cin çağırdıktan sonra başıma gelenler

emin olmamakla birlikte üç kulhü bir elham okunduğunu hatırlıyorum. bana okutmadılar. dua okuma işlemi bittikten sonra fincanı yer masasını üzerine koydular ve ahmet sesli bir şekilde ruhlar aleminden bir ruh istiyoruz demeye başladı. belki de 5 dk bu şekilde devam etti fakat hiç bir tepki yoktu. bu konuda epey tecrübeli olmalılar ki yeri değiştirelim dediler. evin salonuna geçtik. aynı düzenek orada da kuruldu ve aynı işlemi tekrar yaptılar. bu arada unutmadan ekleyeyim, parmakları da fincanın üstünde fakat ben hala olaya müdahil değilim. sadece etraflarında oturuyorum, onlar da çağırıyorlar. bir süre daha denediler. yaşananları görünce gözlerime inanamamıştım. bugüne kadar duyduğumuz, ala edip gırgırını yaptığımız şey gerçekmiş. arkadaşlar 13 14 yaşındasınız. düşünsenize o an yaşadıklarınızı. bütün tüylerim diken diken olmuştu. korkudan bir süre konuşamadım. fincan hareket ediyordu. zikzak çiziyordu fincan. abimler hiç bir şey yokmuşcasına, çok soğukkanlı bir şekilde fincanı izlerken, ben korkuyla onları izliyordum. içimde besmele çekmeye çalışıyorum, ama o korkuyla onu da beceremiyordum. abimler bir takım sorular sormaya başladılar. sordukları her soru da fincan hareket ediyor, üç harfli cevap veriyordu. onlar şahsi olarak ne sordu hatırlamıyorum. fakat benimle ilgili sordukları sorulara hep doğru cevabı verdi. o zaman beni seven bir kız vardı. onu sordular üç harfliye. Allahım gerçekten de doğru bilmişti. korkum iki kat daha arttı o an. ömrümden ömür gidiyordu. o yaşadığım saniyeler hiç çıkmıyor aklımdan nasıl bir etki bıraktıysa üstümde. fakat bir yandan da aklımı kemiren bir şey vardı. abimler hareket ettiriyor olamaz mıydı fincanı?

Devam Et Konuyu SAptırma

şu konuda anlaşalım arkadaşlar. kimse yazdıklarımı okumak zorunda değil. saçma sapan buluyorsanız, dikkat çekmeye çalışan, ilgi meraklısı birisi olarak görüyorsanız lütfen defolup gidin başlıktan. kimseyi yaşadıklarıma inandırmak zorunda değilim. yaşadığım zulmü bir ben bilirim bir de ben. yoğun ısrarlarım sonucunda abimler kalmamı kabul ettiler. özellikle de uyarıda bulundular gördüklerine şaşırma, ani tepkiler verme diye. ben olacakların farkında olmadan onaylarmışcasına kafamı sallıyordum, hala ciddiye almıyordum. içimde zerre de korku yoktu. üç harfli konusunda tek bildiğim, bir çok insan gibi anlatılan hikayeler. benim için oyun gibi bir şeydi belkide. ne olabilirdi ki? hazırlıklar yapılıyordu. bir yer masası kurduk. abimler kağıda bütün alfabeyi ve 0'dan 10'a kadar rakamları yazdılar. bir de evet ve hayır diye iki ufak kağıdı masaya koydular. daha sonra beni de yanlarına çağırdılar ve yuvarlak kurduk. ilk korkuyu ne zaman hissettim biliyor musunuz? işte tam o anda. gerçekten içimde bir şeyler yapma! diyordu bana. olur ya hani hissi güçlü insanlar zaman zaman dejavu yaşarlar, olacak bir şeyi zaman zaman önceden hissederler. bu bana da arada olur. o anda öyle bir hisse kapıldım işte. kötü bir şeyler olacaktı. ama içimdeki merakta beni yeyip duruyordu. artık iş işten geçmişti başlamıştı abimler. ahmet denen hergele işin başındaydı. fikirde ondan çıkmıştı zaten. ortaya konan fincanı alarak içine dua okumaya başladı. okuduktan sonra fincana üfledi. aynı işlemi mehmet ve abim de yaptılar. tipik üç harfli çağırma ritüeli gerçekleşiyordu. filmler de izlediğimiz manzarayla karşı karşıyaydım.

