bir ağırlık hissettim. Sanki yatağa biri çıkmıştı. Yavaş yavaş göğsüme doğru çıkıyordu.Ama korkmuyacaktım. Sonra bedenimi sıkıştırdığını hissettim. Gözümü açtım ama kafamı çeviremiyordum.

http://inciswf.com/0001789345.swf

“Lütfen baba, sadece dinle. Çok önemli…” deyince, “Tamam, ama kısa tut!” dedi. Babam, sakindi. Bugünki tüm olanı biteni anlattım. Beni sakince dinledi. Sonra birden, “Hadi ordan, ben öyle şeylere inanmam! Tamam, bu kadar yeter! Çık dışarı, çalışmam gerek!” dedi.
Çok sinirlenmiştim. Tam kapıya yönelmiştim ki, Ahmet’in odasından korkunç bir çığlık yükseldi. Evin ışıkları gidip gidip geliyordu. Ürkünçtü. Ev, sanki kolonlardan çatırdıyordu. Dönüp babama baktım. “Buyur baba, hadi açıkla bu olayı.” dedim. “Kötü bir rüya görmüştür.” dedi. Sonra Ahmet’in odasına yöneldik. Babama, “Peki ışıklar niye gidip geldi?” dedim. Bana,”Bu kadar salak olma. 21. yüzyılda yaşıyoruz.” dedi.

“Anne, babama herşeyi anlatalım. Saklama!” O gece babamla konuşmaya karar verdik. Tuhaf olan şey, Ahmet hiçbir zaman babamın yanında garip olmuyordu. Gayet normaldi. O gece, babam viskisini yudumluyor, hasta raporlarını inceliyordu. Kapıya vurdum, yanına girdim. “Ne oldu Murat?” dedi. Babama, “Ahmet…” dedim. Ama bir kere nefes alıp verdim. (Babamla sakin konuşmak istiyordum. Yaşım 25 olmasına rağmen, hala ondan çekiniyordum.)
Babama, “Seninle birşey konuşmak istiyorum.” dedim. O, “Şimdi olmaz. Önemli bir ameliyatım var ertesi gün. Raporları incelemem gerek!” dedi; ama ben anlatmaya kararlıydım. “Ahmet…” dedim.

Sonra kardeşim, “Abi, abi…” demeye başladı. “Ahmet’im, canım kardeşim! Ne oluyor sana? Ne olur söyle!” “Abi, ben yatakta değil miydim? Ne işim var burda? Bana ne olmuş ki???” dedi. “Hatırlamıyor musun?” dedim, “Hayır.” dedi. “Abi, annem niye ağlıyor, niye abi?” dedi. O sırada kapı sesi duyuldu. Babam gelmişti.

işten eve geldiğimde annemi ağlarken gördüm. “Hayırdır anne, ne oldu?” dedim. Bana, “Kardeşin… Kardeşine bak, delirdi sanki…” diye korku dolu gözlerle bakınca yerimden fırlayıp kardeşimin bulundugu odaya girdim. Bana tuhaf gelen hiçbir şey fark etmedim. “Ahmet, birşey mi var kardeşim?” dedim. Bana, “Hayır abi, gayet iyiyim.” dedi. Ben de fazla üstüne gitmek istemedim.

Ertesi gün yine eve geldiğimde, merdivenleri çıkarken sanki bizim evin kapısı uzaklaşıyormuş gibi tuaf bir korkuya kapıldım. Tam ne oluyor diye düşünürken, annemin çığlığını duydum. Hızlı adımlarla evin kapısına ulaştım. Elimi cebime atıp anahtarlarımı bulmaya çalıştım.
Birden içerden annemin hıçkırığının dışında, hırıltılı ama insana ait olamayacak bir ses duydum. Bunu duyunca, evde biri acaba anneme mi saldırıyor diye düşünüp eve hışınla girdim. Annem ve küçük kardeşim, holde bana bakıyorlardı. “Anne, ne oldu?” dedim. “Yine Ahmet çıldırdı. Küçük kardeşin Füsun’la bana saldırdı.” Çok sinirlenmiştim. Ya annem bana yalan söylüyor, yada kardeşim delirdi diye düşünmeye başladım. Annemin suratına tekrar baktığımda, korku dolu gözlerle yine karşılaştım. Füsun da çok korkmuştu; ama hala şaka yapılıyor sanmıştı. (Füsun 5 yaşında)

Sinirlenmiştim. Tam hızla Ahmet’in bulundugu odaya girecekken, Ahmet birden kapıda belirdi. (inanırmısınız, ufak kardeşimden ilk defa ürkmüştüm.) Bana bakıyordu sanki düşmanca. Sonra arkasını dönüp odasına girdi. Peşinden gidip “Ahmet!” dediğimde tekrar bana bakıp, “Beni rahat bırak abiiiiiiii!” diye bağırdı. Sinirlenmiştim. “Seni öldürürüm oğlum! Babam, az sonra gelecek. Ya anlatırsın herşeyi yada çok fena olacak. Babama anneme saldırdığını söylerim.” “Tamam abi ama bana biraz zaman ver. Sana herşeyi anlatacağım.” dedi. ilk defa kardeşimin bana yalan söyledigini hissettim.

