Alın beyler uzun part;
edit:Elif Teyze:Ebu'nun Annesi

Mumlar birden sönmüştü. Odanın içinde karanlıkta kalmıştık.
Ebubekirin ağlama sesleri ve gerilimden oluşan nefes sesleri gideriyordu odanın sessizliğini.
Arapça kelimeler fısıldanıyordu kulağımıza. Kısık bi sesle, “ne ?” dedim.
Yine arapça kelimeler söyleniyordu.
Ebubekir dayanamadı, “Anlamıyoruz ulan !” diye bağırdı.

Aradan 3 saniye geçmeden, kulağımda çekimsiz bi acı hissettim. Bir çığlık yankılanıyordu kulağımda.
iki elimle kulağımı tuttum, “yeter, yeteeer!” diye bağırarak yere kapandım.
Sesler kesilmişti. Hiç bi ses yoktu. Sonra mumlar tekrar alev aldı.
Odayı mumlar aydınlatıyordu sadece.

Ebubekir’in olduğu yere baktım, orada değildi. Bu korku canıma tak etmişti.
Ebubekir, diye seslendim. Gözlerim dolmuş, sesim titriyordu. Gözümden 1 damla düştü bacağıma. Tekrar, “Ebubekir” ismi süzüldü ağzımdan..

Kendimi koyvermiş, ağlayacakken arkadan boğazıma bir kol sarıldı. iki elimle kurtulmaya çalışırken bi ses geldi kulağıma, “ebubekir artık yok.” diye bir ses. Çok değişikti.

Sanki sesi sigara içmekten kesilmiş, yaşlı bir amcayı andırıyordu.
Yerdeki telefonu bir elimle tutup arkamdaki kişinin kafasına doğru rastgele vurdum.

Nereye vurduğumu bilmiyordum ama beni bırakmıştı. Yeniden, “aptal” diye bi sözcük söyledi. Hemen ayağa kalkıp ışığı sertçe açtım.
Yerde çelimsizce yatan beden, Ebubekir’e aitti. Fakat sesi değişmişti.
Yardım etmek istedim, bir o kadarda korkuyordum.
Tekrar dizlerinin üstüne geldi, ayağa kalktı yavaşça. Ağzını oynattı;

– “Artık bizim” dedi ve şeytani diye tabir edebileceğimiz şekilde gülmeye başladı.

Ne yapacağımı bilemedim, sehpanın üzerinde duran makas çekti dikkatimi.
Onu öldürebilirdim, ama yapamazdım. Oralarda bir yerlerde o vardı, Ebubekir oradaydı.

Sıktım yumruğumu, suratı gülen, ama dudağından az önce yediği darbe yüzünden kan süzülen Ebubekir’in önünde sertçe durdum.

“Ne istiyosun ondan ?” dedim. Hırslı bi ses tonum vardı o an. Sinirliydim. Korkusuz, cesaretliydim. Ancak her şey bir anda değişti.

Bir hareketiyle, ellerini çırpmasıyla ışığı söndürdü, o pis gülüşünü artık görmüyor, hissediyordum..
Korkmaya başlamıştım, vücudumda salgılanan adrenalin zirveye ulaşmıştı saniyeler içinde.

Işıklar kapalıyken bana her şeyi yapabilirdi. Her ihtimale karşı, sehpanın üzerinde duran makası elime almak için hamle yapmaya kalktım.

Karanlıkta makası bulmam biraz zaman aldı, makası yavaşça elime aldım, ve sakin ve titrek bir ses tonuyla:

– “Ne istiyosun?” dedim, korktuğum her yönden belli oluyordu..

+ Sizden ne mi istiyorum? (kahkaha)

Bir müddet sustuktan sonra, “Arkadaşımı rahat bırak, yalvarırım sana uğraşma bizimle..”, dedim. Sustu, korkudan geri gidip duvara yaslandım.

Sıkışıp kalmıştım. Odada sadece birazcık ışık sağlayan mumlar yanıyordu, yavaşça yakınlaşan ayak sesleri duyuyordum..

(Odanın kapısı çaldı: -TIK TIK)
– Oğlum, müsaitmisin ?

Elif teyzeydi bu, Ebubekir’in annesi..

Lanet olsun ya! Tam da şu vakit olacak şeymi?! Ne diyeceğimi bilemiyordum, derken boğazımda Ebubekir’in ellerini hissettim.

Nefes alamıyordum, tam karşımdaydı, karanlıktan yüzünü göremiyordum ama beni boğazımdan tutup duvara yasladığında, öldürmek için boğazımı sıktığını anlayabiliyordum..

Odanın kapısı aralandı, bir el uzandı ve ışığı açtı.

