Günlerden Cumaydı... Herkesi köy meydanında bulurum diye ümit ederek meydana indim... Beklediğim gibi ortalık kalabalıktı.
Pek çok insanı ilk kez görmüştüm ama köy halkı biraz mesafeliydi. Dün gece olanları muhtara anlattım.
Şaşırmış gibi durmuyordu...
"Burası ıssız sakin alan... Böyle olaylar oluyo denir ama ürkecek bir şey yok öğretmen bey.Biz gidemiyoruz , ömrümüz burda geçti ama senin gitme gibi bir şansın da var" dedi...
Açıkçası gitmek içimden gelmiyordu... Bu köydeki gizemi çözmek istiyordum.
Cuma namazı için camiye gidilip gidilmeyeceğini sordum.
"Biz camiye gitmeyiz... Biz ne zaman camiye gitsek evde hanımlarımıza bir şeyler olur.Çocuklarımıza bir şeyler atılır.O yüzden her cumayı köy meydanında sokakta kılarız.Ne zaman ki camiye gitsek sanki bir şeyler ters gider" dedi...
Dedikleri şaşırtıcıydı... Şayet ortada bir cin varsa da camiye sığınmamız bize güç verirdi... Ama bu sadece bir fikirdi tabi. Olayların derinliğini sonradan anladık.
Cuma namazını kıldıktan sonra eve gittim... Füsun öylece oturuyor , kitap okuyordu.
Gece olmuş , karanlık çökmüştü.

Nihayet sabah olmuş , gün doğmuştu... Füsun berbat bir haldeydi...
Önce ne olduğunu o zaman için bilmediğimiz bir şeyin ona seslenip ormana kaçtığını görmüş , daha sonra da gaz lambasının sebep olduğu yangından dolayı ölüm tehlikesi geçirmişti.
Bir gece de 2 kez ölümden dönmüştü belki de.
"Daha iyi misin" diye sordum...
"Ne zaman gidicez burdan." dedi.
Füsun'un durumu git gide kötüye gittiği için bir şey diyemiyordum... Konuyu değiştirmek için
"Haplarını alıyor musun" diye sordum...
"Benim dün yaşadıklarımın hastalığımla ya da ilaçlarımla alakası yok Fuat... Dün ben bir CiN gördüm" dedi... Sesi ürkütücü geliyordu.
"Sen kendine bunu itiraf edebilir misin ? Korkarsın değil mi ?" dedi... "Evet ben dün gece bir cin gördüm... Tamamen görmedim belki ama ordaydı , bahçede kapımıza doğru dönüktü ve bir ata atlayıp gitti." dedi...
Ben şok olmuştum , gözlerim dolmuştu... Füsun belki de bunca zaman itiraf edemediğim şeyi yüzüme vurmuştu...
Ve at... Evet o at belki de Cemil Ağa'nın atı ile aynı kaderi paylaşacaktı.
Kabul ediyordum , bu köyde hiç de iyi olmayan şeyler dönüyordu
Kahvaltıdan sonra köy meydanına indim.

Fuat Erdağ anlatmaya devam ediyor...

Sabah uyandığımda Füsun salondaki karyolada uzanıyordu... Geceyi uykusuz geçirdiğini anlamıştım. Nasıl olduğunu sordum , konuşmadı.
Hayatım boyunca Füsun'un mutluluğu için çabalayan birisiydim ama bu köyde yaşadıklarından sonra eskiye dönmüştü... Yıllar önceki Füsun geri gelmişti sanki.
Onu böyle görmek bana da yük oluyordu.
Füsun'un yanına gidip "Bugün Şanlıurfa merkezine gidip dilekçe yazıcam... Tayinimi istiycem." dedim.
Daha önce köyden gitmek isteyen Füsun bu kez elimden tuttu...
"Gitme bir yere... "
Ne olduğunu sordum , bu tutumu beni şaşırtmıştı.
"Gidersen de peşimizde olacaklar... Onları şehrimizdeki sevdiklerimizden uzak tutmak için burda kalmalıyız" dedi.
"Saçmalama Füsun , daha onların şerli varlıklar olduğundan bile emin değiliz... Görmüyor musun köy değişik insan dolu , belki birileri eğleniyor bizimle bilemeyiz ki" dedim.
"Ben dün burda bir ses duydum Fuat... Ve o sesi tanıyorum. Yıllar önce de o sesi duymuştum." dedi.

