cezaevinde yaşadığım o pis günler

rezerv

neyse ben devam ediyorum

gibmeseler b ari

65 te kaldım unutmayayım

reserved

okumadım

@179 amacın ne gerizekalı ahlaksız herif .ama dur aslında iyi oldu onu oraya koyman yalanına sokuyumcular gidip 31 çeker

reserved

reserved

reserved

reserved

beyaz torosun arka koltuğundan dışarıyı izliyordum... arada bir de telsiz sesleri geliyordu... daha önce de binmişliğim vardı polis arabalarına ama o zamanlar ne halt yediğimden haberdardım ve ne olacağını az çok kestirebiliyordum ama bu sefer her şey başkaydı, arabaya oturuşum, yanımdaki polisler, telsiz sesleri, şehir, şehir bile farklıydı... yanlarından geçtiğimiz arabalar, arabanın içindekiler hepsi tek ağız olmuş "taku yedin oğlum sen" diyordu... bir şey de yapmamıştım üstelik, ama yine de korkuyordum ve mutlaka yanlış bir anlaşılma vardır diye de ümit ediyordum..

iyi de silah neyin, nesi? nerede bulmuşlar ki, bilmiyordum... içim içimi yiyordu... o an kaç dakika gittiğimizi, nerede olduğumuzu bile kavrayamıyordum artık... dışarı bakıyordum ama gördüklerimin sadece gözlerimin önünden geçiyordu, zihnimin kenarına dahi ulaşmadan gözden kaybolurdu...

silah'ı sorsam mı diye düşündüm? ya terslerse...

zaim komisere baktım, koltukta yan oturmuş, tespihini sallıyordu...

"amirim" dedim...

zaim komiser dikiz aynasından bana bakarak...

"ne var lan" dedi..

"silahı nerede bulmuşlar ki" dedim...

"bırak artık evlat" dedi " bırak , huzurla uyusun"

"bırak da kavuşsun sevdiklerine…”

o bırak dedikçe ben gözlerimden akan yaşı durduramadım, sanki vanası bozuk bir musluk gibi akıyordu gözlerimden yaşlar…

başımı omzundan alıp yanaklarımı avuçlarının içine aldı…

göz göze geldik yunus amcayla, gözlerimi silmeye çalışsam da izin vermedi…

“bırak kalsın” dedi…

başımı eğerek yunus amca dedim…
yunus amca dedeme bakarak…
“yolu ışık olsun…” dedi…

ben de dedeme baktım…

üzerinde beyaz bir örtü… göbeğinin üzerinde de bir bıçak vardı, öylece uyuyordu…

ben dedeme bakarken bahçeden ağlayan bir kadının sesi geliyordu… ama öyle bir ağlama ki, sanki onunla beraber yer gök ağlıyordu…
(

yunus amca kolumdan tutup kaldırmaya çalışınca kalktım, kalktığım gibi sarıldım yunus amcaya… o da bana… omzuna başımı koyarak hıçkıra hıçkıra ağladım… ben ağladım, o sustu… ben ağladım o sustu…

saçlarımı okşayan eli sırtıma indi, avuç içiyle sırtıma vurdu birkaç kez…

“tamam evlat, tamam” dedi…

o tamam dedikçe ben sarıldım, ağladım…

“harap etme kendini”…

“ibrahim” dedi…

sustu…

“ibrahim” dedi bir kez daha…

“sahibine gitti ibrahim… ailesine gitti… evladına, gelinine, torunlarına... "

yüzümle dedemi yunus amcaya göstererek,

“dedem” dedim bir kez daha…

dedemin sağ eli göbeğinden düşmüş çekyatın kenarında hareketsiz duruyordu…

dedemin elini o halde görünce eline sarılarak öptüm, ağladım… öptüm ağladım… avuç içini, elini… parmaklarını öpüyordum… avuç içini yanağıma koydum, ağladım… yunus amca yanıma yaklaşınca elini diğer elinin üzerine koyarak sırtımı çekyata dayadım, başımı bacaklarımın arasına alarak lanet ettim kendime bir süre daha…

o sırada yunus amca dedemin üzerine beyaz nevresimi örtüyordu… kendi evinde kefenini giymişti dedem… kendi evinde kendi nevresimi ona kefen olmuştu…