Ebubekir’in suratına baktım ve ellerimi boğazımdaki ellerine koydum, çekmeye çalıştıysamda olmadı, çok güçlüydü.

Beti benzi akmış, gözleri bembeyazdı. Boğulacaktım, ellerini çekemiyordum, o reflex ile makasın ucunu karnına sapladım.
Ellerinin gevşediğini hissettim. Sadece gevşemekle kalmayıp bırakmıştı. Ve;

– “Bana böyle zarar veremessin..” diye gülümseyerek yere yığıldı, Elif teyzeyse elleri ağzında korkuyla bizi izliyordu, şoke olmuştu.

Hemen oğlunun üzerine koşup, oğluum ! diye ağıtlar yakmaya başladı. Ben pişman ve ağlak bir şekilde öylece bakıyordum yerde yatan Ebubekir’e, kardeşime..
Hemen o telaşla cebimden telefonu çıkarıp ambulansı aramak istemiştim, ama telefonu cebimde bulamadım.

Telefon evde kalmıştı, o sırada annesi kin dolu gözlerle gözlerime baktı. Ve ayağa kalkıp, yakama sarıldı.

Korkmuş gözlerimle, kin dolu telaşlı gözlerine bakıyordum.

– “Ne yaptın oğluma !” diye çığlık atmaya başladı, “Herşeyi anlatıcam, lütfen!” diye bağırarak ellerini yakamdan çekip Elif teyzeyi ittirmek zorunda kaldım, ellerinden kurtulduktan sonra koşup evlerindeki ev telefonundan ambulansı aradım…

Bu durumu beni çok üzüyordu ya..
“Ne oldu lan yine!” diye bağırdım dış kapıdan çıkarken;

“Burdalardı, yanlız kaldığımda buluyorlar, yine geldiler.. Seslerini duydum, yine burdaydılar..” titreyen korkmuş sesiyle.

Ebubekir’in ensesinden tuttum, “bak bana, baak !” diye sakinleştirmeye çalışıyorum. “Oğlum biz bir bütünüz lan. Çözücez oğlum bu sorunu. Çözücez. Bana güven oğlum lan. Güven. Gel şimdi gidiyoruz” dedim. Attım elimi omzuna, yine sakinleştirmek için güldürme çabalarındayım;

“Kanka bak nooldu biliyonmu, geçen bi otobüsün önüne geldim durdum öyle adamda bişey yapmadı bakıştık sevgili olcaz galiba” diyerek eğlendirmeye çalışıyordum. Eğleniyorduda, gülümsemesinden belli oluyordu.

En fazla bunu yapabilir zaten, çocuğun yerine kendimi koyayım diyorumda, deliririm lan. Her neyse, saat 5 e yaklaşıyordu, Ebubekir’in evine gelmiştik, yavaşça kapıyı açıp içeriye girdik.

Ev gayet sıcaktı. “Oğlum beni sakın yalnız bırakma bak” dedi sakince. Annesi üst katta uyuyormuş. Rahatsız etmek istemedik.

-“Sende bu in cin kitapları falan varmılan ?”
+”Var, zaten bunlar yüzünden geliyor bu olaylar başıma”
-“Ver o kitabı” dedim, kafa salladı.

Gittik odasına. Odada eşyalar yerle bir olmuştu.
“Bunu onlar yaptı” dedi. Sesi yine titremeye başladı. “Sakın ağlama lan, çözücez bu sorunu.” dedim.

“Tamam” diyerek kitabı elime verdi, ismi ” Gizli ilimler ” idi.

Açtım, inceledim biraz. Cin çağırma bölümünü buldum. Hiç gecikmedik. Hemen yeterli ortamı oluşturmak istedim. Bir kaç mum bulduk, yaktık, ayin olayı doğruymuş..
Bu kitapta detaylı bilgiler yazıyordu. Odanın 4 yanına mumları koyduk, kitaptaki kelimeler arapçaydı.
Ebubekir eskiden kuran kursuna gitmiş, okumasını öğretti bana ezberledim kelimeyi.

-“Bunu yapmak istediğine eminmisin ?” dedi bana Ebubekir.

+”Senin için.”

Gülümsedi. Işığı kapatıp mumları yaktık, çiçek saksısından temin ettiğimiz toprakla ortaya bir şekil yaptık, başladık kelimeleri söylemeye.
Her kelimeyi söylediğimizde mum ışıkları dengesizleşiyordu, yükselip alçalıyordu.
Her kelimeyi söylediğimizde daha fazla yükseliyordu.
En son ateş söndü. Işığı yakarsak çok kötü sonuçlar olacağı yazıyordu.
Karanlıkta kalmıştık. Ebubekirin ağlamasını duyabiliyordum.
“Şşşt” dedim; “Kitapta kelime harici ses olmaması gerektiği yazıyordu.”

