Samed hocayla beraber eskiden babamların olan odayı komple boşalttık. Sadece bir televizyon ve masa kalmıştı. Samed hoca çantasından çıkardığı bir kalemle odanın tabanına mühr-ü süleymanı kocaman cizdi. Bana dönerek ışıkları kapat dedi. Tüm evin perdelerini çekip ışıkları kapattıktan sonra tam odaya girecekken Samed hoca bana dönüp bir bardak su getirir misin? Diye sordu. Başımla onaylayıp mutfağa gittim. Döndüğümde Samed hoca kalemini çantasına koydu. Çizim daha önce bitmişti. Kalemi yenş koymasına şaşırmıştım. Bana döndü ve odanın ortasına mühre doğru gelmemi söyledi. Amacımız Cânn a bedenimi vermek pahasına çağırıp geldiğinde mühürden çekilerek onu hapsetmek olacaktı ama çok riskliydi. Bedenime tutunursa hapsolmadan bende onunla birlikte kalabilirdim.

Mührün tam ortasına geldim samed hocada televizyonun önüne geçti ve cebinden bir küçük defter tarzında bişey çıkardı ve okumaya başladı.

La inne min farahü men ayne. Rahmül azra fül hacim.
Ardından bana dönüp SÖYLE dedi. Yukarı doğru bakıp bedenim senin artık! Alabilirsin ey Cânn! Rabbe hacer fe yin! Diye bağırdım sonda ki ağzımdan kendi çıkmıştı. Sessizlik oldu.. Samed hocaya baktım. Birden oda çökecekmiş gibi sallanmaya başladı.
Gözlerimiz faltaşı gibi açılmış bakıyorduk etrafa, bir yandan da ayakta durmaya çalışıyorduk. Birden bir karartı camı kırdı ve içeri girdi. Hızla bana gelirken mührün ortasından kendimi köşeye attım. Karartı mührün ortasına gelince donup kaldı. Sallantı bitti. Gözlerim yere bakıyor yüzüm gülüyordu. Birden başardık diyerek Samed hocaya döndüm ve dehşete kapıldım. Samed hoca yüzü güler bir şekikde kurtuldun diyordu fakat arkasında camdan giren karartının katkat fazla büyüklüğünde bir karartı vardı.

Dikkat et! Diye bağırdım parmağımla işaret ederek, samed hoca kendini bana doğru attı ve döndü. Karartı birden kalın ve gür bir sesle konuştu.

MiN YA EYHU RA! BEN CiNLERiN ATASI CÂNN! BU TUZAĞA BiR KEZ DAHA DÜŞER MiYiM? ACiZ ÇAMURLAR ŞiMDi ATEŞiN GÜCÜNÜ HiSSEDiN! +
Diye böğürürken Samed hoca ayaka kalktı ve güldü. Aklını kaçırdı diye düşünüyordum. Karartıya doğru adım atmaya başladı. Dur diyecektim fakat korkudan felç olmuş gibiydim. Karartının arkasına doğru yaklaştı ve Karartıya bakarken SEN BiR LANETSiN! Dedi ve bana baktı, güldü. Eliyle televizyonu itti ve masasından düşürdü.
Televizyonun arkasındaki duvara mührü süleyman çizmişti..

Annemin intihar ettiğini öğrendim. Bunun için cenazesinden sonra karakola çağrıldım. Aslında hiç bir şey bilmek istemiyordum. Duyduğum ilk an gözlerimin dolmasına rağmen cenazesinde tek bir göz yaşı dahi dökmemiştim. Amcam dediğim o bin cenazede yoktu. Karakola gittiğimde ifadem alınırken nottan bahsetmiştim. Ancak gerçekten yapacağını düşünmediğimi dile getirdim. ifademi alan polis memuru bana imam Tarlası size bir şey çağrıştırıyor mu? diye sordu. Gözlerim fal taşı gibi açıldı. Çünkü bu büyü malzemelerini gömdüğüm tarlaydı. Şaşkınlığımdan dalmışım ki polisin Okan Bey? lafıyla kendime geldim. Ha? evet.. Yani hayır bir şey çağrıştırmıyor neden sordunuz? dedim. Annenizin bedeninin bulunduğu yer imam Tarlası.. dedi. içim ürpermişti. ifadem bittikten sonra karakoldan çıktım. Gözlerim boşluğa bakar halde yürüyordum. Annem bile bile mi orda intihar etmişti? yoksa tesadüf müydü? sorular artıyordu. +

Eve doğru giderken Hasan Amca'nın evinin ışığını gördüm. O an kafama dank etmişti. Küçük kardeşimi oraya bırakmıştım. Olayların etkisinden onu tamamen unutmuştum. Hemen Hasan Amca'ya gittim. Kapıyı açtığında Korkunç görünüyorsun evladım dedi. Nasıl Hasan Amca? dedim. Bitkinlikten gözlerin kısılmış en son ne zaman uyudun? dedi. Harbi en son ne zaman uyumuştum? hatırlamıyordum. Beni hemen içeri aldı. Kardeşimi sorduğumda uyuyor diye yanıtladı. Her şeyi hasan amca'ya anlatasım vardı fakat söylediği an fark etmiştim. Çok bitkindim.

