Duyduğuma göre sözlüğün hostingini değişmişler hayırlı olsun.

Dolunay tüm kudreti ile üzerimizde parlarken arkadaşlarım uykuya dalmıştı bile. Bu onların durumunda tamamen normaldi aslında.

Ne de olsa haftalardır uyku bize yabancıydı, hocanın da yanımızda olmasının verdiği güvenle rahat hissediyorlardı, bende uyumak istiyordum ama yapamıyordum Onur dışında fiziksel hasar gören tek kişi bendim bu yüzden onlara kıyasla biraz daha tedirginim.

Adıyamana olan yolumuzu yarılamıştık bile hocanın söylediğine göre sabah dört-beş civarı orada olurmuşuz. Konyanın çıkışına yakın bir yerlerdeydik, biraz mola vermek için bir benzin istasyonuna girdik "Ben lavaboya gidip geleceğim, atıştırmalık bir şeyler de alırım. istersen sende çık bir hava al ayakların açılsın." Konuşmadan sadece bir baş hareketi ile onu onayladıktan sonra arabanın bagaj kapağını açıp benzinliğin marketine doğru ilerledi.

Üzerime yığılmış olan Tahsini mümküm olduğunca yavaş bir şekilde kenara itmeye çalıştım ancak elimin ayarı olmadığından kafasını koltuğa çarptı. Mavi gözleri korku ile açıldığında bağırmak üzereydi ki ağzını elimle kapatıp "Benim." diye onun duyabileceği şekilde fısıldadım.

Sakinleştiğinde elimi ağzından çektim "Lan uyuyan adam böylemi uyandırılır, aklım çıktı."
" Aslında uyandırmamaya çalışıyordum ama elimin ayarını tutturamadım."
" Hay senin elinin ayarını. Neyse geldik mi bari?"

" Hayır, daha Konyadan çıkmadık, ama hocanın söylediğine göre az kalmış sabah dört-beş civarı orada olurmuşuz. "Hoca nerde peki?"
"Atıştırmalık bir şeyler almaya gitti." Bir şeyler daha söylemek üzereydi ki onu durdurdum. "Yeter la iki dakikada ahiret sorgusuna çektin. Ben biraz dolaşıcam sende gel istersen. "

Her ne kadar lafını kestiğime kızsada gelmeyi kabul etti. Aslında bu benim için de iyi olmuştu çünkü yalnız başıma gezme fikri çok hoş gelmiyordu.

Doblonun bagaj kapağını kaldırıp dışarı çıktık. Aşağıya indiğim anda bir soğuk dalgası bedenimi ele geçirdi yaz mevsiminin son zamanlarında olmamıza rağmen bu kadar soğuk olması gerçekten ilginçti. Ben bir izmirli olarak ılıman iklimin insanıydım ve bu ani ısı değişimi tir tir titrememe neden oldu. Tahsine baktığımda onun durumu da benden farklı değildi.

Marketin sağ tarafında güzel yapılmış küçük bir saray modeli vardı onun hemen arkasında ise kamelyalar dizilmişti. Mekanın dizaynı gayet iyiydi. Benzin istasyonunun sınırından sonrası ise çiftlik olduğunu tahmin ettiğim bir yerdi. iki katlı dar bir ev ve yan tarafında bulunan ahır olduğunu düşündüğüm tahtadan, uzun ve geniş bir yapı.

Tahsinle gidip kamelyaların arasında biraz turladık bu ayaklarımıza iyi gelmişti ama hâlâ soğuk hava ya alışamamıştık. Ellerimizi birbirine sürterek biraz olsun ısınmaya çalışıyorduk. " Keşke hırka falan alsaydık bu ne soğuk." Tahsin tam anlamı ile duygularıma tercüman olmuştu. " Burası yazın böyleyse kışı tahmin bile edemiyorum." dedim. Onunla aynı fikirde olduğumu belli etmek için.

Bir süre oralarda gezindikten sonra Mesut Hocanın sesini duyduk " Nerdesiniz siz ne zamandır sizi arıyorum. Ne diye arabadan ayrıldınız. " Hocanın sesi normalin aksine agresif çıkıyordu hiç sinirli olduğunu görmemiştim. " Hocam siz dediniz ya biraz dolaş ayakların açılsın diye."

" Bunu söylediğimi ben niye hatırlamıyorum. Hadi, çabuk gelin buraya, gidiyoruz!" Tam anlamı ile burnundan soluyordu kollarımı bağlamış benzin istasyonunun arkasında bizi bekliyordu. Ona doğru hareketlendiğimizde o da boş araziye doğru yavaş adımlarla yürümeye başladı. Bu işte bir terslik vardı.

Tahsini kolundan tutarak durdurdum. Tahsin bana bakıp " Ne oldu, yürüsene gidelim hadi adam zaten burnundan soluyor daha fazla kızdırmayalım." Ona cevap vermeden hocaya seslendim.