hadi lan

@23 yalan dedektörü amk

@21 yalancı oldukları içindir panpa

yalan olduğunu anlamama 1-2 entry var hadi bakalım inşallah yalan değildirde zevkle okuruz

gece okurum rezerved

oğlum bu cinler niye hep 9. nesillere bulaşıyo lan

Devam Beybi

ben hala ne olup bittiğini çözememiştim. Mehmet abi belki de olacakları hissetmişcesine burada olmaz, çocuk var diyordu abime ve ahmet'e. ben hala ne olduğunu anlamadan, ne çocuğu koca adam olduk triplerine girmiştim bile. başıma gelecekleri bilmeden atarlı bir ergen olmuştum o anda. mehmet'i dinleseymişiz belki de böyle olmayacaktı. her neyse... ahmet ve abim üç harfli çağıracağız, korkarsan komşu'ya git dediler bana. bense göğsümü kabartmış, ısrarcıydım. kalacaktım, ben hiç bir şeyden korkmam! allah belamı vermesin. kork lan kork gerizekalı. ne lüzum var ki kabadayılığa, külhanbeyliğine? bak hayatın avuçlarından kayıp gidiyor, ama sen hiç bir şey yapamıyorsun. insanlara anlatsan derdini, kim inanacak ki sana? hasgib... der kime anlatsam yaşadıklarımı. inanmaz, gülüp geçerler. nitekim bir iki kere böyle bir girişimde bulundum. en samimi arkadaşlarıma durumu anlatmaya çalıştım. bak en samimi arkadaşlarım diyorum. ama daha üç harfli der demez hepsi bana aynı tepkiyi verdi. gülüp geçtiler. üç harfli yok, inanma dermişcesine dişlerini göstererek sırıttılar. halbuki ben gözlerimle şahit olmuştum varlığına, ötesi var mı arkadaşlar? konuyu gene saptırdım kusura bakmayın, ama kendimi ifade edebildiğim tek yer burası. ara ara böyle çıkışlarım olabilir kusura bakmayın. blog açıp orada paylaşmayı bile düşündüm yaşadıklarımı ama çekindim, birileri ben olduğumu anlar da deli muamelesi yaparlar diye.

hızlıııııııııııııııııııııııı

rezerved

hızlı yaz lan

rizörvıd.

ed panpa anlat bklm

devam et panpa

dinliyok

Velhasılkelam abimin arkadaşları geldi. iki kişiydiler. isimlerini vermem mümkün değil, lakin birisini ahmet birisini de mehmet olarak varsayabiliriz. daha önce bir iki kere görmüşlüğüm vardı bu tipleri, fakat ne muhabbetim oldu, ne de samimiyetimiz. zaten arada epey yaş farkı vardı, ortak bir şeylerimizin olması pek mümkün değildi. ayrıca ben çok içine kapanık, daha doğrusu çok sessiz birisiydim. bana dokunmayan yılan bin yaşasın modunda takılıyordum o yıllarda ( pek farklı değilim hala ).

Arkadaşları gelince başladılar bizimkiler hemen gırgıra, şamataya. Boş muhabbetler dönmeye başladı gene. yaşım ufak da olsa, o yıllarda dahi konuştukları muhabbet çok salakça geliyordu. bir insanın tüm hayatı karı-kız, dal-daşak muhabbeti olmaz, olmamalı agalar. bu kadar boş yaşamamalı insan. ulan pekekente bak hayat dersi mi veriyorsunuz demeyin. gerçekten de öyle. hayatı karı kız denkleminde süren insanlar var. evlerine ateşler düşe neyse. o akşam şampiyonlar ligi maçı vardı. Hatta barcelona maçı vardı. Yanlış mı hatırlıyorum emin değilim, zihnim benimle kafa bulmuyorsa Kleivert vs oynuyordu o dönem Barcelona'da.
Maçı izledik, gırgırımızı yaptık derken abimin Ahmet isimli bin arkadaşının aklına bir şey geldi. aralarında sinsice bir gülümseme geçti. ben tabi anlayamıyorum ne olduğunu, fakat onlar daha önce böyle bir şey yapmış olacaklar ki mimikleriyle anlaşıyorlardı.

Reserved bitir de okuyak