Bazı sesler duymaya başladık.

Mahalle aralarında bazı yerlerde, sadece sokak lambası aydınlatıyordu sokağı.
Hava soğuktu. Denizin üşüdüğünü farketmiştim, kollarımla sıktım biraz incecik belinden, “Sokulsana bedenime üşüyosun bak” dedim, iyice sarıldı koydu kafasını omzuma, bıraksam uyuyacak.

Ebubekir sessizdi, susuz kalmış gibiydi. Belki birazda aç.

O sırada kapıya gelmiştik. Elimi cebime attım, anahtarı çıkarıp kapıyı açtım. Ev her zamanki gibi sesizdi. içeriye girdik. Sessizce, “Geçin şöyle mutfağa bakalım. Hem olanları anlatır Ebubekir. Bende size bişeyler ikram ederim” dedim.

Mutfağa girdik yavaşça, fazla ses çıkartmasın diye ışığıda yavaş açtık.

Masaya oturdular. Ebubekir kafasını masaya koydu. Kollarını birleştirdi. Deniz’de Ebubekir’e dokunup, “Ebubekir, ne oldu o evde, ne oldu ?” diye soruyordu.

Bende sürahiyle, sakinleştirici niyetine 3 bardak su doldurdum.

Koydum masaya, dolabın kapağını açtım, dünden kalan pasta vardı. Çıkardım pastayı, kestim 3 dilim koydum tabaklara.

Tabaklarıda masaya koyduktan sonra çektim kendime bi sandalye, aralarına oturdum. Deniz ayağa kalkıp sandalyesini bana yakınlaştırdı, bi elini belime koydu, ardından yanağıma ıslak bi öpücük kondurdu, hiç sesi soluğu çıkmayan Ebubekir’inde omzuna dokunarak “Gelicez üstesinden merak etme Ebu.” dedi. ‘Ebu’ lakabıdır, bazen kullanırız.

Döndüm ebubekire. Ellerini anlına koymuş, dirsekleri masada. Düşünüyor öylece.

Koluna koydum elimi:
– “Anlat kanka, ne oldu ?”

Çekti ellerini alnından. Derin bi nefes alıp konuşmaya hazırlandı, yeni ağlamıştı, sesi titrekti, genizden geliyordu. Ağlamaya hazırdı, en ufak bişeyde ağlayacak gibiydi..

“Kanka bak, ben uyurken birden kapı çat diye kapandı. Yine aynı olay oldu. içeride birileri vardı. Ama göremiyordum. Kanka… (ellerini tekrar anlına koydu. Ağlıyordu yine) bişey boğazımı sıkıyodu kanka.. Sesim çıkmıyoduu. Çıkmıyodu. Çıkmıyodu işte! (elini masaya vurdu. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.) öldürüyolardı beni.. Yapamıyorum artık dayanamıyorum her gece buna. (bağırarak) “Olmuyo !”, Hareket edemiyodum. Nefesini boğazımda hissediyodum. Kalbime batıyodu bişey.. Bu gece çok ileri gittiler… Son anda annem üstümü açmışımdır diye üstümü örtmeye geldiğinde ışığı açtı ve her şey bitti. Nefes nefese kalmıştım, suratım bembeyazdı..

Annem göz yaşları içindeydi. Ben iyiyim anne diyip hırkamı aldığım gibi sokağa attım kendimi, tek çarem seni aradım, eh.. işte burdayım..

Beyler bu günki son part uzun attım bunuda yarın akşam devam edicem;
Elif teyze ağıtlar atarken ben kapıda telaşla olanları izliyordum;

Ebubekir yerde gözlerini açmıştı, göz bebeği yerindeydi.

Yüzüne kan gelmişti. Sesi fazla çıkmıyordu, kan kaybediyordu..

– “Ne oldu bana..” dedi güçlükle, konuşamıyordu..

Hemen yanına gittim, Elif teyze üzerime saldırdı.

Güç olarak, o yaşlı olduğu için ondan güçlüydüm. Elini tuttum, “Elif teyze sakin ol olanları anlatıcam sana lütfen sakin ol” dedim, korkuyordum..

Annesi çok telaşlıydı, tekrar oğlunun başına koştu ve “Oğlum, Ebubekir’im, iyimisin oğlum?!” diye ağlamaya başladı.