" Hocam araba tam ters yönde değilmi !" Bunu söylemem üzerine bir hışım ile arkasına dönüp üzerimize gelmeye başladı. Göz açıp kapayıncaya kadar aramızdaki mesafe kapandı ve ayaklarını gördüm. ayakları tersti. Tahsinin kolundan tuttuğu gibi sürüklemeye başladı. Tahsin ayak diretse de bir şey değişmiyordu resmen sürükleyerek zütürüyordu.

Tahsinin "Bırak" diye bağıran ağlamaklı sesini duyduğumda kendime gelmeyi başardım var gücümle peşlerinden koştum ve nereden geldiğini bilmediğim cesaret ile o şeyin kolundan tuttum. Durdu ve ateş saçan gözleri ile bana baktı, gözlerinde gerçek anlamda ateşi gördüm.

Sesli bir şekilde yutkundum " Euzu billahi mineş-şeytanirracim" Besmele çekmem ile birlikte o şey tek eliyle beni yere savurdu. Ancak durmadım çünkü durursam arkadaşım zütürülecekti. Nas okumaya başladım ben okudukça yaratık acı içinde haykırıyordu. Onun elinden kurtulan Tahsin de bana katılınca yaratık küfürler savurmaya başladı. Bedeninden dumanlar çıkıyordu.

içten içe yanıyor gibiydi ikimiz de birlikte ayetel kürsi okumaya başladık, artık yalvarır hale gelmişti çatallı sesi ile " Susun artık susun!" ancak tabi ki durmadık. O da durmayacağımızı anlamış olmalı ki hakaretler yağdırmaya başladı.

"Ölümünüz bizim ellerimizde olacak her biriniz can çekişen aciz köpekler gibi öleceksiniz! Size kolay ölüm yok! "

Biz hiç durmadan sürekli tekrar tekrar okumaya devam ettik en sonunda o şey sefil çığlıklar atarak duman olup gitti. Çatallı tiz sesi hâlâ kulaklarımda yankılanırken ikimiz de dizlerimizin üstüne çöküp ağlamaya başlamıştık.

Tahsin ellerini göğe kaldırıp belki de hepimizin aklından geçenleri dile getiriyordu "BiZ BUNLARI HAK ETMEK iÇiN NE YAPTIK! NEDEN BiZE YARDIM ETMiYORSUN BiZ SENiN KULUN DEĞiLMiYiZ! " Bağırışları sessiz geceyi delip geçerken yere kapandı ve hıçkırarak ağlamaya başladı.

Hıçkırıkların arasında fısıltılar halinde konuşuyordu. " Yardım et, yardım et Allahım."

Gençler hikayelerimi okuyan bilir, reze göre yazmıyorum şuku ya göre yazıyorum. O yüzden şuku atarak yardımcı olabilirsiniz.

Karanlık gecede çaresizce ağlarken kendi varlığımı sorguluyordum. Yaratılmışların en üstünü olarak bildirilen insan oğlu büründüğü saçma kibirin gölgesinde aslında çok kırılgandı ama yine de kendini dünyanın efendisi sayıyordu. Peki bu doğrumuydu gerçekten düşündüğümüz gibi üstün varlıkmıydık yoksa bu sadece doyumsuz egolarımızı tatmin etmek için kendimize taktığımız asılsız bir ünvanmıydı.

• **

Biraz olsun sakinleşmeyi başarmıştık ki arkamızdan gelen adım sesleri ile tekrar gerildik. Bir olayı daha kaldırabilecek pigibolojik iradeye sahip olduğumu sanmıyordum. Her ne kadar görebileceğim şeylere hazır olmasam da yavaşça arkama döndüm.

Her ihtimale karşı nas okuduğumda korktuğum gibi olmamıştı gelen Mesut hocaydı, gerçekten . vücudumda salgılanan adrenalin etkisini yitirmeye başladığında tekrar olduğum yere yığıldım.

Telaşlanan hoca adımlarını hızlandırarak yanımıza geldi. " Ne oldu oğlum size, bu ne hâl !" Konuşacak gücü kendimde bulamıyordum sadece boş boş yüzüne bakıyordum. Bu sırada benden daha çabuk toparlanan Tahsin titreyen sesiyle olayı anlattı ve " Ahmet yanımda olmasaydı zütürülmüş olacaktım! Dua bile edemedim! " diye ekledi.

Aslında yanılıyordu benim hiç bir şey yaptığım yoktu. Bizi kurtaran yaratıcımızın kudretiydi.

• **

Hoca ve Tahsin'in yardımları ile tekrar bagajdaki yerimi almıştım. Diğerleri olanlardan habersiz mışıl mışıl uyurken ben biraz olsun dinlenmek için haykıran vücuduma rağmen hâlâ uyuyamıyordum.