Heralde pek çok köyde bu isimde çıkmaz sokak var diye düşünüp bakkala indim... Erkek bir bakkal bekliyordum ama 60'lı yaşlarında zayıf bir teyze bakkalda duruyordu.
Alışverişi yaptıktan sonra bana dönüp
"Yeni evli çiftsin , ne güzel mesleğin elinde , kalma bu köyde evladım... Bu köyün insanı gariptir , bu köyün yeri tekin değildir." dedi.
"Teyzecim herkes öyle diyor ama ben okumuş etmiş adamım , bunların hepsinin mantıklı bi açıklaması vardır elbet" dedim...
Kadın bir şey demedi , susup gülümsüyordu.
Eve doğru tekrar yokuş çıkmaya başladım , bu sefer de yine aynı Cin Çıkmazı'nın olduğu bayırı kullanmak istedim.
Bayırdan çıkarken az önce duvarında Cin Çıkmazı yazan sokakta bir şey yazmadığını farkettim.
Elimdeki poşetleri yere bırakıp yakınına gittim... Çıkmaz sokak aşırı dar ve uzundu... Ucu gözükmüyordu örülen duvarlardan dolayı.
Nerde bu tabela diye ararken kar yağışından dolayı yere düştüğünü gördüm.
Ama bu olayları kafama takmış olmak bile beni geriyordu.

Eve vardığımda Füsun uyuyordu... Dün geceki uykusuzluğu belli ki bugün çıkıyordu.Ben de ortalığı toparladım. Kitaplığımı düzenledim.
Okulların açılmasına zaten çok da fazla bir dönem kalmamıştı.
Füsun'un uykusu kısa sürmüştü... Aslında bu biraz iyi olmuştu , uykusunu alamamıştı bari gece rahat uyuyabilecekti.
Birlikte karnımızı doyurduk , beraber kartlardan fal baktık , anlayacağınız iyi bi zaman geçirdik...
Gece uykumuza çekilmeden önce Füsun bana köyde kalıp kalmayacağımızı sordu...
"Derse girene kadar karar vermemekten yanayım" dedim.
Peki der gibi başını salladı , gaz lambalarını söndürüp kapıları kitleyip odamıza çıktık ve uyumaya başladık.

- ikinci Gece Yaşananlar (Füsun Hanım anlatıyor... )

Fuat biraz yorgun gibiydi , uykuya dalmıştı... Ben de bir sağa bir sola dönüyordum ama bir türlü uyuyamamıştım. Uykumdan kalkıp su içmek için alt kattaki mutfağa indim.
Dolaptan su doldurdum ve içmeye başladım.
O sırada evimizin bahçesinden sesler duydum... Zıplama , adım atma sesleri geliyordu.
Salona gidip gaz lambasını aldım , sonuna kadar açıp bahçeye baktım.
Bahçede 3 tane kız çocuğu ip atlıyordu... ikisi ipi tutuyor bir tanesi ortada zıplıyordu.Üçünün de saçı aynı şekilde örülmüş , aynı beyaz elbiseyi giymiş ve aynı şekilde somurtarak bakınıyorlardı.
Beni farketmişlerdi... Geriye doğru adım atmaya başladım... Bir tanesinin eliyle beni çağırdığını hatırlıyorum.
Korkmuştum yukarı çıkıp yatağa uzandım ve uyumaya çalıştım.