Hasan Amca oturma odasına hemen bir yatak serdi ve hemen uyumamı ne konuşacak ne yapacaksak sabah yapmamı söyledi. Tavsiyesine uyup yatağa uzandım. Uzanmamla uyumam bir olmuştu. Birden o sesle irkildim..

Bana gel !..

Ancak bu sefer bir tuhaflık vardı. Ses sanki yakındaydı. Ayağa kalkıp etrafa bir bakmayı düşündüm. Hemde tuvalete sıkıştığımı fark ettim. Odadan çıktım. Tuvaletin ışığını yaktım ve tam tuvalete girecekken gözüme vestiyer deki palto çarptı. Kahverengi bir palto ve yan askısında da eski siyah bir şapka vardı. Nefesim hızlanmıştı ama hemen her şeye atlamamam gerektiğini öğrenmiştim artık.. Yavaşça gidip paltonun iç cebine baktım. YIRTIKTI !

O anda gözlerim yerinden fırlayacak gibi oldu ve bir çığlık duydum. Kardeşimin sesiydi bu ! Hemen çığlığın geldiği odaya tekmeyle girdim ve dehşete düştüm. Hasan Amca'nın gözleri kapkaraydı. Kardeşimi saçından tutmuş ve boğazına bir bıçak dayamıştı.

Yatağın üstünde öylece ne kadar kaldığımı bilmiyordum. Ancak artık daha mutluydum. Babam yaşıyor ve bi yerlerdeydi. Belli ki bana yardım etmek istiyordu. Hatta durumumdan haberdar bile olabilirdi. Çünkü kitabı biliyordu. Belki de durumumdan haberdar olduğu için bana yaklaşmamıştı. Ben ise öncelikle bu kadını bulmalıydım çünkü bütün sevdiklerimi kaybediyordum bu olaylar yüzünden, babamı tekrar kaybedemezdim. Otobüs biletimi aldım ve otobüse bindim.

Ankara'ya vardığımda otogardan bir taksiye binip taksiciye adresi verdim. Yolda giderken bu kadınla ne konuşacağımı ne yapacağımı düşünmeye başlamıştım. Eğer bunu bana yapan oysa beni tanıyacaktı. Yapan oysa bunu tersine çevirmekte istemeyecekti. Kadını buna zorlayacak mıydım? yoksa konuşup benle olan derdini mi öğrenecektim. Kararsızdım. Akışına bırakmaya karar verdim. Ne olacaksa o an olup bitecekti. Zaten artık fazlasıyla yorulmuştum..

Taksici eve getirdiğinde parasını verip teşekkür ettim. Ev eski bir konağa benziyordu. Kapıya geldiğimde çalıp çalmamayla alakalı bi an tereddüt ettim ama daha sonra çaldım kapıyı.. Kapıyı orta yaşlarda gözlükle esmer bir kadın açtı. Bu, o değildi. Buyrun? dedi. Ayşe hanım için gelmiştim ama diyerek yanıt verdim. Bir dakika dedi ve içeri gitti. Geri geldiğinde kapıyı biraz daha açarak buyrun dedi. içeri girdiğimde içime bir sıkıntı düştü. Ancak anlam veremedim. Bir kapıyı işaret ederek içeri de dedi. Teşekkür ettim ve kapıyı açtım.

içeriye girdiğimde tekerlikle sandalye de biri camdan dışarı bakıyordu. Bana doğru döndü. Bu o idi. Beyaz tenli saçları uzun 30 lu yaşlarda biriydi. Fotoğrafında daha gençti. Hoş geldiniz dedi. Hoş bulduk diyerek karşılık verdim. Buyrun oturun dedi. Oturdum. ilginç bir şekilde beni tanımamıştı. Ancak tanımadığı birine evinde neden böyle davranıyordu? Hemen konuya girdim. Siz Ayşe Zaloğlu musunuz? dedim. Evet anlamında kafasını salladı. Cebimden işaret büyüsünü çıkardım. Bunu siz mi yaptınız diye gösterdim. Bi anda yüzü düştü ve üzgün bir ifadeye büründü. Kafasını eğmişti. Kafasını kaldırıp evet ben yaptım. diye karşılık verdi.

Peki ama neden? diye sordum. Ben bu işlerle para kazanıyorum. Gördüğün gibi tekerlekli sandalyeye hapsim dedi. Yani bunu size başkası yapmanız için para verdi öyle mi? dedim. Başıyla onayladı. Peki kim yaptırdı bunu diye sordum. Kapıda girerken kimliğine bakan oldu mu? Kimin kime yaptırdığıyla ilgilenmem ve bu işleri de sevdiğimden yapmıyorum. Paraya ihtiyacım var. Bi şekilde geçinmem gerekiyor dedi. Buraya kadar bir hiç için gelmiş olamazdım. Kağıdı uzatıp, bunu yok etmenizi istiyorum. dedim. Yapamam dedi. Öfkelenmiştim. Peki, bu işaret büyüsüyle beni kime işaretlediğini biliyor musun? Şuan buradayım. Buraya gelirse ne olacağından haberin var mı? dedim. Hangi cin senle uğraşıyorsa ona. Buraya cinler giremez evin her yeri mühürlü diye yanıt verdi. Her hangi bir cin değil dedim. Nasıl yani? diye sordu. +

Cânn dememle kadının gözleri yuvalarından fırlayacak gibi oldu.