Tahsin de benim için endişeleniyor olacak ki bana karşı duyduğu minnetin de etkisi ile dakika başı "iyimisin, bir şey istermisin, neden uyumuyorsun ?" ve türevi sorularla beni bombardımana tutuyordu. Onu kırmak istemiyordum ancak biraz daha devam ederse başka seçeneğim kalmayacaktı. Tahsin tekrar bir şey söylemek üzereydi ki Mesut hocanın konuşması onu durdurdu.

" Size bir dua öğreteceğim ne zaman darda kalırsanız okuyun, bunu okuduğunuzda Allahın izni ile hiç bir mahlûkat size dokunamaz."

ikimiz de büyük bir beklenti ile duymayı bekliyorduk. Biraz olsun rahatlamamı sağlasa yeterdi. Tekrar kaygısızca uyuyabilmek için her şeyimi verebilirdim.

" Bismillâhillezi lâ yedurru ma’asmihi şey’ün fil erdi ve lâ fissemâi ve hüves-semi’ul alim.

Anlamı ve hikayesini duymak istermisiniz"
Sadece bulunduğum ortamda okunması bile bana büyük bir rahatlama bahşederken okumaya başlamıştım bile. Ben içimden okumaya devam ederken Tahsin " Anlatın hocam." dedi ilgi ile dikleşirken. Anlaşılan o da benimle aynı huzuru hissetmişti ki bu kadar meraklı davranıyordu. Mesut hoca yoldan gözünü ayırmadan anlatmaya başladı. "Allah’ın yüce ismine sığınana yerde ve gökte hiç bir şey zarar veremez! O, her şeyi işitir ve her şeyi bilir.

Rivayete göre imam-ı Rabbani, talebeleri ile uzak bir diyara yolculuk ederken, gece, bir handa kaldılar. “Bu gece bir bela zuhur edecektir. Bismillahillezi duasını üç defa okuyun.” dedi. Gece büyük bir yangın oldu. Her odada eşyalar yandı ancak duayı okuyanlara bir şey olmadı.

Başka bir rivayette ise Hz. Osman (r.a) "Hiç bir kul yoktur ki, her günün sabahı ve her gecenin akşamında üç kere bu duayı okusunda sonra ona bir şey zarar versin."

Peygamberimiz (s.a.v) buyurmuştur ki; Her kim her sabah bu duayı okursa, kimsenin ona yolu yoktur. Yani ne zehir, ne sihir ne de zalim ona zarar veremez.” "

Hoca bunları anlatırken ben çoktan uyku moduna girmiştim. Günler sonra ilk defa üzerimdeki baskı kalkmıştı ve göz kapaklarım kapanmak için benden komut bile beklemiyordu. Tanıdık hissin bedenimi ele geçirmesine izin verdim her ne kadar kâbuslardan korksam da beni sarmalayan uykuya direnemedim.

• **

Gözlerimi açtığımda çok huzurluydum hatta şüphe verici derecede. Kâbusda görmemiştim uzun zamandır bu kadar kesintisiz ve rahat uyumamıştım. Etrafıma göz gezdirince bagajda olmadığımı anlamıştım, şu an bir odadaydım. Bunu fark etmem le ayağa fırlamam bir oldu. Nereye gelmiştim ne ara gelmiştim en ufak bir fikrim bile yoktu.

Yere serilmiş olan ince bir döşeğin üzerinde yatırılmıştım. Beyaz renki sade bir yastık ve aynı şekilde sade bir battaniye vardı. Penceredeki beyaz tülün arasından sızan güneş ışığı içeriyi aydınlatıyordu. Odada benimkine benzer dört yatak ve bir duvarı boydan boya kaplayan kahve rengi eski bir gardırop dışında hiç bir şey yoktu.

Nerede olduğumu bilmiyor oluşuma rağmen korkmuyordum, sanırım bu zaten azıcık kalmış olan mantığıma veda etmiş olduğum anldıbına geliyordu. Hemen arkamda bulunan tahtadan yapılmış ve buzlu camları olan boyasız kapıyı fark etmem uzun sürmemişti.

Elimi kapı koluna attığımda ufak çaplı bir tereddüte düştüm bir yanım kapıyı açar açmaz tabana kuvvet gidebildiğim kadar uzağa koşmamı tavsiye ediyordu. O kısma göre daha mantıklı olan tarafım ise bilmediğim bir yerde bulunduğumu bana hatırlatıp bilinçsizce kaçmanın burada bulunmaktan daha kötü olabileceğini söylüyordu.

Kapıyı biraz araladım ve göz ucu ile dışarıya baktım. Gayet normal bir ev gibiydi görebildiğim kısımda iki adet eski kanepe beyaz boyanmış odanın köşesine yerleştirilmişti. Ortada bulunan üstü açık mavi fayanslar ile döşenmiş cilalı tahtadan bacakları olan bir masa vardı.

Her şey oldukça eski görünüyordu. kapıyı biraz daha açıp dışarıya doğru bir adım attığımda duyduğum kadın çığlığı ile birlikte hemen içeri girip kapıyı kapattım ve sırtımı kapıya yasladım. Nasıl bir yere düştüm ben yine!