Füsun ayağa kalktı , tam gidecekken
"Hayır , Füsun hanım burda kalsın.O da burada konuşulacakları duysun istiyorum." dedim.
Kötü şeylerin anlatılacağını bile bile hasta olan eşimi niye yanıma çağırdım inanın bir fikrim yok.
"Siz bilirsiniz" dedi muhtar...
"Bak öğretmen bey , bu köyle ilgili çok hikaye duymuşsunuzdur... Bu köye Karakeçi'li olandan başka kimse gelmez , kimse uğramaz , bizim için de o köyün insanı kafirdir Allah onlara cezalarını veriyor derler" dedi.
Ben dinliyordum... Füsun'da biraz daha dikkatli dinlemeye başlamıştı...
"Anlatılanların her ne kadar yalan kısmı varsa , gerçeklik kısmı da vardır... Biz bu köyde 3-4 yıldır çok değişik şeyler çok değişik olaylar yaşadık... Köydeki bütün camileri kapatıp boşalttık. Köyün erkekleri namaz için camiye gidince o şerli şeyler evde yalnız kalan hanımlarımıza çocuklarımıza saldırdı...
Köy camimiz çok kere yangına kurban gitti... Duvardaki yazılar parçalandı. Köylünün hayvanları telef edildi... Ve daha oncası" dedi...
Bunlar anlatılırken Füsun koluma girmiş , kolumu farkında olmadan sıkmaya başlamıştı. Korktuğu her halinden belliydi...
Ben bir şey diyemedim... Köyün muhtarı bunları anlatınca "kuruntu" demek saçma geliyor...
Önümüze çaylar geldi... "Yok , biz eve geçelim." dedim.
Konağın anahtarını alıp yola koyulduk.

- Dördüncü Gece Yaşananlar (Füsun Hanım Anlatıyor... )

Uykuya dalamamıştım... Bu evde henüz sağlıklı bir uyku çekmemiştim bile. Fuat kitapta bir şeyler araştırmıştı , yorulduğu belliydi ve o çoktan uyumuştu.
Yaşadıklarımdan sonra içimde çok da fazla bir korku kalmamıştı , artık sadece kurtulmak istiyordum.
Alt kata inip kütüphaneden bir kitap seçtim... Tam merdivenlerden çıkarken alt kattaki masanın sandalyesinin hareket ettiğini hissettim...
Kafamı arkaya çevirmemeye çalıştım.Bir adım daha attım merdivende bu sefer masaya birisinin sanki eliyle vurduğunu hissettim... Korkuyordum.
Oracıkta öylece bekledim ve sanki kulağımın dibine kadar gelip bir şeyler söylediğini hatırlıyorum...
"Ne me vühü Füsun... Ne me vühü Füsun... "
Ben bu sesleri duyarak ağlamaya başladığımı hatırlıyorum...
(Bu noktada Füsun hanım kalanı anlatmaktan vazgeçiyor , daha fazla detay vermiyor ve sadece o geceyi sabaha kadar merdivende sabit bekleyerek geçirdiğini , şerli varlığın seslerini dinlediğini söylüyor... )
- Füsun Hanımın hatırladığı cümle "Ne me vühü Füsun" cümlesinin anlamı "Bize hizmet et Füsun" demektir.

Konağa girip Füsun'un yanına gittim , okuldaki yangın kafamı karıştırmıştı ama önceliğim eşimin sağlık durumuydu.
Sabah olmuştu... Füsun dün geceki şeylerden sonra bu sabah biraz daha iyi gibiydi.
"Fuat... Dün bir şey daha oldu" dedi.
"Nasıl yani ?" dedim...
"Fuat , ben adet oldum" dedi gülerek...
iyi şeyler de olabiliyordu... Sıkı sıkı sarıldım ona...
"O zaman bir daha ki ay doktora gidelim , evlat şansımız olabilir belki , değil mi bitanem" dedim.
Gözlerinin içi gülüyordu , Füsun ilk kez bu kadar mutlu olmuştu...
"Tamam , artık iyi olacağım... " dedi.
Cebinden bir kağıt çıkardı. Kağıtta adres ve isim yazıyordu...
"Bizim için senden bir şey isteyebilir miyim ?" dedi...
"Evet , tabi ki" dedim.
"Başımıza musallat olan şey her ne ise biz burdan gidersek daha da saldırganlaşacak ve ailemize de bela olacak.O yüzden ben bu köyde kalmalıyım... Bu köyde istanbul Üniversitesi profesörü R.N. nin adresi var... Git , onu bul... Benim eşin olduğunu söyle ve onu buraya getir... " dedi.
Füsun'u yalnız bırakmak istemiyordum ama bu adamın adını daha önce duymuştum.
Günümüzün pek çok ilim ve din addıbını kendisi yetiştirmiştir.
Istanbula o dönemde gidip gelmek 3 günü buluyordu ve Füsun en az 3 gece o evde yalnız kalacaktı...
Hızlıca hazırlanıp Şanlıurfa merkezindeki otobüsler ile önce Ankaraya ordan da istanbula gitmek üzere yola çıktım...
Gitmeden eşime sıkıca sarıldım ve doya doya kokladım.