çekyatın kenarında beyaz nevresimi gördükçe ağlamam pişmanlığa karıştı… keşke diyordum, keşke işe gitmeseydim bugün, keşke erken gelseydim, keşke son bir kez daha sarılsaydım, dokunsaydım o sıcak ellerine… öpseydim o güzel ellerinden… o da öpseydi beni, öpseydi… yalan da olsa o da sarılsaydı bana bir kez daha… can bedendeyken, yani ruh candayken bir saniye bile olsa dokunabilseydim dedeme… bir saniye bile olsa, bir saniye… dokunamadım, sarılamadım da ki hayatımda yaşadığım en büyük pişmanlık da o anda yaşadıklarımdır...

ben dedeme sarılı bir şekilde ağlarken bir elin omzumdan çekerek beni dedemden ayırmaya çalıştığını hissedince daha çok sarıldım, omzuma dokunan el sanki sarılma hissimi kırbaçlıyor gibiydi… daha sıkı çok sıkı sarıldım.. ben ne kadar sarılmamı güçlendirdiysem o el de beni dedemden ayırmaya kararlıydı…

gelen yunus amcaydı, elinde beyaz bir nevresim, “kalk evlat, kalk”… diyordu bana…

yunus amcanın evde olduğunu bile unutmuştum…

“yunus amca” dedim,

“dedem” dedim, ağladım…

dedemi yunus amcaya göstererek,

“dedem” bir kez daha… “dedem”

“dedem diyordum tıkanıyordum, yunus amcaya “dedem öldü” diyemedim… öldüğünü söylemekten bile korkuyordum ki, yakıştıramıyordum da… ölüm bana yakışırdı da dedeme hiç yakışmıyordu… o an ben ölseydim de dedem yaşasaydı diyordum ki hala da öyle diyorum…

18 eylül 2003

elimde siyah beyaz bir fotoğraf… dedemin giderken bana bıraktığı miras…

fotoğrafa bakıyorum… dedem, babam, annem, sadık, elif ve ben…

ben dedemin elinden tutuyorum, elif babamın kucağında, sadık annemin elinden tutmuş gülümsüyoruz dedem hariç …

bir aile olarak çektirdiğimiz ilk ve son fotoğraftı bu ki, varlığından bile habersizdim o ana kadar… dedemin sakalları kısa ve siyah, başı dik ve başında kasketi, gömleğinin düğmeleri sonuna kadar ilikli, siyah yeleği, cep saatinin zinciri, bir eli yeleğinin cebinde diğer eliyle elimi avuçlamış , gözleri boncuk boncuk, yüzünde de ciddiyet hırkası…

hepimiz gülümserken bir o ciddi, bir o… güzel dedem, dedem…

elimde fotoğraf çekyatın yanına yaklaştım, dedeme baktım, fotoğraftaki ciddiyet yerini solgun bir yüze bırakmıştı, elleri göbeğinde bağlanmış, boncuk gözleri kapalıydı… çekyatın dibine yere oturdum… sakallarına dokundum dedemin, sakalları bile ölümün soğuk nefesini soluyor gibiydi… dedemi ilk kez böyle solgun görüyordum…

dedemin yüzüne dokunarak, güzel dedem böyle yığılacak mıydın sen" dedim, dedem… böyle yığılacak mıydın dedem, böyle gidecek miydin? yığılmıştı ve gitmişti artık...

şimdi uyansa da nefretini kussa diyordum ama o susuyordu... hep af dilemek istemiştim dedemden ama korkuyordum, konuyu açmaktan bile çekiniyordum... o da bunu biliyor olacaktı ki hiç açmadı konuyu... babamın, annemin ve kardeşlerimin ölümünden ben sorumluydum...

affet beni dedem, affet… dedim ağlamayla karışık... sonra da sarıldım, öyle bir sarılıyorum ki hani daha çok sıkarsam belki kendine gelir de gözlerini açar diyordum… ama açmıyordu gözlerini, açmıyordu…

dedeme o sarılma anında kendime ettiğim lanetleri bir ben bilirim ki, hala da ediyorum ve ben dedemi çok ama çok özlüyorum… biliyorum beni hiçbir zaman affetmeyecek ki, hakkı da ama ben de affetmiyorum kendimi…

geldim beyler ben son hız devam eder bu arada bazılarına iki çift lafım var
@196 ben liseli falan değilim 26 yaşındayım ve size bir şey inandırmak zorunda değilim
@195 kimsin sen lan benim ömrüm hapishane de senin gibileri gibmekle geçti
@191 elimde isanbul cezamahkemesi ve istanbul adiyesi istanbul emniyet merkezi falan filan belgeler var onların da hepsini caps olarak atacağım
@184 ben genel açıklmayı yaptım

burdan devam

nereye kadar gideceksin bakalım liseli