Annem, durmadan sureler okuyordu. Birden, “Allahu ekber, Allahu ekber!” diye hoca ezan okuyunca, kardeşim iyice çıldırdı. Sara kırizine benzer gibi yere düşdü. Sarsılıyordu. Hoca, her “Allahu ekber!”deyişinde kardeşim cığlık atıyordu. Ve bayıldı.
Annemle ben, şok içindeydik. “Ne yapabiliriz, ne!” diye düşünmeye başladık. “Babama söyliyelim.” dedim. Annem, “Onun inancı yok ki, inanmaz!” “Anne, inanmıyor da bu ne! Hadi göstersin doktorluğunu!” dedim. Çıldıracağım!

- son -

Bana, “Beni sana kim önerdi?” dedi. “Arkadaşım Dursun.” dedim. “O zaman ara Dursun’u!” “Niye ki?” dedim. “Sen, ara Dursun’u!” Aradım. “Ya Dursun, bugün yanına ugradım ya,” “Alo, evet dinliyorum seni…” “Bana bir hoca bul diye.” Dursun, birden telefonda gülmeye başladı. Bana, “Sen içtin mi?” diye sordu. “Hayır, ne alakası var! Şimdi dedim ya!” “Arkadaşım, beni geçen sen memleketime ugurlamadın mı?” deyince şok geçirdim yani. “Sen hala gelmedin mi? Evet, o zaman ben kimle konuştum?” derken, “Ooooo, hadi işim var. Bitince ararım.” deyip suratıma kapattı telefonu.

“Neler oluyor?” diye düşünürken, hoca hızla kardeşimin bulundugu odaya girdi. Ben, donakalmıştım. “Sen… Sen kimsin o zaman!” diyebilmişim sadece. Hoca girince kardeşim, “Sen, sen! Seni tanıyorum!” diye korkunç bir çığlık attı. Hoca, kardeşime, “Yaradan Rabb’in adına! O, insanı bir kan pıhtısından yarattı. Seni zavallı!” dedi ve sureler okumaya başladı.

Ben, hâlâ neler olduğunu çözememiştim. Bu şahıs, kimdi? Sonra kardeşimle konuşmaya başladı. “Bu insanları rahat bırak!” dedi. Kardeşim, “Abi, abi! Çıkar onu odadan!” diye ağlamaya başladı. Ben, hala telefonun şokunu yaşıyordum. Sonra bu şahıs, bana, “Hadi kardeşini sıkı tut!” dedi. Annemi de çağırdı; ama tutmadan önce abdest almamızı istedi. Aldık. Yani annemin bana gösterdiği şekilde. Sonra kardeşimin yanına gittik. Hoca, baş ucunda Kur’an okumaya başladı. Bize, “Hadi, şimdi tutun!” deyince, annemle ben hemen tuttuk. Kardeşim, çığlık atıyordu. Gözleri, siyahla kan kırmızısı şeklinde değişip duruyordu.

Sonra yatağı sallanmaya başladı. Odadaki gardrop kapakları açılıp kapanıyordu. Mutfaktan tabak kırılma sesleri geliyordu. Lambalar açılıp kapanırken, bizim bulundugumuz odadaki lamba ise patladı. Sonra ani bi sessizlik oldu. Kardeşim, bayılmıştı. “Bitti mi?” dedim, hoca olarak getirdiğim şahısa dönerek. “Hayır, burada kaldığınız sürece hiç bitmez.” dedi.

“Sizden önce, burda bir aile yaşardı. Çok güzel bir aileydi. Sonra küçük oğullarında paranormal bir durum meydana geldi. Başlangıcında, oğulları gece su içmeye kalkmış. Koridorda yürürken, şu an bulunduğumuz odanın kapısı acılmış. O zaman, bu odayı sadece misafirler için kullanırlarmış. Çocuk, kim açtı diye içeri girdiğinde, kapı birden kapanmış ve çocuğun içerden çığlığı yükselmiş.” “Ve sonra?” dedigimde, “Tamam, bu kadar. Sonrası sondu zaten.” dedi.

Bana, “Sen, Kur’an bilir misin?” “Hayır!” dedim. “Ya sen teyze?” dedi. Annem, “Biraz…” dedi. Bana dönerek, “Niye öğrenmedin?” dedi. Cevap veremedim. “Hayır ve şerrin Allah’tan geldiğini biliyor musun?” dedi. “Evet.” dedim. “Babanın inancı nasıl?” diye sorunca yine cevap veremedim. Bana, “işte, sizin zayıf halkanız bu!” dedi. “Burdan üç gün içinde taşının, yoksa ailenizden biri zarar görecek.” dedi.

- son -