- Fuat Bey anlatmaya devam ediyor

Sabah uyandığımızda Füsun benden önce kalkıp kahvaltıyı hazırlamıştı... Uykusuz duruyordu ve normalde asla bu saatlerde kalkmazdı.
Geçirdiği rahatsızlıktan sonra uyku düzeni bizim için çok önemliydi.
"Gece rahat uyudun mu Füsun" dedim.
"Evet , rahattım." dedi.
Füsun'un yalan söylediğini gözlerinden anlarım... Dün gece uyuyamamıştı.
"Bir şey olursa her zaman yanında olduğumu biliyorsun değil mi ?" diye sordum.
Aslında bu söylediğime şaşırması gerekirdi ama şaşırmamıştı , belli ki korkuyordu.
"Biliyorum , iyi ki varsın dedi gülerek... "
Kahvaltımızı ettikten sonra o günü eşimle evde geçirmek istiyordum...
Köy bakkalına inip biraz çikolata , şekerleme , meşrubat falan alacaktım... Günü evde geçirmek istiyorduk.
Ben kapıdan çıkıp köye doğru inmeye başladım.
O sırada sağı solu inceliyordum... Bu sefer farklı bir yokuşu kullanmıştım inmek için ve bir çıkmaz sokak gördüm.
Tabelasında "CiN ÇIKMAZI" yazıyordu...
Şaşırmıştım , sanıyorum daha önce böyle bir şeyi Bursa Cumalıkızık köyünde görmüştüm.

Hoca bunları söylerken Füsun'da istemsizce ağzını kıpırdatmaya başladı... O da arapça gibi bir dilde bir şeyler söylüyordu.
Aynaların üstünde garip şekiller beliriyor , odanın içinde çığlık sesleri duyuluyordu...
Hoca elini sıcak suya sokup Füsun'un burnuna doğru zütürdü , koklamasını istedi ve o an ortalık sallanmaya başladı
Ve hoca birden kalktı ayağa...
Hocanın ayağa kalkmasıyla Füsun duvar dibine süründü...
Hoca Füsun'a "Velha min şeyka cin ?" (Kimin için burdasın Cin ?) dedi.
Füsun adını mırıldanıyordu
"Füsun... Füsun... " demişti...
Hoca dualar okuyordu... Füsun odanın dört bir yanına sürünüyordu.
Hoca bana dönüp
"Tut onu , burdan çıkarsa bir daha geri gelmez... Onların alemine karışır." dedi.
Bütün gücümle Füsun'u tuttum... Ellerini arkadan bağladım.
Hoca yavaşça Füsun'a doğru yaklaştı...
"Vella Cin ! Ümme nur denne hak" (Ey Cin , geldiğin yere dön) diye bağırdı.
• ÜSTTEKi CÜMLEYi OKURSANIZ 10 TEKRARLI FELAK OKUYUN.*
Füsun o an ölüyor gibiydi... Zangır zangır titriyor ve bağırıyor , onun bağırması adeta kulaklarımızı sağır ediyordu.
Odadaki gaz lambaları patlamış , aynalar kırılmış , mumlar sönmüştü ve Füsun oracıkta bayılmıştı.
Hoca Füsun'un baygın bedenine bakıp
"Salona indirip alnına sirkeli su sür... Dualar üfle.Ben aynadaki yazıları çözeceğim." dedi.