Güçlükle, “i-iyiyim” dedi Ebu, annesinin ağıtları eşliğinde ambulans sesi duyuldu mahallede. Camı açıp ambulansa evin burası olduğunu bağırdım;

Koşup kapıyı açtım, o sırada sedyeyle içeri girdiler. Ebubekir’i aldılar sedyenin üstüne, hızlı bi şekilde ambulansa zütürdüler.

Tüm mahalle ayaklanmıştı. Ambulans, siren sesi eşliğinde uzaklaştı.

Elif teyze Ebubekir’in arkasından ağlıyordu.

Sokaktaki bağırışlarından komşular aşşağı indi, Elif teyzenin bağırışları içimi çok acıtıyordu.

– Katil!

Diye bağırıyordu, zar zor sakinleştirilen Elif teyzeye tüm olayı başından sonuna kadar komşuların yanında anlatmak zorunda kaldım.

– …. ve sen odaya girdiğinde, beni boğuyordu. Mecburen reflex olarak elimdeki makası ona karşı kullanmak zorunda kaldım. Üzgünüm. Gerçekten çok üzgünüm, ama benim bi suçum yok elif teyze.., diye izah ettim.

O gece çok bitkin bi şekilde döndüm eve. Bizimkiler uyuyordu, saat sabahın 7’siydi ve biraz uykuya ihtiyacım vardı…

Kapıyı açtım ve yavaşça merdivenlerden odama doğru çıktım, odamın kapısından girecekken bazı sesler duydum. Biraz daha yakınlaşınca farkettim..

Oğuz, telefonumda Ebubekir’in attığı ses kaydını dinliyordu;

içeri daldım, ani bi hareketle telefonu elinden aldım ve sessizce, “geç yatlan yatağına” dedim.

“Uykum yok !” diye bağırdı. Boğazından tutarak, “Bağırma, annem uyuyor gerizekalı.” dedim, bıraktım.

“Şimdi git televizyonmu izleyeceksin ne yapacaksan yap, ama sessiz ol” dedim.

Oğuz asabice kapıdan çıkarken yatağıma uzandım. Bütün o gecenin stresiyle yattım, yorganı üzerime çektim ki bir ses duymaya başladım, telefon sesi.. of.

Deniz arıyordu, kendimi toparlayıp telefonu açtım.

Alo, bile demeden hemen;

– Sevgilim, beni iyi dinle. 1 saat sonra, eskiden gizlice buluştuğumuz yere gel. Çok önemli, orda olman gerek.” deyip kapattı telefonu.

1 gram uyku uyuyacaktım, yok. Olmadı.

Tüm günün yorgunluğuyla, giyindim ve hazırlandım.

“Bu kız beni sabahın 8 inde neden oraya çağırsın ? Neyse, vardır elbet bi bildiği..” diyerek merdivenlerden sakince indim, ceketimi tekrar giydim ve çıktım evden.

Son anda telefonumu evde unuttuğum aklıma geldi. Kapıyı sessizce açtım, içeri girdim.

Oğuz televizyon izlemiyordu. Yatağına gitti heralde dedim içimden, merdivenden sakince çıktım ve odaya girdim. Sehpanın üzerinde duran telefonu alıp cebime koydum.

Bu arada Oğuz’u dürtüp, “şşt televizyon izlemiycekmiydinlan sen?” dedim.

“Hıı, yoo” dedi uykulu bi sesle. “Ne ?” dedim. “Ne zaman dedim ben öyle bişey ya, uykum var git başımdan.” dedi ve yorganı başına çekti.

Yorganı asabice başından çekerek;

– Oğlum sen az önce ayakta değilmiydin ? Benim telefonumu karıştırmıyormuydun ? dedim.

+ Yoo, rahat bırak beni abi ya uykum var, diyerek yorganı tekrar başına çekti.

O anda anladım, Deniz’e küçükken yaptıkları şeyi yapacaklardı banada..

Buluşma yerine gitmedim, Deniz’e mesaj çektim,

– Aşkım, az önce senmi aradın beni ?

Biraz sonra mesaj geldi;

+ “Hayır bitanem, şimdi uyandım bende. Mesaj sesinden, ne olduki ?”

Bu mesajı gördükten sonra iyice ürkmeye başladım.

Kime güvenecektim ben ?

Kimlere güvenebilirdim…

– “Bekle, geliyorum. 5 dakika sonra kapıda ol” dedim.

Evden çıktığım gibi koştum. Ne oluyordu böyle..

Düşüncelerim çok karmaşıktı.

Bir yandan Ebubekir, bir yandan ONLAR.

Uykusuz olduğumdan dengesizce koşuyordum, kapıda bekleyen Deniz’i gördüm. Elinden tutup, “Herşeyi yolda anlatıcam hayatım. Gel benimle, hastaneye gitmemiz gerek.” dedim.