Füsun küçük yaşta yetimhaneye düşmüştü... Annesi ve babası hakkında pek bir bilgim yoktu.Bu konuları konuşmaktan fazla hoşlanmazdı.
Pgibolojik bazı sıkıntıları vardı... Hayatındaki sinir stres yumurtalarına zarar vermişti ve bu sebeple evlat sahibi olamıyorduk.
Lise çağında Darüşşafaka'nın burs sınavını kazanmış ve benim gibi öğretmen olmuştu... Ancak ani sinir patlamaları yüzünden mesleği bırakmıştı...
Bütün bunlardan sonra tekrar bu sesleri duyması onun tekrar pgibolojisinin bozulduğunu gösteriyordu.
Ama asıl sorun bu sesin bir varlığa ait olduğu mu yoksa Füsun'un pgibolojisinin bozulması sonucu gerçekleştiği miydi?

Eşime sarıldım... Bu yaşadıkları geçecekti... Daha cenin halindeki bir çocuğa hangi zalim ne için büyü yapar anlamaya çalışıyordum...
Hoca evin etrafını okuyordu , yediğimiz yemeklerden su depomuza kadar her yeri okuyor okuduğu her duadan sonra sanki bir şerli varlığı öldürürmüş gibi çığlık sesleri , acı çekme sesleri geliyordu.
Bütün bunlar yapıldıktan sonra bizi evin içine soktu , kendisi konağın avlusuna çıktı.
"Dünne min şeh cinni , vel ha cinnia" diye bağırıyordu.
Bu kelimenin anlamı (Cinler cinniler , toplanın etrafıma)
O bu şekilde bağırdıkça bahçede adeta fırtına kopuyordu... Rüzgarın , bir esintinin var olduğunu hissediyorduk ama sadece hocanın kıyafetleri uçuşuyordu. Yanı başındaki ağacın yaprağı bile kıpırdamıyordu. Amaçları hocaydı.
Bütün bunlar olurken hoca ağır bir şekilde ayet-el kürsi okuyor , tepsiden bir şişeye döktüğü kanlı tuzlu suyu sağa sola fırlatıyordu...
Ve daha sonra evin içine girdi...
"Çok fazlalar... Belki bir aile soyu kabile burada... " dedi.
Füsun artık tepki vermiyor , sadece izliyordu.
"Ne yapacağız" diye sordum.
"Korkmayın eve giremezler , ama sakın ha pencereden onlara bakmayın. Sizi büyüleyebilir , sevdiklerinizin suretinde görülüp yanlarına çağırabilirler.." dedi.
Füsun hocaya dönüp
"Daha önce annem ve babam suretinde görüldüler... Salıncağın başındayken... " dedi.
Bunların hepsini o an öğreniyordum...
Hoca bize dönüp
"2 Yatsı geçirdikten sonra son kez çağırıcaz onları... Allah yardımcımız olsun."

BU HiKAYE YARIN AKŞAM SAAT 12'Yi BULMADAN BiTMiŞ OLACAK...
ŞiMDiLiK ARA VERiYORUM , iFTAR SAATiNE YAKIN YAZACAĞIM... YAŞADIĞIM ŞEHiRDE iFTAR ERKEN OLUYOR O YÜZDEN SiZLERi ÇOK BEKLETMEYECEĞiM.
HEPiNiZ ALLAH'A EMANET KALIN.

- Altıncı Gece Olanlar (Füsun Hanım anlatıyor... )

Fuat daha istanbula vardı mı varmadı mı bilmiyordum... Evde yalnız geçirdiğim ilk gece buydu.
Profesörün gelmesi şarttı ama Fuat ile beraber gitmek istemedim. Benim yüzümden ona da zarar gelmesini istemiyordum.
Bütün gece boyunca kafamı kitaplardan kaldırmadım... ilaçlarımı da aldım.
Diğer yandan da doğurganlık haplarımı da alıyordum... Tek isteğim eşim ile mutlu bir hayat yaşayıp evlat sahibi olabilmekti.
Kitabımı okurken bir ara gözüm pencereye ilişti... Konağın kapısının önündeydi...
Fuat'ın suretinde görünüyordu... Yüzü bembeyazdı , boyu olduğundan daha uzundu ve yüzünde bir sinirle bana bakıyordu... Ağır adımlarla eve yürüyordu.
Ne yapacağımı bilemeyip üst kata doğru çıktım...
"Allah'ım lütfen , Allah'ım lütfen... Ben şimdi ölmek istemiyorum." diye dualar ediyordu...
Kapıya vurulma sesleri duymuştum... Odamdan çıkmadım ve yatağa gömüldüm.
Cama , pencerelere tıklatıyorlardı ama ilgilenmiyor , bakmıyordum...
O geceyi uykusuz geçirdim...

Fuat Erdağ anlatmaya devam ediyor...

Profesör ile eve gelmiştik ama evde kimse yoktu... Kapıları pencereleri açmıştık çünkü içerisi havasızdı ve kötü bir koku vardı.
Profesör hoca ile yol boyu çok konuşmamıştık... Genç sayılacak yaştaydı... Ama birikimli ve tecrübeli birisi olduğu belliydi.
Biz evi incelerken Füsun'u yokuşu çıkarken gördüm. Direk yanına gidip nereden geldiğini sordum.
Bir sorun olmadığını , geceyi bakkal kadınla geçirdiğini söyledi.
En azından yalnız kalmamış olmasına sevinmiştim.
Profesör hoca ile Füsun zaten önceden tanışıklardır... Birbirlerine sarıldılar...
"Geçiçcek Füsun" dedi doktor...
Füsun da doktora dönüp "Lütfen... Artık geçsin." dedi.
Füsun'a daha önceki ses ile aynı sesi duyup duymadığını , bu sesin ona neler söylediğini soruyordu.
Füsun da hepsine cevap vermişti... Verdiği cevaplar hocayı biraz germişti. Yüzü asılmıştı.
Gece olmuş karanlık çökmüştü... Profesör hoca Füsunu ve beni yanına çağırdı... Belli başlı malzemeler istedi ve kağıda dualar yazmaya başladı...

Füsun sadece "bu sesi tanıyorum , ikimizi de rahat bırakmayacak" diyordu... Yıllar önce henüz evlenmediğimiz , flört ettiğimiz zamanlarda bana bunlardan bahsetmişti.
Geceleri sürekli pencereden baktığında bir varlığın onu izlediğini... Zamanla yurttaki odasında hayalini gördüğünü ve bir gece boğazına yapışıp onu boğarken gördüğünü söylüyordu.
O zamanlar bunlar bana hurafeden öte bir şey çağrıştırmıyordu ama artık korkuyordum.
Bütün gün evden çıkmadık... Köylü de arayıp sormazdı zaten.
Yine karanlık çökmüş , gece başlamıştı.

Beyler doğma büyüme Urfalıyım beni dinleyin.

1. Komşumuzun soyadı Karakeçili, dolayısıyla kökleri ordan ama babaları bile böyle birşeyden haberdar değil.
2. O köye gitmek için kalkan otobüs taa bizim dükkanın orda amk balıklıgölle arasında 15 km var. Bi Balıklıgöl biliyorsunuz diye..
3. Öğretmenevi tam merkezde huur çocuğu hayat orda amk medeniyet orda nasıl ıssız olabiliyor.

Bu muallak yazmaya devam ettikçe çürütmeye devam edeceğim.

Takipte kalın.

- Sekizinci Gece Yaşananlar (Füsun Hanım anlatıyor... )

Son 2 gece gördüğüm kabuslardan sonra geceyi o evde geçirmek istemiyordum... Havanın kararması ile beraber köy meydanına indim.
Yalnız başıma ilk kez iniyordum... Köylü kadınlar pencereye çıkıp bana bakıyordu...
Başımın açık olmasından dolayı mıdır bilmiyorum ama sanki beni farklı buluyorlar gibiydi.
Köyde yaşlı bir bakkal kadın vardı.
Konuşabilecek bir tek onu buldum... Yanına gittim.
"Ah güzel kızım... Sen öğretmen beyin hanımısın değil mi ?" dedim.
"Evet , nerden bildiniz" dedim gülerek.
Günler sonra birisiyle konuşmak iyi gelmişti...
Uzun uzun konuşmuştuk , zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştık...
O sırada genç bir delikanlı geldi içeri... Tanıyordum sanki onu bir yerden ve nihayet çıkarmıştım.
Bu o gün gece kapıyı çalıp vazo bırakan çocuktu...
içeriye girip
"Allah rızası için yumurta ver teyze" dedi...
Bakkal kadın
"Defol bu dükkkandan , uğursuz mendebur" diye bağırdı...
Neden öyle yaptığını sormuştum.
Bu çocuğun köyün felaket tellalı olduğunu , kendi kendine konuşup insanları korkuttuğunu söyledi...
Şaşırmıştım... Adı ne bu çocuğun diye sordum.
Herkese başka isim söyler o dedi...
Anladım dedim... Daha fazla detay almadım...
"Saat de pek geç olmuş ya kızım , hadi ben artık evime geçerim... " dedim...
"Ben de bu gece sizle kalabilir miyim... Eşim istanbul'da yalnız kalmak istemiyorum" dedim...
Gel tabi gel dedi...
ilk kez rahat bir uyku çekmiştim... Sabah olur olmaz da konağa döndüm.
Evin kapısı , pencereleri açıktı... içeriden sesler geliyordu.

Cenin Dosyası FiNAL 1/5
_____________________________

Kapıyı açık odaya girmiştik... Üç tane minder vardı.iki tanesi yan yana , bir tanesi tam karşıdaydı.
Hoca karşımıza oturdu , Füsun ve ben yan yanaydık...
Pirinç vazoyu , tavandaki gözü gösterdi... "
Sadece şu gördükleriniz bile onları buraya çağırıyor... " dedi...
Füsun'a odanın pencersini açmasını söyledi... içerisi buz gibi olmuştu sadece 2 dakikada... Daha sonra pencereyi kapatmasını ve mindere oturmasını istedi.
Elimize bir kağıt verdi... Bir dua listesi vardı.
- Kulhuvallah , Nas , Felak , tekrar Nas , 5 kez Kelime-i Şehadet okuyacaktık.
Biz bu duaları okurken hoca önce saç ve tırnak parçalarımızı kibrit ile yaktı... Bunlardan çıkan duman direk tavandaki göze doğru yükseliyordu.
Daha sonra oyuncak bebeği , önceki gün bakır tepsiye koyduğumuz suya batırıyor saçlarını ıslatıyordu...
Bir yandan da dualar ediyordu... Bir ara gözünü kaldırdı... Füsun'a bakıyordu.
Ben dua etmeye devam ediyordum , ne olursa olsun duamı kesmemem gerektiğini söylüyordu.
Suya batırdığı elini Füsun'un alnından kavrayıp
"Adın ne ?" diye bağırdı...
Füsun o an Füsun değildi... Yüzü mor rengi almıştı , hocayla Aramice konuşuyordu.
"Dü em velhan de hak" (Taptığından korkmam) diyordu.
Hoca iyiden iyiye Füsun'u sıkıyordu... Yer yerinden sallanıyor , gaz lambaları patlıyordu.
Yaptığım tek şey dua okumaya devam etmekti...
Hocanın da dualara devam etmesiyle Füsun'un suretindeki cinni ayağa kalktı... Odanın içinde kendini duvardan duvara vuruyordu...
Boğazımı sıkıyordu , dua etmekten vazgeçmedim.
Hoca dua ede ede ona tokatlar atıyor , üstüne siyah bir bez geçirmeye çalışıyordu ve nihayetinde bezi geçirmişti.
"Sıkı tut onu" dedi...
Füsun'u ben tutmaya başlamıştım... Hoca topladığımız defne yapraklarından ve incir ağacının kökünden hazırladığı sıcak sıvıyı başından aşağı dökmeye başladı...
Füsun'un üstündeki bezle birlikte , bez bebeğin de saçları yanmaya başlamıştı...
ilk kez Türkçe bir şey söylemişti...
"BEN ÖLMEM" diye bağırıyordu ama nafileydi...
Gecenin sessizliğini yaran , tüyler ürperten bir çığlık sesi ile odadaki her şey tuz buz olmuştu... Ve nihayetinde ortalık sakinleşmişti.
Bezi kaldırıp Füsun'a baktık...
Bu Füsun'du , sağlıklı kanlı canlı duruyordu...
Hoca güldü... "Hepimize geçmiş olsun."